Całkiem niezły film kiedyś tam obejrzany to...

,,Skindead" finski film z 2013 r.

Historia Teppo- neonazisty, który właśnie opuścił więzienie  i wrócił do podobnych jemu kumpli. 

W barze poznaje kelnerkę Sari, która się z nim umawia ale po upojnej nocy odkrywa jego nazistowski tatuaż i wykopuje go ze swojego  mieszkania.

Teppo nie poddaje się, czym wzbudza zainteresowanie  dziewczyny, spotykają się i wtedy  ona mu mówi, że ma syna który jest czarny jak jego  ojciec, z którym się rozstała. 

I tu zaczyna się film, który próbuje pokazać ludzkie strony każdego przekonania,  i zalążek dobra  i zła w każdym człowieku. Przyczynę i skutek.

Na scenę dodatkowo wchodzi brat Teppo, którego mozg jest zjedzony na wylot  przez chorą  ideologię. Teppo próbuje ukryć przed resztą, że mieszka z czarnym dzieckiem  ale wiadomo, że przecież kiedyś dojdzie  do konfrontacji. I trzeba będzie wybrać. 

Film całkiem niezly.Ale miał.killa niezrozumialych scen. Nic nie wiem o Finlandii ale nie wydaje mi się, żeby w jakikolwiek  państwie  można było ot tak sobie  nawiać  z wojska  z torbą pełną granatów. Nikt nikogo  nie ściga, Nikt nie dopatrzył braku. Chłopak dostaje niezdolność do służby i po sprawie. 

Ojciec chlopca też jakiś niezrozumiały

 Gdy Sari trafia do szpitala on odwiedza chłopca i chociaż  wchodzi w konflikt zwłaszcza z młodszym bratem Teppo, nie zabiera go z domu w którym mieszka z dwoma neonazistami  a na drzwiach łazienki jest napis "tylko dla białych ".  

 IKAR. LEGENDA MIETKA KOSZA w reżyserii Macieja Pieprzycy, z Dawidem Ogrodnikiem w roli tytułowej. 

 Film powstał na podstawie książki Krzysztofa Karpińskiego „Tylko smutek może być piękny, opowieść o Mietku Koszu” 

'Mietek (Dawid Ogrodnik) jako dziecko traci wzrok. Jego matka (Jowita Budnik), oddaje go pod opiekę sióstr zakonnych w Laskach.
W ośrodku dla niewidomych chłopiec odkrywa, że muzyka może stać się dla niego sposobem, by na nowo widzieć i opowiadać świat. Mietek zostaje świetnym pianistą klasycznym.
Jednak, gdy odkrywa jazz, ma już tylko jeden cel – zostać najlepszym pianistą jazzowym w Polsce. Odnosi coraz większe sukcesy, nie tylko w Polsce, ale i na świecie.
Wygrywa prestiżowy Montreux Jazz Festival. Niespodziewanie w jego życiu pojawia się charyzmatyczna wokalistka Zuza (Justyna Wasilewska). To spotkanie zmienia jego życie…'

Opowieść bez ''piórek'' o kalectwie, samotności, odosobnieniu i wybitnym talencie.

Lubię biografie. A ta poruszyła struny mojego serca mocno. 

Oczywiście to tylko moja subiektywna ocena.

Lecz wiem że warto spojrzeć na innego człowieka z jego osobistej strony.

,,Z drugiej strony "

Czyli z jakiej? Z tej wewnętrznej, gdzie ukrywają się nasze myśli. 

Ten film to opowieść o ludziach, którzy doświadczają cierpienia związanego  ze śmiercią- kogoś bliskiego, dalekiego, lub mierzą sie ze swoją śmiertelnością.  Ich obce losy łączą się na torach kolejowych, gdzie ginie człowiek, który w filmie nie ma nawet imienia. Jakby był tylko pretekstem do opowieści.

Zdarzenie widzi dziewczyna- wraca z pogrzebu, a jej myśli.przepelnione są tragicznymi wydarzeniami, które mogłyby się zdarzyć. Na miejscu jest kolejarz, który przejechał człowieka i choć nie ma w tym jego winy to nie koi to jego żalu. Przybywa też niespelniony zawodowo  i rodzinnie dziennikarz,  który w każdym takim zdarzeniu  upatruje samobójstwa.  I jest też fotograf,  co niedawno dowiedział się,  że ma raka, i patrzy na innych przez pryzmat choroby, w każdym papierosie widzi niszczycielską drogę ku zagłady. 

Czy da się żyć patrząc na życie z tej strony?

Najpierw trzeba obejrzeć film, co było dla mnie wysiłkiem. Podobał mi się temat ale to, co w filmie było pewnie jego atutem - czyli poznawanie ludzkich myśli- było dla mnie niestrawne. Nie podobał mi się ani sposób  pokazania tego ani ilość. Odwracałam wzrok. Chyba nie chce niczyich myśli doslownie.  Wolę się  domyślać i czytać z gestów, mimiki, muzyki lub  z ciszy. 

Gdyby scenariusz  do tego filmu pisał Arriaga a reżyserował Inarritu....Tak mi się skojarzyło  od razu na początku, przy scenie, która stała się zdjęciem tytułowym artykułu do gazety. To byłaby historia dla nich.

,,Tatami"

Sportowo-polityczny dramat nakręcony potajemnie w Gruzji przez Irankę i Izraelczyka. Obydwoje żyją  na emigracji. Zahra Amir Ebrahimi uciekła z Iranu przed  karą chłosty za jej intymne filmy które upublicznił  kochanek.  A po filmie Holy spider do Iranu powrotu  nie ma.

Cały film dzieje się podczas turnieju dżudo, gdzie główna bohaterka Leila ma bardzo duże szanse na złoty medal ale władze irańskiego związku nakazują jej trenerce aby wycofała  ją z turnieju, ponieważ  prawdopodobnie w finale zmierzylaby się reprezentantką Izraela.  A na to nie ma zgody przywódcy państwa. 

Kobiety kładą na szalę nie tylko własne ambicje, marzenia,  umiejętności ale zdrowie i życie swoich rodzin,  które zostały w kraju. Jeden dzień po którym nic już nie będzie jak wcześniej. 

Leila wygrywając kolejne walki wie, że niebezpiecznie zbliża się do finału i rozgrywa na tatami swoją przyszłość. Waży cenę którą i ona i inni musieliby zapłacić za jej zwycięstwo. 

Bardzo mocny i bardzo dobrze zrobiony film. Czarno-białe kolory zdają się mówić,   że tu nie ma półprawd, nie ma kompromisu,  balansowania  między jednym światem a drugim. Jest jedna strona i druga i nie ma nic pomiędzy. 

I to nie do końca jest ok, ponieważ widz nie ma możliwości  dokonać własnej oceny sytuacji.  Poza zdawkowym określeniem Izraela jako najeźdźcy  nie jest wyjaśnione  dlaczego Iran nie zmierzy się w walce z tym.krajem.I dlaczego jest to tak ważne. Przecież  pokonanie wroga  byłoby sukcesem. Znamy to, bo u nas wszystkie mecze z Niemcami czy Rosją lub inne zawody sportowe mają inny ciężar a wygrana liczy się podwójnie. 

Zatem o co chodzi w unikaniu rywalizacji? Tych informacji trzeba sobie poszukać samemu, i choć  niewiele by to zmienilo w odbiorze filmu to jednak szkoda,  że zarzewie iransko- izraelskiego konfliktu nie zostało objaśnione.

Polecam film bardzo. To kino światowe. Świetnie zrobiony, zagrany,  trzyma w napięciu od początku do końca.

,,Kradnąc konie"

W mroźną norweską zimę, z dala od miasta, w nienazwanym pustkowiu, do pustego domu przyjeżdża starszy  mężczyzna- Trond,  pogrążony w żałobie  po śmierci żony. Jak sam mówi, marzył,  by pobyc sam w takim.miejscu. 

Wychodząc z nim przed dom, patrząc na pokryte śniegiem drzewa  trudno mu się dziwić. 

Ciszę i samotność przerywa  pojawienie się sąsiada, a wraz z nim uTronda  budzą się wspomnienia czasu, który tu spędził  z ojcem. Z mroźnej zimy przenosimy się w ciepłe lato. Trond ma 15 lat. To lato przyniesie mu mocne i nielatwe doświadczenia, pozna przyjaźń ale i śmierć,  pierwsze fascynację, zazdrość  i opuszczenie, które później nastąpi.

Patrzymy na to wszystko oczami starszego  człowieka,  który pełny życiowego doświadczenia nie popada ani w idealizowanie przeszłych czasów ani w zbyt krytyczne ich ocenianie. Po prostu opowiada albo tylko się zamyśla. 

Bardzo ładny,  nastrojowy  film. Należy do tych, które niektórych usypiają a innych czarują. Nie ma rozbudowanych dialogów,  dramaty nie krzyczą całemu światu, że sie zdarzyły.  Wszystko stosowane,  opowiedziane spokojnym głosem Stellana Skarsgarda, pokazane obrazem. 

Moje kino. 

,,Bulion i inne namiętności "

Juliette Binoche i Benoît Magimel we francuskim filmie o kucharzeniu.  Ona gotuje u niego od wielu lat. Według jego przepisów,  przez jej wykonanie, dania, które serwują są ucztą- dla oczu widza- I dla podniebienia tych, którzy  są na nie zapraszani. 

To para bardzo dobrana, są razem, choć ona ciągle nie zgadza się na ślub. Ich wspólne gotowanie i smakowanie jedzenia, a nawet patrzenie gdy drugie je,   jest ich językiem miłości

Dziewiętnastowieczna wiejska posiadłość  jest miejscem tej opowieści.  Piękne pejzaże, klimat, są autem filmu. Zamiast muzyki jest stukot miedzianych garnków,  skwierczenie mięsa na tłuszczu, szum cedzonego wywaru, miażdzenie przypraw w moździeżu, dźwięk noża krojącego warzywa.  Piękne to wszystko. Doskonałe. Idealne .Za bardzo.piekne i za bardzo idealne.  Zatem nieprawdziwe. 

Bo kuchnia to przecież nie tylko smak i zapach udanej potrawy.  To szorowanie brudnych garnków i mycie naczyń,  pilnowanie ognia w piecu. Czasem coś się przypali, przesoli i trzeba zacząć jeszcze raz,.  Tego w filmie nie ma. Tworzą skomikowane dania które zawsze wychodzą. Nikt nie sprząta a kuchnia rano gotowa jest  do pracy.  Piec na drzewo do którego nikt nie dokłada.  Przenoszenie ognia z którego  sie nie dymi.  Kto miał w domu kuchenny piec wie, jak sie w nim rozpala,  jak wyglądają  garnki po takim gotowaniu.  Im nic się nie okopcilo, nic nie wykipiało, niczego nie trzeba szorować. 

Mężczyźni  spotykają się by rozmawiać o jedzeniu. Te uczty są dla nich najważniejsze.  Talerz z wykwintnym daniem jest dla nich centrum swiata.  Zresztą co tam talerz, tam jest tyle jedzenia,  że normalnie nie jest się w stanie tego zjeść.  Porcja ciasta na deser wygląda jak obiad. Zatem ile można jeść, gotować i mówić o jedzeniu żeby widza nie znudzić? żeby nie mialo się wrażenia,  że ogląda się francuską wyniosłość nad światem ? 

Dla mnie wystarczyła  połowa filmu, żeby zerkać ile do końca. Pomimo tej delikatności filmu, pięknych zdjęć,  ciekawych dań film był dla mnie po prostu nudny.