Tablica liderów

O to, to, zwłaszcza gdy się jej doświadcza w dzieciństwie. Wtedy przecież najbardziej potrzeba nam bliskości, zabawy z rówieśnikami, zwykłych wygłupów... Raczej później nie do nadrobienia. Zdaje się to śmieszne i dziwaczne. To jest perpetuum mobile. Jesteś sfiksowany bo byłeś samotny, nie wiesz jak się zachować wśród ludzi, a jak się do ludzi wyjdzie to słyszysz: "ty to jakiś dziwny jesteś", co więc robisz? Uciekasz od nich, alienujesz się i błędne koło się nakręca (opiać).

Na nasze zachowanie ma wpływ wiele czynników więc raczej samotność jest tylko jednym z nich ale myślę że raczej nie odmładza naszych zachowan, może ale nie musi, to przecież zależy od stanu naszego ducha, psychiki. Na niektórych samotność może wpływać depresyjnie. Myślę, że na pewno po dłuższym okresie prawdziwej samotności jesteśmy nieco wycofani, ale tak jak napisałeś, bez przesady, w końcu wydobywa się nasza osobowość I zachowania odruchy, które nam ona dyktuje. Przecież nie każdy młody duchem człowiek w podeszłym wieku był kiedyś samotny i stąd jego zachowania, tylko z jego osobowości, psychiki i nastawienia do życia. Tak se mysle...

Nigdy nie zrobiłem imienia swojej pierwszej miłości. Dostała je od rodziców. Czy podpaliłeś/aś coś kiedyś nieumyślnie? (patelnię/kosz na śmieci/etc)