6 Grudnia i Mikołaj

"Paulinko, Paulinko, śpisz? Jak będziesz dla mnie dobra to ci coś opowiem.

Miałam widzenie - przyszedł do mnie święty Mikołaj, leżałam sama bo byłam chora i ciebie przenieśli do innego pokoju.

Leżałam i myślałam o różnych rzeczach, miałam oczy zamknięte, i nagle usłyszałam, że ktoś ruszył klamką...

Czułam, jakby przeleciał pachnący wietrzyk, i na tej fali zapachu bardzo pięknego płynęła w moją stronę postać.

Udawałam, że śpię ale przez szpareczki zobaczyłam, że w nogach łóżka stoi... święty Mikołaj.

Potem wyciągnął ręce w czerwonych rękawicach i zaczął delikatnie odchylać kołdrę, przewróciłam się na bok.

Wtedy on puścił kołdrę i wyprostował się, sięgał głową sufitu, wypełniał cały pokój czerwonym płaszczem.

Ja leżałam bez ruchu, on pochylił się nade mną i zaczął mi delikatnie podnosić koszulę...

I ujrzałam go nad sobą pochylonego, jak czerwonego ptaka, nic nie mówił tylko się we mnie wpatrywał.

Oddychał jak mnich kowalski, jak zmęczony koń, i słyszałam jak mi serce bije, nie mogłam ruszyć ani ręką ani nogą.

Wtedy zegar uderzył 12 razy, liczyłam, i za ostatnim uderzeniem zaczęłam na niego patrzeć prosto w oczy...

On unosił się do góry i patrzył na mnie tymi swoimi, nieruchomymi oczami. Zniknął, rozpłynął się w powietrzu...

Paulinko, ale opowiedz, że o tym widzeniu nikomu nie powiesz. A jeśli powiesz to żebyś oślepła, sparszywiała i zaniemówiła.

- A ten twój Mikołaj to był w spodniach?

- Nie."

"Zamieszkam z Tobą na dnie jeziora w hramie złotym, jak dzwon który ty rozkołyszesz swymi ramionami.

Który ty rozkołyszesz swymi ramionami potężnymi jak konary, drgnie martwe serce - serce dzwonu - twoje serce

trzymać w dłoni jak przerażonego ptaszka. Bije serce, i pęka ze szczęścia, o dzwonniku mego hramu, rozkołysz swym sercem spiżowym, dzwon mego ciała milczący.

Wejdź ze mną na szczyt Mont Blanc, owiń mnie płomieniem pożądania. Zbudź mnie, zbudź!"

Tadeusz Różewicz