Własne

Mogę coś...od siebie?

Kiedyś mówiłem na taki proces „dzień w którym pękło niebo”.

Fakt, lało prawie cały dzień,

a wtedy ludzie zakryli swoje twarze, na szczęście nie wszyscy.

Coś się kończy więc i coś musi się zacząć, nie można temu stawić czoła,

bo zakryje cię jak fala i nie ujrzysz już nic więcej.

Ty, który stwarzasz wokół życie - odbierasz je, gdy uważasz że powinieneś.

Zarażasz samotników uczuciami

po to tylko, by patrzeć jak płaczą.

Znowu, ponownie stracili powietrze, bo odeszło z kim innym.

Czemu to nie jest tak proste jak chodzenie po górach?

Jest ci ciężko i ciąży na tobie wiele różności,

ale pomimo tego zawsze w duchu wiesz,

że najprostszym sposobem jest iść,

a ziemia ma to do siebie, że prócz krągłości z każdym krokiem niesie cię krok dalej;

tak została stworzona i tak zapewne będzie do czasu aż dni skończą się wypełniać.

Jak serce co przewodzi impulsy wzdłuż włókien,

jak geny przenoszone od lat w ten sam sposób,

tak i Ty powtarzasz ten sam schemat; nie dajesz mi tych dni

tylko chwile, godziny, minuty.

Gdyby krok prowadził do następnego,

to byłbym już chyba wypełnionym po brzegi ludzikiem.

Trwałe jak pamięć, mocne jak głazy w potoku,

piękne jak szuflada ze słodkościami, szczere jak życzenia urodzinowe.

Ty jesteś obserwatorem, zawsze nim byłeś.

Prowadzisz wojny z ludźmi i kończysz je

bez większych strat.

Zapalasz zielone latarnie i wracasz do siebie

z myślą, że następnym razem im się uda.

Na ulicy leży chleb.

Ktoś musiał zgubić, albo gołębie wyrzuciły, bo razowy na zakwasie.

Przełamię się z tobą tym kęsem.

Zapamiętamy to na długo, aż do końca dnia

i jeden dzień dłużej.

W dniu 28.01.2019 o 11:08, Głodny napisał:

Trwałe jak pamięć, mocne jak głazy w potoku

Mowa o paradoksie?

Nie. Chodzi o to, że trwalej i twardziej się nie da. Pamięć zostanie, a i kamień w wodzie w pył się nie rozpadnie.

A dla mnie to odwrotność pamięć jest ulotna i często przemija, a kamień w potoku to tylko potwierdzenie znanego powiedzenia - kropla drąży skałę. ?

„Jadę. Jadę w świat. Przynależę do społeczności autobusowej. Zaczynam rozpoznawać twarze. Ciekawe ilu z nich jest szczęśliwych? A ilu zamiast szczęścia ma tą czarną dziurę,  którą próbują wypełnić, kasą, wódą, karierą... Lunatycy.
Ćpam szczęście. Teraz je czuję w brzuchu.  Coś tam lekko wiruje, łaskocze. Ale fajnie.”

14 godzin temu, syn fubu napisał:

A dla mnie to odwrotność pamięć jest ulotna i często przemija, a kamień w potoku to tylko potwierdzenie znanego powiedzenia - kropla drąży skałę. ?

A widzisz, nieopatrznie wyszedł dobry mocny paradoks

Pogoda nocna - przepowiednia
Robi się ciemno, a dzień ją oślepia
po murach chodzi, kośćmi szeleści
ustami śpiewa chore powieści
sen jej nie pieści, trud nie doskwiera
zmęczeniem jej zaś dobra maniera
Gdzie się zbłąkałeś jej arcykapłanie
czyżbyś na perskim przysiadł dywanie?
Może na morzach dryfujesz struty
lamentem Hery bez źdźbła pokuty
Zanuć jej proszę dziwne melodie
wziąłeś ją za fiołka, lecz ona ma kolce
Przedzika, zabawna, jak ptasia dziupla wystawna
w pałacu z powietrza urządza przyjęcie
grzmi uroczo poświatą gdy już gości zdobędzie

Pogoda dzienna - spełnienie
Spod szatynizmu wyrasta; łąka pąków pierścieni przyobleczona na łodygach palców
Wtem w trumnie lico blade, ledwie wiosen czternaście
w białej sukni pochowane, ręce spowite w uśmiechu, złota ponurym odblasku
z łez promyki utkane, wiatr jękami wieje
orszak z niczego lepiąc, by z ołtarza pośród zgniłych śliw powstając
jej mara co ślepia rozwarła, i wszelkie pnie i grzyby, i róże jakby orkiestrą
wybrzmiewać będą, gdyż wtedy świętować przyjdzie weselnie
dzień i pełnie - odwiecznie, niezmiennie.

I found the love but that love was insane
I found her in the coffin from a forgotten grave
We sat on the ground with our legs crossed
In front of the fire then I heard her voice:
"The more you want, the less you have
The more you need, the less you get"
She took me there where nobody comes
"The more you believe the more real it becomes
Throw the stone to this wishing well
But you have to remember, you must not forget:
The more you want, the less you have
The more you need, the less you get...

5 godzin temu, Layne napisał:

...

Ładne.

Może będzie muzyka do tego?

35 minut temu, aliada napisał:

Ładne.

Może będzie muzyka do tego?

Muzykę już mam, ale jeszcze czekam na dowenienie ;]

Leże na plaży, wokół mnie żółte maki
przed nimi zaś fioletowe róże

adiutują ogromne, rdzawe słoneczniki
słońce wymyślone wyciąga dłonie, dotyka mnie - później tak powiem
w dole, w piachu zagrzebany bóg razem z nazistami
dogorywa wraz z rakiem - patykiem z mułu wygrzebanym
pół-winne wersy nieprzypominające o tysiącach sandałów i okularów
w obramowaniu ty, jak zawsze niezmienna
ćma wielkości metra i czterdzieści skrzydeł
zasuszona, przybita, ożywająca w wyobraźni
lecz wciąż żywa, żywsza niż ja

Jak tak czytam niektórych, to w takich momentach żałuję, że mi stwórca nie ofiarował talentu.

Najprostsze środki wyrazu

A ja wejdę do serca twego
bez pytania twojego
jakby z konieczności
nie bez gościnności
bo ty i ja wciąż oddzielnie
chociaż jesteś to beze mnie
chociaż jestem to bez ciebie
razem będzie nam jak w niebie
to dlatego chce wyjść z siebie
bez pytania mojego
bez zdania własnego
nasz czas, to czas twój
uczuć rój, losu mur
nie możemy spać oddzielnie
nie możemy jeść oddzielnie
lecz robimy to tak dzielnie
gęste drzewa w kłąb zwinięte
wtulone w siebie od lat
już zazdroszczą nam bo poznamy
 jak słodki jest świat
i następnie, co niepojęte
będzie w zwój zwinięte
bo jednym snem, nasz sen będzie
i czas będzie miał na względzie
by nie kończył się nasz dzień
a noc płonęła szczęściem

21 godzin temu, syn fubu napisał:

Najprostsze środki wyrazu

 

A ja wejdę do serca twego
bez pytania twojego
jakby z konieczności
nie bez gościnności
bo ty i ja wciąż oddzielnie
chociaż jesteś to beze mnie
chociaż jestem to bez ciebie
razem będzie nam jak w niebie
to dlatego chce wyjść z siebie
bez pytania mojego
bez zdania własnego
nasz czas, to czas twój
uczuć rój, losu mur
nie możemy spać oddzielnie
nie możemy jeść oddzielnie
lecz robimy to tak dzielnie
gęste drzewa w kłąb zwinięte
wtulone w siebie od lat
już zazdroszczą nam bo poznamy
 jak słodki jest świat
i następnie, co niepojęte
będzie w zwój zwinięte
bo jednym snem, nasz sen będzie
i czas będzie miał na względzie
by nie kończył się nasz dzień
a noc płonęła szczęściem

 Wchodzenie do czyjegoś serca bez pytania to jest przemoc. Szczęścia tu już nie będzie.

46 minut temu, egzegeta napisał:

 Wchodzenie do czyjegoś serca bez pytania to jest przemoc. Szczęścia tu już nie będzie.

Hmmm nie wiem o co dokładnie chodzi, ale czy miłość nie "atakuje" nas znienacka? Nigdy nie pytałem kobiety "Przepraszam, czy mogę skraść Twoje serce?!"

Dnia 23.09.2019 o 12:38, egzegeta napisał:

Wchodzenie do czyjegoś serca bez pytania to jest przemoc

Nie, jeśli lubi się bdsm.

Chciałabym być szansą, której ktoś żałuje, że przepuścił
Chciałabym być samcem bez skrupułów alfa
Chciałabym potraktować mężczyznę przedmiotowo i rżnąć bezczelnie w toalecie
Chciałabym nie mieć skłonności do odpalenia bomby atomowej
Chciałabym powiedzieć wszystkim jak bardzo się mylą, że jedynie chcą przegadać, są głupi, egoistyczni, kłamliwi, zarozumiali i śmierdzą strachem
Chciałabym być na ulicy heroinistką
Chciałabym nie być mną i nie wstydzić się tańczyć

1 godzinę temu, Czasami tylko napisał:

Chciałabym być szansą, której ktoś żałuje, że przepuścił

A nie lepiej, aby oboje nie żałowali i byli razem?

Oto stąpam bezszelestnie po mchu leśnym, jak zwierzę w lesie, chcące jakby ukryć się jeszcze przed tą wszechobecną ciszą która je ogarnia

i nagle wielki dół pochłania me nogi...
I oto jestem w głębi elfich dolin

wspinam się na szczyt wiatru który mnie uniesie
tylko mnie kawałeczek, tylko odrobinę

obcuje z tobą lecz rym w mroku ginie
na polu truskawek, słońce piekące

znajduje stary zegarek, co wskazówki ma chodzące
i w suszy łez, pod krainą powiek, kiedy je zamykam już myślę mniej o tobie
a kiedy już usypiam, ty lekarzu mnie kołyszesz,

ty mądrze zrobiona, uczona w medycynie
i arktyczne pingwiny - wielkie, wesołe i smutne

na tle białych gór co wpadają do morza
wespół ze szczytem chmur, niebem czarnym jak smoła
a na tym niebie migoczą diamenty

ściągnę stamtąd jeden, nie bym go ukradł czy inne lamenty
to tylko białe światło, a ja jestem zziębnięty
na wskroś niepojęty, przyczyn tych metod działania
dam ci do zjedzenia jabłko czerwone jak lawa
i trzykrotnie się skusisz tak niemądra jak Śnieżka

tylko któż cię zbudzi, kto pocałunek da z nieba?

Jestem pisarką, kłębi się we mnie duch żywy, nie umrę nigdy, chyba że na niby.
Jestem jeszcze młodą kobietą, a miłość ukrywa się wśród murów;

śmierć nadepnęła na odcisk, tęsknota szlocha od bólu.

3 godziny temu, syn fubu napisał:

Jestem pisarką, kłębi się we mnie duch żywy, nie umrę nigdy, chyba że na niby.
Jestem jeszcze młodą kobietą, a miłość ukrywa się wśród murów;

śmierć nadepnęła na odcisk, tęsknota szlocha od bólu.

Trywialne

Spokojna jak Australia
jak rafa starej książki
pożółkła niczym pustynia
ona, moje adoralia
oczy jak egzotyczne wstążki
czeka gdzieś na mnie niewinna
żar z nieba i czuć uczuć zalążki
idylla.

17 godzin temu, syn fubu napisał:

 

 

Spokojna jak Australia
jak rafa starej książki
pożółkła niczym pustynia
ona, moje adoralia
oczy jak egzotyczne wstążki
czeka gdzieś na mnie niewinna
żar z nieba i czuć uczuć zalążki
idylla.

żar z nieba tam był, a teraz tam już pada. Przyroda

przyroda się odnawia, teraz kolei na Irlandię.

To nie kącik przyrodniczy!