Rymowanka

Teściowo teściowo 

ty stary rowerze

Jak na ciebie patrze

cholera mnie bierze.

A bierze mnie często i niespodziewanie

Czasami po prostu gdy mijam plebanię

Są także dni, że jestem spokojny

To Ty i tak szukasz powodów do wojny

W dniu 26.01.2019 o 07:34, Dionizy napisał:

 

Liczy sie wspólnota lumpów solidarność ...

Z jednego kieliszka sączona przezroczystość

Co ociepli ciało, rozweseli głowę

Trochę poplączę niewesołą mowę.

Bo gdy lump trzeźwieje i świat widzi wokół

to zaraz dopada go straszny niepokój

Widzi siebie i innych w tej słynnej wolności

Bez domu, rodziny, bez niedzielnych gości

Nic nie ma, oprócz paru łachmanów na sobie

Czy jest taki szczęśliwy? Odpowie on tobie

że nie wie, co to szczęście, za głupi jest na to

Ale gdy śpi pod gwiazdami to czuje się bogato

Tyle złota nad nim na granacie nieba

Może właśnie tyle do szczęścia mu trzeba?

Skąd więc ten niepokój co duszę ogarnia....

Skąd więc ten niepokój co duszę ogarnia

myśli czasem bezdomny i włosy odgarnia

by raz jeszcze spojrzeć na światy tak różne

jak w inne kierunki bilety podróżne

Można żyć z zasadami gromadzić zasoby

by mieć grube konto nie jak te nieroby

co pędzą wraz z wiatrem twarz w deszczu płukają

nie mają adresu z światem w uśmiech grają

Ktoś kto jest bezdomnym nie znaczy pijaczek

śpiący gdzieś w kartonie brudny nieboraczek

Są też między nimi ludzie pracowici

tylko mają wadę w marzeniach spowici

Te marzenia to wcale auto luksusowe

ani willa w górach futra sobolowe

Oni marzą o ludziach z ciepłymi sercami....

PS

Dziękuję Ci Primavero że ocaliłaś ten wątek dotykając go opuszkami palców. Ja się zniechęciłem. Delikatne masz palce tylko czasem przycinaj pazurki bo trochę drapią.

Skoro tak uważasz....ale ja mam zadbane paznokcie, godzinę temu wróciłam od kosmetyczki.

58 minut temu, la primavera napisał:

Skoro tak uważasz....ale ja mam zadbane paznokcie, godzinę temu wróciłam od kosmetyczki.

Myślałem metaforycznie

Oni marzą o ludziach z ciepłymi sercami

A mieli do czynienia z samymi chamami

Których ręce nie głaszczą usta nie całują

Których czyny i słowa niczego nie budują

Lepiej im wśród obcych, pod niebieskim niebem

Dzielić się znalezionym na śmietniku chlebem

Przechodząc koło nich mam takie myślenie...

Ten ostatni Twój wpis ma piękną melodykę. To celowe? Teraz wystarczy  trochę rytmu wybitego nawet dłońmi po blacie biurka i mamy świetne rapowanie. W refrenie trzeba by pomyśleć o jakiejś prostej ale chwytliwej lini melodycznej. Zdolna jesteś Primavero.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

W dniu 6.02.2019 o 08:03, la primavera napisał:

Przechodząc koło nich mam takie myślenie

że na nic się nie zda moje biadolenie

że słowa choć ważne tylko są słowami

a gdy chcesz sypnąć dobrem pokaż to czynami

To nie coś wielkiego starczy spuścić oczy

by dostrzec bliźniego który obok kroczy

i podać mu rękę żeby było miło

bvy serce nadzieją jeszcze raz zabiło

Niby to niewiele a jednak coś znaczy ....

Niby to niewiele a jednak coś znaczy

Choć oni nie narzekają na swój los tułaczy

To jednak coś nam w sercu spokoju nie daje

Poznając ich historie zaraz nam się zdaje

Jak niewiele trzeba, żeby być na dole

Żeby przestać jadać przy kuchennym stole

Pomni takiej nauki idziemy radośni

I dzień nam się wydaje jakiś bardziej znośny

Bo przecież już luty i niedługo wiosna

Zapuka do okna młoda i radosna

W zielonej sukience i z wiankiem ma głowie...

Rozrzuci do okoła energicznie kwiaty

Potrząśnie drzewami, zakręci szybciej światem...

W zielonej sukience i z wiankiem na głowie

jeszcze trochę chłodna lecz tylko w połowie

bo druga jej strona miło już rozgrzana

i taka pachnąca że same kolana

aż sie uginają by jej pokłon złożyć

a potem na trawce swój kocyk rozłożyć

na środek obrusik w kaczeńce złotawe

które nad jeziorkiem porastają trawę

na to filiżanki z kawą parującą

z wielkim aromatem nie bardzo gorącom

i na spodki ciasta z sera słodziutkiego

i takie roladki z maku przednieszego

Czy nie pędzę za nadto wszak dopiero luty?

Który jeszcze pokaże swe mroźne atuty

Może bym tak wiosnę do siebie zaprosił

Co by jej luty bosych stóp nie zmroził?

Nim sasanki śnieżną skorupę przebiją

Miło wiośnie ze mną zimowe dni miną

Bo ciepło mam w domu i pachnie wierszami...

Bo ciepło mam w domu i pachnie wierszami

może w któryś wieczór błyśnie miedzy nami

taki płomyk gorący co serca ogrzewa

i płonie przeważnie gdy sie nie spodziewa

ani ten tulący ani ta tulona

a on ich tak szybko wpisuje do grona

tych co mają miłość i mocno kochają

i jeszcze na wstępie niczego nie znają

Nie znają tęsknoty i bólu rozstania

nie znają rutyny potem odpychania

bo wszystko zakrywa im teraz kochanie.,..

bo wszystko zakrywa im teraz kochanie

I niech taka miłość na wieki zostanie

Taka prosta, zwykła, w sukience w kwiatuszki

Taka, co budzi z zimy senne jeszcze muszki

Co motylom skrzydła w pawie oczy barwi

Ta jasna, czysta, z nikogo nie zadrwi

Śpiewa, tańczy, pachnie, wianki z kwiatów plecie....

Śpiewa, tańczy, pachnie, wianki z kwiatów plecie

a by je  dziś upleść nie potrzebne kwiecie

starcza jej radości tkliwe zapomnienie

i ta głupia wiara w pomyślne spełnienie

wszystkich swoich marzeń czułych snów o świcie

tylko zapomina że scenariusz życie

po swojemu skroi na przekór układa

by temu zapowiedz kiepska każda rada

Tarce chęć do życia radość gdzieś odeszła

wena opuściła na manowce zeszła

teraz zamyślenie potargane myśli

i ciągła nadzieja że coś mi się przyśni

coś co nie podrażnia woreczków ze łzami

coś co nie doskwiera dniami i nocami

bezsens pcha codzienność gdzieś w stronę urwiska....

bezsens pcha codzienność gdzieś w stronę urwiska

Gdzie widać wyraźnie ślady małego liska

Co pewnie uciekł z norki, tej koło pieczary

Bo pewnie bał się od lisiej mamy kary

Co przeskrobał? Co spsocił? Może cos innego

Sprawiło, że lisia mama ma go za winnego?

I woła go wszędzie, ścierkę trzyma w łapie...

4 godziny temu, la primavera napisał:

I woła go wszędzie, ścierkę trzyma w łapie.

ale też sie martwi za uchem się drapie

bo przecież ten lisek jest jeszcze malutki

a teraz w tym lesie taki samiusieńki

Złość szybciutko mija Milość pozostaje

i to ona właśnie sens życiu nadaje

Lisek się odnajdzie mama go utuli

i wtedy jak zawsze bardzo się rozczuli

Wytrze łezki kitą da klapsa na niby....

Wytrze łezki kitą da klapsa na niby

Powie,, gdzieś się włóczył lisku nieszczęśliwy?

Przecież ja za tobą chcę wypatrzyć oczy

Nie wiesz, żeś mi najcenniejszy lisek mój uroczy?"

A kiedy lisi tata do norki zawita...

W dniu 2.03.2019 o 14:44, la primavera napisał:

A kiedy lisi tata do norki zawita...

Lisiątku z radości rozbuja sie kita

sześc kolek przebiegnie do tego fikołki

czternaście podskoków i cztery koziołki

i będzie lizanie po pyszczku lisiaczka

w tym wszystkim nie braknie słodkiego buziaczka

Tak jest gdy rodzina dla siebie kochana

i żadna persona weń nie jest niechciana

gdy mama za dziećmi oddałaby życie

...a tata nie myśli o innej kobicie.

Teściowa daleko, pretensji nie wnosi,

teść kasy nie skąpi, nie trzeba go prosić,

wuj żaden się nigdy nie wprasza na święta,

a babcie kochane hołubią wnuczęta.

Zamożne zaś, miłe i bezdzietne ciocie

siostrzeńcom swym w spadku zapisują krocie.

Nie darmo mawiają najstarsi Kaszubi...

Nie darmo mawiają najstarsi Kaszubi

Że miło się żyje gdy się drugiego lubi

Że lepsze jest życie bez kłótni i zwady

I lepsze szukanie wspólnie dobrej rady

Że zgoda buduje wie o tym przedszkolak...

16 godzin temu, la primavera napisał:

Że zgoda buduje wie o tym przedszkolak

niestety nie zawsze bo jak każdy Polak

jest mądry po szkodzie gdy sprawa stracona

a ciuchy przez okno wyrypała żona

I co teraz zrobisz ty mój nieboraku

pod mostem się prześpisz nie czując już smaku

porannej kawusi do łózka niesionej ......

porannej kawusi do łózka niesionej 

Ani zupy do pokojowej temperatury schłodzonej

Trzeba było być grzecznym, żonie nie pyskować

A teraz ci przyjdzie o chlebie bytować

Bo chociaż wiele umiesz, żony nie zastąpisz...

Bo chociaż wiele umiesz, żony nie zastąpisz...

po czasie zrozumiesz żeś jej pochwał skąpił

lecz nic to już nie da, mój ty nieboraku

będziesz wegetował bez bliskości znaku

będzie ci brakować jej głośnego śmiechu

i szeptów przy uchu, szybszego oddechu 

A potem już tylko dzień za dniem popłynie...

A potem już tylko dzień za dniem popłynie

to co kiedyś było bezpowrotnie zginie

już nic sie nie wróci nie wrócą radości

ale też przepadną w czarnej dziurze złości

Trwanie w monotonii? Czy będzie to miłe?

Czemu nasze życie jest takie zawiłe?

To co byśmy chcieli dla nas niemożliwe

nie dla nas uśmiechy ani chwile tkliwe

brakuje atutów w rękawie w grze z życiem

nie pomaga łezka ni z rozpaczy wycie

Gdzie szukać przepisu dobrej codzienności? .....