Rupieciarnia zmysłów

połączeni jednym wersem
wysychamy w ciszy

w pustce białych ścian ja
i ty milcząca
bezcielesna
zawsze obecna

po pustych dniach noce pełne
samotnych kwiatów
lękam się dzikiego wina
zapomnienia

Wciąż trzymam pióro...
wyrwalłeś je 
dla mnie 
ze swoich skrzydeł

Tamta kropla krwi
przyszłości wers
utrwaliła
po wieki

spijam smak gorzkiego wina

anielskim piórem kreślę krwawe znaki

na pergaminie życia

powieki

opadają w słodki sen

zapomnienia

sklejeni myślą

spacerujemy po schodach

czasu

od początku

do zbawienia

i jeszcze raz

wylewamy krew

z naszych grali

na pamiątkę

przymierza

Trzecia dekada czerwca. Zawsze tzn co roku o tej porze od wielu już lat przypomina mi sie tamta historia. Wydarzenie które przeżyłem  i odcisnęło się ono śladem w mojej psychice, pamięci. Było wczesnoletnie popołudnie 23 czerwca 19xx roku. W moich stronach w tym dniu już od rana trwały przygotowania. Mężczyźni i chłopcy jeździli po okolicznych miedzach i zagajnikach zbierając do konnych zaprzęgów drewno by potem zawieźć je na pastwisko usytuowane centralnie w mojej wsi Potem ustawiali je w stożkową jak mendle na polach pryzmę. Przeważnie miała ona około cztery pięć metrów wysokości Ta pryzma nazywała się sobótką. W@W tamtym dniu szybko się uporaliśmy z tą pracą siadłem na małym drewnianym mostku dla owiec i kóz nad rzeczką płynąca przez naszą wioskę przyglądając się jak w obejściu nieopodal dziewczęta plotły piękne wianki z ruty i róż girlandowych była wśród nich i Ona. Jadzia.
Nie mieszkała w naszej wsi. Przyjechała do swojej rodziny gdzieś spod Poznania burząc moj bardzo uporządkowany nudny świat Ile głupich i niepotrzebnych rzeczy robiłem by choć na chwilę moc popatrzeć na jej niewiarygodnie niebieskie oczy błyszczące zawadiacko pod niesforną czupryną. Kil;ka dni temu przyszedłem z sierpem by po wykaszać łopiany i inne ogigle koło mostku na którym teraz siedziałem tłumacząc że owce Jądrka się płoszą i futro im się paskudzi. Patrzyłem na jej kształtne pośladki i falujące cudowne piersi. Jadzia wiedziała że ją obserwuję i aby jeszcze bardziej podkręcić  temperaturę wykonywała dziwne, prowokujące gesty. Śniłem o niej, o jej cudownym ciele gładkiej rozpalonej skórze O przytulaniu smaku jej ust.....  Czas biegł i z popołudnia powoli zaczynał się robić wieczór. Kobiety z KGW poustawiały rzędy stołów a na nich różne potrawy i przekąski. pojawił się też alkohol w skrzynkach pod stołami. Atmosfera gęstniała. Ciekawe czy dziś się spełni legenda o Kwiecie Paproci który to zakwita tylko tej jednej nocy. Dziś. W Noc Kupały. A jeśli to tylko mit? I te pary wyruszające w las na poszukiwanie owego kwiatu w rzeczywistości wcale go nie szukały? Więc skąd ta tradycja i legęda?Nie wiem i tak naprawdę wcale mnie to nie obchodziło. Stary Józwa podpalił przygotowany chrust na spodzie sobótki W niebo popłynęła pierwsza i jeszcze taka nieśmiała smużka dymu Zabrzmiała harmonia  Kobiety zaczęły nucić , młodzież tańczyła w grupie do rytmu ludowych pieśni. Tak po jakiejś godzinie gdy noc stała się ciemniejsza od strony kapliczki na rozstajach w stronę rzeki posuwał sie dziwny korowód. To wszystkie panny szły niosąc przed sobą swoje wieńce z zapaloną w nich świecą Niosły je by puścić na wodę mówiąc w ten sposób że czekają na tego im przeznaczonego pod warunkiem że wyłowi ich wianek z płynącego nurtu. Wiedziałem że muszę wyłowić ten właściwy. Przecież widziałem jak delikatne dłonie Jadzi wpinały weń błękitne chabry a centralnie dokładała maki . Nie można było od razu wyłowić tych wianków bo dziewczyny musiały dośpiewać swoją starosłowiańską pieśń. Patrzyłem jak odpływają płonące bukiety na rozlewiska A One ciągle śpiewają.... Wreszcie. Popędziłem jak szalony w nowych dżinsach i koszuli w czerwoną drobną kratkę z postawionym zawadiacko kołnierzem
-Który to
mruczałem do siebie starając się wypatrzeć ten właściwy. Nie wytrzymałem. Wskoczyłem do wody i brnąc po pas przez szuwary szukałem tego jedynego. Jakież było moje zdziwienie gdy nagle się odwróciłem i zobaczyłem że on Wianuszek Jadzi płynął za mną. Wracałem mokry ale bardzo szczęśliwy niosąc prze sobą moje trofeum.  Uklęknąłem przed nią kładąc na ziemię wyłowiony bukiet kwiatów. Pochyliła się i po chwili wpatrywania się w oczy pierwszy raz pocałowała mnie w usta. Autostradami tętnic krew zaczęła mi tak szybko pędzić że w uszach poczułem dudnienie własnego serca w tempie około 150 razy na minutę  Wzięła swoją świece w dłoń drugą ujmując mnie za rękę i powiedziała:
- Chodź pójdziemy poszukać tego kwiatu.
Po czym powoli zaczęliśmy zmierzać  stronę dębowego zagajnika. Hmmm czy tam rosną paprocie? Chyba nie ale może one wie co robi. Zgasiła świece Pozostał już tylko księżyc i gwiazdy Zsunęła z siebie sukienkę potem powoli rozpięła moją koszulę Poleciała koszula gdzieś na krzaki Teraz kolej na mokre spodnie razem z bokserkami. Czułem jak pulsuje uwolniona męskość Ułożyła mnie na puchu mchu. Przytuliła się do mojej nagości swoją nagością i przesuwając usta do mojego ucha wyszeptała
- Kupiłeś marchewkę?!!!!
Zdziwiony otworzyłem szeroko oczy i ujrzałem jak moja osobista żona wyszarpuje mnie ze snu wrzeszcząc
-Czy kupiłeś marchewkę się pytam!!!!

Dnia 20.06.2019 o 23:41, Dionizy napisał:

Zdziwiony otworzyłem szeroko oczy i ujrzałem jak moja osobista żona wyszarpuje mnie ze snu wrzeszcząc

Ech, życie...

4 minuty temu, Zizi napisał:

Ech, życie...

Czasem usypiamy lub też trafniej uciekamy w sen byt choć przez chwilę poczuć się tak pewniej. Poczuć się w pełni docenianym, chcianym. Kimś bardzo istotnym i ważnym. Niestety po chwili budzi nas krzyk kogoś kto nie powinien na nas krzyczeć 

- Czy kupiłeś marchewkę?!!!!!!

-Czy zrobiłaś przelewy?!!!!

-Co na obiad?!!!!!

-Podaj mi buty?!!!!!

itd

4 minuty temu, Dionizy napisał:

Czasem usypiamy lub też trafniej uciekamy w sen byt choć przez chwilę poczuć się tak pewniej. Poczuć się w pełni docenianym, chcianym. Kimś bardzo istotnym i ważnym. Niestety po chwili budzi nas krzyk kogoś kto nie powinien na nas krzyczeć 

- Czy kupiłeś marchewkę?!!!!!!

-Czy zrobiłaś przelewy?!!!!

-Co na obiad?!!!!!

-Podaj mi buty?!!!!!

itd

 

A podziękowaniem za to wszystko jest wymowny wyraz twarzy

Uśmiechnij się Dyziu:)

1 minutę temu, Zizi napisał:

A podziękowaniem za to wszystko jest wymowny wyraz twarzy

Uśmiechnij się Dyziu:)

 

uśmiecham się

chętnie

bo jesteś

bo dostrzegasz

bo na moich ścieżkach

 chodzi wiara

że może być inaczej

Czas delikatnymi pociągnięciami rzęs

otwiera nasze oczy

Zapach nadziei zmusza usta

do uśmiechu

Gdy wciągasz dłużej powietrze nosem, to usta same unoszą swoje kąciki, coś na wzór uśmiechu.

Proponuję Dyziu, byś pospacerował wśród swoich kwiatów i nawdychał się cudnych aromatów.

Bedzie Ci weselej. A wiesz że mózg można oszukać sztucznym uśmiechem? On nie odróżnia czy uśmiech jest szczery czy nie, odnotowuje to jako uśmiech i uruchamiają się wtedy w mózgu pozytywne skutki tegoż uśmiechu. Tak więc uśmiechaj się

Tak Zuziu. Tylko ze teraz nie ma kwiatów. To znaczy są ale w większości sztuczne plastykowe Zapełnieją świat sztuczne kwiaty, sztuczne piersi, sztuczne uczucia sztuczne uśmiechy. Niby to wszystko ładnie plastykowi wygląda ale jak mówią naukowcy ten plastyk powoli rozpada sie na mikrocząsteczki które osiadając w naszych oczach, sercach i mózgu zabijają nas. Powoli ale jakże skutecznie. Najpierw ginie nasz jakże szczery uśmiech dziecięcy. Szybko musimy wytrenować nowy. Taki na zawołanie. Dla ludzi ważnych bo dla tych prostych powszednich wystarczy sarkastyczne spier..laj. I tak brniemy przez życie z walizką wazeliny i maskami powoli zapominając kim jesteśmy, kim zostalismy stworzeni. Zapominamy czym jest przyjaźn, miłość. Przestajemy wierzyć w to ze pozbawieni maski i innych dodatków plastycznych możemy się komuś podobać, możemy zostać zaakceptowani takimi jakimi jesteśmy.... ze wszystkimi swoimi wadami i niedoskonałościami. I tylko w przerwie przychodzi sen. śnimy zapominając o wszystkim przez chwile, cząsteczkę drobinę wyzwalając sie z plastykowych powłok..... i już wiemy ze nie chcemy nic więcej

obiecałeś mi życie szczęsliwe

dni radosne, serca prawdziwe

już nie czekam

obiecałeś zabrac, smutki

długi uśmiech smutek krótki

a co mam?

-Miej nadzieję!!!! wołałeś z góry

ale kto nią rozpędzi nieszczęśliwe chmury?

Czy czekać?

Mam w głowie ostatnie dwa akapity ale nie dojrzałem chyba do tego by je napisać

nie umiem
bez słowa
gwiezdny szlak zamknięty
w Tobie

nie umiem
bez zapachu snów
ofiara spojrzeń
Twoich

nie umiem
nie myśleć
gdy każda myśl ostatnia
pierwszą

nie umiem

A Barszczewska tak: żółtego koloru, ale się wnerwiła? Nie masz pojęcia! "żółtym" było ewentualnie.

Dobrze

pryzmat nie został calkiem zaklejony

urywkami z katechizmu

i kaczych opowieści

dobrze że jest chociaż ten żółty

i sny

on

ona

oni

marzenia

gwiazdy

sny

grzech

zdrada

uniesienie

a wszystko zamknięte w jednym zakochaniu.

Ładne. Ładny sen w ładne słowa się ubrał. 

dotknij mej dłoni
ostatni raz
nim umrą światy moje

chce lecieć sam
ostatni raz
 bez skrzydeł u mych ramion

nie myśl że krzywdzisz mnie
ostatni raz
z otchłani nie wracają

Ranek. A jeszcze przed chwilką noc poruszanymi wiatrem czarnymi skrzydłami szumiała powietrzem rozpraszając łzy chmur. Wspomnienia jak zwierzę o puszystym ogonie i opasających łapach łaszą się do mnie. I te dłonie nieobecne I poranne mgły tęsknoty pachnące Tobą i igliwiem.
Za chwilę będę szukać prawdy pogubione by pookładać je kolejny raz.

Na obrazie myśli Kawałeczek Twego Ciała lśni szaleństwem i wilgocią

Wieczorem znów usnę

To była tylko chwila z Kwiatuszkowym kubkiem w ręce.

Miłego dnia.

ps. Zimna woda pomaga na smutne myśli.

luty

za szary

za mokry

za szorstki

na kolejne lotne myśli

na obraz

o nieznanych skutkach

konsekwencjach

modlitwa?

wzrokiem skierowanym na drzewa

u podbrzusza gór

rzeczywistość chce zgody

nie chcę jej!

myślę jak wymknąć się do innej.

Dnia 18.02.2020 o 08:25, Dionizy napisał:

rzeczywistość chce zgody

 

nie chcę jej!

myślę jak wymknąć się do innej.

A jest inna?

Ja tej swojej codziennie podaję rękę z trochę wymuszonym uśmiechem. Ona też czasem się wtedy uśmiechnie i chociaż na chwilę przestaje tak okropnie skrzeczeć.

Dobrego lutego.

Dnia 19.02.2020 o 08:07, aliada napisał:

A jest inna?

Przecież wiesz że jest ta druga gdzieś po drugiej stronie lustra albo tęczy

A może za wielkimi drzwiami????

Wzajemnie!

Dobrego!

jeśli Cię spotkam  zapytam
-pamiętasz?
słońce
wodę
wiatr

nie ma jutra
pustka niczyja
smutek
ból
nicość

ciernie wiatru na twarzy
bicz kropli
czas
krawędź
pustki

....więc czemu ja jeszcze trwam?
przecież mam już pod językiem obola...

deficyt szeptów

post

zrozumiały aczkolwiek...

nieznośny

odbija się echem

od najwyższego wzniesienia

cierpienie

w nocnym westchnieniu

deficyt słów

kosynier

z kosą tęsknoty na sztorc

w codzienności szańcach

brakuje mi sił

możliwości

by zrobić

coś

Tej która odeszła.......

mówię do Ciebie

w mrok

przez kurtynę powiek

słuchasz mnie pyłem

z urny

zamieniona w słuch

uwieszam pytania na sznurkach

w próżni

bez szelestu oddechu

płaczesz moimi oczami

wpatrzona w mrok

tuż za martwą powieką