Diabeł dał mi talent literacki, zaś Bóg chce abym go zaprzepaścił

"Epitafium"

Schowa się mnie między nuty, w wiek odległy, niewykluty
między żebra głęboko, w szew serca rozpruty
i ponownie zaszyje na wieki
nim powtórnie podniosę powieki.

Spóźniony, zimowy, cztero-wersowy.

***

Śnieżynki złodziejki
podkradną nam ciepło
śnieżynki złodziejki
z tą gracją zmarzniętą

Bialutkie kuleczki
co sprawią iż dłonie
zwędrują w kieszenie
śnieżynką spłoszone

A śnieżynki prószą
wiatr duje gdy fruną
zabłądzą lub szybko
pod buty wsuną

Złodziejki
co wiosenny dzień przeganiają
i w dwie, we trzy, i cztery
spadają...

W świat duński zagłębie się
w ów śmietanowy dzbanek
na pięknym twym stole
w oczy Twoje

W świat nad brzegiem faun
i łajbę w porcie Haul
w sieć twych zmysłów
wpadnę bezwiednie
Ty pilnuj

I pod kominek gdy noc
chłodem dom okryje
stanę się drewnem
które spłonie sycząc
ugasi je język Twój śliną

I w noc głęboką
ciemną, atramentową
gdy gęsi już na zewnątrz zamilkną
osunę się w pościel
cicho, najciszej
w myśli Twe których nie słyszę

9 godzin temu, syn fubu napisał:

 

W świat duński zagłębie się
w ów śmietanowy dzbanek
na pięknym twym stole
w oczy Twoje

 

W świat nad brzegiem faun
i łajbę w porcie Haul
w sieć twych zmysłów
wpadnę bezwiednie
Ty pilnuj

 

I pod kominek gdy noc
chłodem dom okryje
stanę się drewnem
które spłonie sycząc
ugasi je język Twój śliną

 

I w noc głęboką
ciemną, atramentową
gdy gęsi już na zewnątrz zamilkną
osunę się w pościel
cicho, najciszej
w myśli Twe których nie słyszę

Piękne, naprawdę. 

Choć żaden ze mnie znawca.

Wiersz na miejmy nadzieję nadchodzące lato.

O, mnie Żydóweczkę wybierz!
Mnie utkaną z wełny owczej
mnie miękką i ciepłą jak piasek w Tel Awiwie
bo okraszę się sobą na Tobie
gdy tylko mnie przyjmiesz
dam ci kosz nieznanych owoców
i różę pustynną co kwitnie nocą
wgryziesz się w nią, odsłonię ci mapę pokus
tylko mnie wybierz, mnie
i nie pożałujesz, ni trochu
Gdy ujrzysz postać mą w swym oku
onyxowej barwy szczęśliwe kosmyki
matową skórę jak marmur
miednicę, ramiona jak granit
unoszące puchar
zwycięstwa i chwały
więc wybierz mnie kochany
a miłości dam ci wnet
gdy będziesz mi oddany
gdy padniesz do mych pięt...

Zamykam swą pokrywę ciężką

żelazny trud w umyśle wspominam

rozrzedzam przeszłość

nie lekką, lecz piękną

i los swój okrutny zaklinam

***

Ku poezji wyciągam rękę

ku poezji - dla niej klęknę

ku przestworzom niebios które mnie kaleczą

klękam - już nie wierząc

wyciągam mimo to doń rękę

bo raj tak bliski oczom

i z bólem wielkim przecież

bo dłonie go nie niosą

Jest całkiem odwrotnie , talenty i wszelkie dobro pochodzi od Boga, a zaprzepaszczają dobro tylko diabły.

Droga koleżanko, skoro jako wyznawca diabła czy też opozycjonista tzw stwórcy posiadam taki talent to jestem żywym przykładem.

Caravaggio jeden z najsłynniejszych malarzy w historii, którego dzieła kosztują fortunę lub są bezcenne był awanturnikiem, przestępcą i nie stronił od alkoholu. Zamordował nawet człowieka za co był ścigany. Fakt że większość utalentowanych ludzi była lub jest wrażliwa, ceni nade wszystko dobro i życzliwość ale są wyjątki, och są wyjątki...

7 minut temu, syn fubu napisał:

Droga koleżanko, skoro jako wyznawca diabła czy też opozycjonista tzw stwórcy posiadam taki talent to jestem żywym przykładem.

Caravaggio jeden z najsłynniejszych malarzy w historii, którego dzieła kosztują fortunę lub są bezcenne był awanturnikiem, przestępcą i nie stronił od alkoholu. Zamordował nawet człowieka za co był ścigany. Fakt że większość utalentowanych ludzi była lub jest wrażliwa, ceni nade wszystko dobro i życzliwość ale są wyjątki, och są wyjątki...

 

Bóg tak chciał ?

Tu naprawdę nie chodzi o to że celowo czynić zło jest dobrze. Bo zło dobrem nie zawsze jest, jak i dobro bywa złem.

Być może bóg/stwórca jest tak samo grzeszny jak diabeł więc co to za różnica od kogo mam talent?

Dnia 2.06.2021 o 22:23, syn fubu napisał:

Tu naprawdę nie chodzi o to że celowo czynić zło jest dobrze. Bo zło dobrem nie zawsze jest, jak i dobro bywa złem.

Być może bóg/stwórca jest tak samo grzeszny jak diabeł więc co to za różnica od kogo mam talent?

A nie jest grzeszny? Wystarczy przeczytać Stary Testament

Przymykam oczy
na świat czarujący
na zjawiskowo obcy
colage
i jak dzień nigdy nie poznał nocy
tak mijamy się
adieu

Słońce uniosło się nad horyzont
wiśnie na drzewach pyliście kwitną
a co dziś wywoła rozpacz mą?
Te jedno słowo, to
och j'adore

A ptaszki ćwierkają
jak w sztuce dla wszystkich
w variete
przysiadam na polnym murku
a las krzyczy:
muerete!

Bo bladość twa sercem miota
jak szaleńcza trwoga
czy od wroga pożoga
i dalej stoję za bezpieczną linią
bo Ty nie dorosłaś
więc i ja jestem
niño

To sprzed roku ale jestem ciekaw kto pierwszy odgadnie co AUTOR miał na myśli...

W słodkich twych objęciach zasypiać
a w dzień, jak słońce Ziemię co rano witać
i w upał - twój chłód odczuwać
i w chłód - twój żar rozdmuchać
mym pogrzebaczem słońca
i krągłością księżyca
lśniącego lukru
co się w ustach rozpływa

Z racji że to mój temat, pragnąłbym wkleić jednak tym razem nie swój, lecz fragment innego utworu który jest wyborowy.

Połowa mojej twórczości to nic innego jak kontynuacja myśli poetów 18 sto i 19 sto wiecznych.

Ponieważ uważam że wtedy słowo przez wieki tak zaniedbywane pragnęło rozkwitnąć w takim przepychu jak barokowe zdobienia, czy jak niderlandzkie, wyniosłe malarstwo wielkich mistrzów.

Takie wiktoriańskie wiersze jak ten osobiście uważam za najlepsze.

"Cieszmy się sobą na sposób wszelaki
lepiej od razu jak drapieżne ptaki
czas nas rozszarpać, bez zwłoki pochłonąć
niż z wolna w jego wielkiej puszczy tonąć
całą więc naszą moc, i całą czule wezbraną słodycz
zlepmy w jedna kulę, by w nagłym pędzie nasza rozkosz złota
wdarła się w bramy żelazne żywota
Tak, choć naszego słońca zatrzymać nie umiemy
jednak biec mu rozkażemy."

W mroźny deszczowy poranek
zamknę Ci usta bez szranek
zamknę ci usta na zawsze
grubymi nićmi kresy utkam

w kolorowe kwiatki ciebie pchnę
one cię uniosą w lewitacji śnie
kichniesz od tonu pyłku
wtem obudzisz się

och pokaż swe żyły
na mapie jak krainy
jak wąskie doliny
wszystkie w okowach tkaniny
ja zedrę ją!

Cierpię na morskie fale
na płyciznę błękitu
którą śniłem o poranku
wymodloną za dnia
na ganku
 

lipy kwitną głośno
jak dzwony w kościele
biegną żołnierze na oswobodzenie
jeden zerwał się mak
przeminął odświętny maj

Dnia 5.06.2021 o 20:51, syn fubu napisał:

To sprzed roku ale jestem ciekaw kto pierwszy odgadnie co AUTOR miał na myśli...

 

W słodkich twych objęciach zasypiać
a w dzień, jak słońce Ziemię co rano witać
i w upał - twój chłód odczuwać
i w chłód - twój żar rozdmuchać
mym pogrzebaczem słońca
i krągłością księżyca
lśniącego lukru
co się w ustach rozpływa

 

Z racji że to mój temat, pragnąłbym wkleić jednak tym razem nie swój, lecz fragment innego utworu który jest wyborowy.

Połowa mojej twórczości to nic innego jak kontynuacja myśli poetów 18 sto i 19 sto wiecznych.

Ponieważ uważam że wtedy słowo przez wieki tak zaniedbywane pragnęło rozkwitnąć w takim przepychu jak barokowe zdobienia, czy jak niderlandzkie, wyniosłe malarstwo wielkich mistrzów.

Takie wiktoriańskie wiersze jak ten osobiście uważam za najlepsze.

 

"Cieszmy się sobą na sposób wszelaki
lepiej od razu jak drapieżne ptaki
czas nas rozszarpać, bez zwłoki pochłonąć
niż z wolna w jego wielkiej puszczy tonąć
całą więc naszą moc, i całą czule wezbraną słodycz
zlepmy w jedna kulę, by w nagłym pędzie nasza rozkosz złota
wdarła się w bramy żelazne żywota
Tak, choć naszego słońca zatrzymać nie umiemy
jednak biec mu rozkażemy."

Nigdy nie ma sensu zastanawiać się co autor miał na myśli, bo to jest zgaduj zgadula. Ważne jak odbiorca to przyjmuje, czy czuje te emocje co autor, czy nie czy je rozumie. Emocje mogą być te same lub podobne, ale dotyczyć zupełnie innych zdarzeń, osób itp.

Kolejny miłosny, mam nadzieję że emocjonalny.

Kocham Cię jak marsz weselny
gdy poranek kwieciem się zapełni
a przedpołudnie w rajskość przemieni
zaś wieczór w deserowej misce
spragniony ust i słów

Adoruje Cie kochanko
i ubóstwiam Cię kochanku
słoneczne kwiaty o poranku
łoże w liliach nam posłano
urok i blask przed oczy podano

Grają już syte organy
a ja z głodu, chory, niepozszywany
duszę i serce za sobą wlokę
Ty mą połowa drugą, tyś nicią i splotem

Och, zapal świece, na mosiężnym świeczniku
ach odgoń suknie, niech w mroku zniknie
och, kochanku miły mój
Twa koszula tli wonią róż
Ach kochanko ma, już żaden stróż
nie przeszkodzi nam

Dnia 24.11.2020 o 03:04, syn fubu napisał:

Pokaż mi gdzie jest w piśmie świętym napisane że diabeł nie daje nic za darmo, a ja pokaże ci gdzie jest napisane że to bóg żąda od człowieka.

Dokładnie. Bóg jest mściwy, próżny i bardzo brutalny. Wystarczy przeczytać stary testament.

A w moim spojrzeniu mnożą się nocy trzy
nie mam nic i nie miałam, prócz mnożenia gry
zatem w moich oczach gruzu spotkasz kostki
pomnożone w sny, marzenia i jednostki

I w poetyckim świecie pucharów żadnych nie ma
medali, ni majątków, najlepsi dzielą zera
nie wierzę chociaż widzę - jak to tak się dzieje?
i biegnę w tym amoku, na ślepo, hen przed siebie
nie wierzę choć widziałam, choć czułam, czuje przecież
w sercowych zakamarkach brak cudów, brak uniesień

bo sztuka w mej poezji  nie bywa jej przyczyną
nie bywa też skandalem dla której tłumy giną
o bądźże jakże inna, jakby dziesiąta ziemia
lecz obawy moje, że i tam nic nie ma

I kocham Cię najmocniej, i najbardziej na świecie
i Ty to musisz wiedzieć, choć niczego nie wiesz
i pragnę Cię jak ciemność co nienawidzi światła
i pragnę abyś zgasła, bo ciemność mnie odsłania
i co Cię oślepiło, a żarem serca zwałaś
prawdziwie było jasne, więc nic nie zrozumiałaś

A moja sztuka czarna, kurtyna ją spowija
na akacjowych deskach gdy z bólem się rozmija
bo kiedy kończę pisać brakuje braw, oklasków
zostaje w ciemni magia, a magia to zagadka...
popatrz - tu.

I teraz śpicie słodko
lecz Ja wkradam się w wasze sny
Ja czarodziejka z księżyca
lub też Ja ten zły
lecz na biało jestem ubrana
cała zdobiona w medalach
kto patrzy się moje oczy
ten do góry się unosi
Jakże jestem zakochana
także i też chora
Ty masz me lekarstwa
Ty bandaż wyciągasz
a co mnie tak zraniło
ten raj palący żarem
bo choćbym się spaliła
to nadal jestem cała
Przynoszę Ci maliny
i różę w wazoniku
i ściągam Ci majteczki
w tym Twoim pokoiku
zaciekaw się, pocałuj
80 lat czekałam
byś wybudził mnie z koszmaru
Teraz nie odpuszczę
owinę się jak bluszcz
wybawco mój, oficerze
na rękach mnie nosisz
dla mnie innych z dymem puścisz
80 lat czekałam
byś zachwycił się cudną żółcią
bo we włosach Twych się zakochałam
ciemnych jak węgiel, okropnie złych
teraz pragnę tylko blaskiem słońca Cię opleść
tak, tą barwą jasną, którą Ty zwiesz złotem
W Tobie widzę diamenty
życie, moment zaklęty
Ja czarodziejka z księżyca
przychodzę by Cię dotykać
Błąkam się bezwiednie, i o mur opieram
bo ciało me zbyt miękkie
kiedy Ja nie patrzę, puste jest Twe wnętrze
Ach, zauroczyłam się
przeznaczeni sobie
Kocham Cię.

Jeszcze raz chce Ciebie zobaczyć

jakbym nie umiał się napatrzyć

natchnienie wlewa gorycz kipiącą

nie dzieje się nic poza

nocą trującą

Niech spadnie z Ciebie

wodospad tropikalnych oaz

niech opadnie do ust mych miękko

acz prędko

i oniryzm przed siatkówką oka mego

jednego zarówno jak i drugiego

ta mgła, baśń koronkowa

powstała jak sztorm

choć czekałam Ci spokojnie

ciszę znosisz w obcy ląd...

Najpierw jest zaciekawienie, a później jeśli nie trzymamy myśli na wodzy, leje się potok niepowstrzymanych spojrzeń w stronę naszego obiektu już więcej niż ciekawego.
Ciekawość to cecha za którą stoją dwie strony - dobra lub mniej dobra, a nawet zła.
Jeśli jednak nasze nastawienie zmierza jedynie ku kochaniu, w mgnieniu oka zaciekawienie mieni się już barwami drżącego kochania, które może być albo skryte albo wolne albo - i  to najcudowniejsze lecz i rzadkie - w identycznej chwili odwzajemnione.
Nie ma nic cudowniejszego niż to że dwie połowy na siebie nachodzą; krótko, przez  moment lub na dłużej, pamiętamy to już, i zapisujemy w miłosnym zeszycie serca.

_____

Wielka góra bólu
z serca leje się krew w kolorze rumu
nie, to nie nieważkość
to trzeźwość wieczna
nigdy ale to nigdy
nigdy mi nie przeszła
nie zaglądaj do środka bo zobaczysz potwora
nie zaglądaj lepiej, to prawdziwa Sodoma
wielka góra bólu
czekając na zabawę w kolorze
w kolorze nuru
w kolorze starym, wymiętłym
to nawet nie czarny
to kolor mojego guru
to kolor mego władcy
to kolor snu i przepaści
to kolor rąk odciętych
to kolor spod prawa wyjęty
to kolor jasny lecz okazały
to kolor litanii i wiary
to kolor modlitw codziennych
to kolor łona matki
co stwarza słabych lub dzielnych
w wiecznym milczeniu
wiele mam do powiedzenia
tysiące słów z których każde to złudzenia
ale powiem jedno tak dla rozrywki
bo fruwam i jestem szybki
popatrz i odnajdź mnie
aż wreszcie zbudzimy się.

Diabeł boi się Najświętszej Maryi , na Jej widok zawsze się trzęście i ucieka ..

Szczerze w to wątpię, przy pierwszej lepszej okazji by ją zgwałcił, wiesz w historii ile już zakonnic zgwałcono, nie zliczysz.

Diabeł w swoim królestwie nie jest taki skory do pomocy . A jeżeli się tam kiedyś znajdziesz, to nie licz na swe ziemskie zasługi. 

Jak tylko go tam zobaczysz usłyszysz złowrogi i głuchy pomruk  to poznasz jego prawdziwy wygląd : wściekłego w ostatnim stadium wścieklizny szarżującego wilka .

 Nie licz na jego przyjaźń.

W bilbii jest napisane - nawet szatan lęka się boga, a jestem nie dość że lepszy od boga to jeszcze kocham szatana.

Uwierz mi kolego, to mnie szatan będzie szanował. Swoje bajki wsadź do szuflady gdzie trzymasz przeterminowane konitury, a kiedy je otworzysz wszystkie - będziesz miał piekło pleśni i odoru.

Ja w piekle będę miał perfumy TIziany Terenzi za 1800 zł.

Szatam to nie jest katatoniczny opętaniec odbijający się się o ściany jak w Tworkach.

To coś co ma iq ponad normę i wyrafinowanie.

Wszystkie wasze młodziutkie zakonnice w błękitnych sukieneczkach porwiemy do naszego piekła i wasz bóg im nie pomoże, ja i szatan pragniemy czystych dusz.