Wiosna w poezji.

Przedwiosenny niepokój?

przedwiosenne niebo w kolorze grafitu,
siwa mgła przysłania szczegóły horyzontu.
wiatr, sprzątając, dmucha już od świtu,
omiata śpiący sad, to znów dom od frontu.

na tle zmąconych odmętów nieba
zabrzmiał dźwięcznie srebrny dzwonek,
tylko wiosny, wiosny nam trzeba,
lecąc nad sadem - śpiewa skowronek.

przebiśniegi pochyliły swe białe smutki
dzwonkami na wietrze kołyszą się zwiewnie,
lecz nie wydobyły z siebie ani jednej nutki,
płacząc wiosennym deszczem rzewnie.

w ogrodzie szarym, jakby na przekór smutkom,
krokusy zapalają akcenty ożywczych kolorów.
wysoko dzikie gęsi krzyczą głośno na pobudkę
i pełno wokół ptasich, godowych sporów.

czekam na wiosnę, może we mnie coś zmieni,
czekam na wiosnę, ja i jabłoń, pod którą stoję,
może nas obie wiosennie ukwieci, zazieleni,
jabłoń, doczeka spełnienia, czy ja również ?

.........................................chciałabym... lecz... się boję...

- Zofia Szydzik 

…sygnały wiosny …”?

śniegi po zimie już
stopniały
krajobraz szaro-bury
pokazały
słońce przez chmury
przedziera się z trudem
a już przebiśnieg kwiatek
wytrwały jakimś cudem
wiosnę nam sygnalizuje
powoli serce zaczyna się
uśmiechać ,wierzy że
wiosna za progiem czeka
a serce rośnie radośnie …

-.(cichosza)

58 minut temu, Helena napisał:

śniegi po zimie już
stopniały
krajobraz szaro-bury
pokazały

...to ten niezbyt ładny dla oka, przygnębiający, gdy topniejący śnieg ukazuje brud i kiedy czeka się na deszcz który umyje świat z burości

,,Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną 
na klombach mych myśli sadzone za młodu 
Pod słońcem co dało mi duszę błękitną 
i które mi świeci bez trosk i zachodu. 

Rozdaję wokóło mój uśmiech, bukiety 
rozdaję wokoło i jestem radosną 
wichurą zachwytu i szczęścia poety 
co zamiast człowiekiem powinien być wiosną! "

Kazimierz Wierzyński. Pisał za młodu takie ładne, radosne, wiosenne wiersze. Jeszcze nietknięty wojennymi doświadczeniami. Zdążył się światem nacieszyć. Dostrzec jego barwy. Niezwykłość przyrody. I rymami niepospolitymi opisać. 

Zachwyca mnie.

wiosenne przebudzenie

Wiosna przyszła niespodzianie.
Właśnie chciałam zjeść śniadanie,
gdy za oknem usłyszałam
śpiew słowika ranną porą.

O mój Boże, pomyślałam ,
wszak to wiosna tam za oknem,
swą melodią mnie uwodzi.
Dosyć smutków i rozpaczy.

Czas przyodziać białą szatę!
Myśli ubrać w barwę kwiatów,
spacerować, tańczyć, marzyć
by jej piękno zauważyć.

W głowie też zrobię porządek,
bo tam wszystko ma początek.
Niech me ciało wiosnę czuje
i w jej takt, wesoło wiruje.

zielonooka zima

Zapomniałem o nutce.

 Twój portret Wiosenny

Chciałbym Cię narysować
Wiosny delikatną kreską
By zbiegły się wszystkie fiołki
Nad zbudzoną z zimy rzeką
                                        
Chciałbym by twe włosy
Były jak warkocze leszczynowe
A usta twe szalone
W kolorze pierwszych poziomek

Chciałbym by twe oczy
W majową mgłę były oprawione
Żebyś cała się śmiała
Jak wiosenny dzwonek
               
Chciałbym - lecz słów brakuje
I wszystkie się plączą
Chciałbym - lecz nie zdążyłem
Dzień znów schodzi się z nocą

( Adam Ziemianin )

Przedwiośnie

Jeszcze zima, jednak jaśniej słońce świeci,
Chmury gnane wiatrem, pędzą w jedną stronę.
Pióra i notesy szykują poeci,
By opisać rymem przedwiosenną porę.

Nieśmiało spod śniegu przebija się trawa,
Pierwszy zwiastun wiosny pojawił się w rowie.
Jeszcze zima, gwarnych ptaków wesoła gromada
Ćwierkaniem radosnym śpiewa w mojej głowie.

A ten wiersz wiosenny nie będzie najlepszy,
Bo gnam z wiatrem, w pędzie składam rymy swoje,
Mały promyk słońca, z każdym dniem cieplejszy
Przemyka nieśmiało na stronice moje.

Autor : Bożena Węgrzynek

WIOSNA I DZIEWCZYNA

Pozazdrościła wiosna dziewczynie,
że jej tak ładnie w zielonej sukience,
ubrała trawę i drzewa i łąki,
we włosy wpięła złociste kaczeńce.

Pozazdrościła wiosna dziewczynie,
że jej tak ładnie w kwiecistej bluzeczce,
zakwitły w parkach barwnie wszystkie klomby,
wróciły kaczki nad rzeczkę.

Pozazdrościła wiosna dziewczynie,
że słońce brązem pieści jej ramiona,
zwołała zaraz, rój pięknych motyli,
by jak dziewczyna, też była pieszczona.

Dziewczynę chłopiec tulił zakochany,
i zaklęciami rozgrzewał jej serce,
Wiosnę wziął wietrzyk w swe czułe objęcia,
czy im coś więcej potrzeba do szczęścia?

Gosiówa

Co lubi marzec ? 

Kłaść się na ziemi, 
i chodzić boso po trawie 
gdy zaczyna się zielenić, 
a krokusy zdobią hale...

Witać ciepłem słońca 
puchate bazie marcowe, 
co wietrzą srebrne futerka 
dla wiosny kolorowej...

Słuchać kocich koncertów, 
pląsać w kałużach kaczek 
i patrzeć jak z pod śniegu 
błyszczą włoski sasanek...

Marzec lubi zmiany, 
kocha wodę, mróz i śnieg 
ale uwielbiając tulipany, 
dba o swój wiosenny wygląd...

Autor : Aleksandra Baltissen 

A w kraju dziadka mroza o wiośnie pisali tak;

Aleksander Puszkin

"O wiosno, poro miłowania!
Jakże mi ciężkie twe zjawienie
I jakieś ciemne krwi wzburzenie...
Że dziś się serce moje wzbrania
Przyjąć rozkoszne upojenie...
Wszystko, co błyszczy, ciesząc wzrok,
Przywodzi czczość i utrapienie.

Zwróćcie mi zamieć i śnieżycę,
I długi, mroźny nocy mrok!"
 

Mężczyzna zakochany w jesieni...

Jesień rubinem się rozlała,
wciska się w oczy, wchodzi w ręce,
w kieliszku z winem pomieszała
i pewnie tęsknej twej piosence…

Miłością swą maluje liście,
dotykiem sprawia takie drżenie...
Pieści tęsknotę oczywiście
i staje sennym się marzeniem!

Weź i podrzuć szczęście w górę!
Niech się rozsypie w drobny maczek
i z nich ułoży srebrem chmurę....
I pomaluje ..co? zobaczysz…

A ty powędruj jej ścieżkami,
gdzie chabry kwitną też w jesieni,
kalina wabi pierścieniami
i nie ma tutaj długich cieni…

Usłysz wołanie gdzieś z daleka…
tam w liściach kryje się tęsknota,
zaszeleść winem i nie zwlekaj.
Madam cię wita cała…złota!

Pana dotykiem zaczaruje,
swój płaszcz z zapachów ci pożyczy
Tu każdy w niej się zakochuje…
Czego ci zatem miły... życzyć?

Bliźniak

xd

Marzec

Wracamy z parku. Wreszcie przeszła zima.
Spod stopniałego śniegu wyjrzały murawy.
Drzewa nagie, lecz prawie kiełkują już trawy.
Choć na stawie zielony, cienki lód się trzyma.

Z upojonymi wiosną wracamy oczyma,
Krokiem lekkim, jak podczas tanecznej zabawy.
Ulicą po słonecznej stronie idziem prawej,
Za sobą ciepła słońca czujemy plecyma.

W rozpiętych płaszczach spieszą ochoczo przechodnie,
Jacyś świeżsi, wesoło patrzą i pogodnie,
Niańki z dziećmi wychodzą z ciemnych domów sieni.

A my pierwszą przechadzką dumnie upojeni,
Idziem w miasto po płytach suchych już chodników,
Z grudkami pulchnej ziemi na piętach trzewików.

 Leopold Staff

Wiosenka
             

taka kapryśna - chwiejno - wiejna
niestała
w jeziorkach kocich oczu
odbija się gorączką
stokrotkową mozaiką 
pisze różowe wyznania
wiatr wabi kawą
z pobliskiej kawiarni
zieloną łączką...
 
a tam panowie i panie
pomiędzy rzęsy drgnieniem
- a filiżanką cienką
siedzą i- marzą o figlach
na trawie
trzymając w palcach-drewienko 

Barbara Dziurzyńska - Kupiec

o wiośnie też jest xd

Artur Grabowski
Marcowa prognoza

Ochłodziło się. Jak zawsze
po deszczu. Stężało błoto.

Wiatr sieje śniegiem, ziarna
nikną na asfalcie. Jeszcze może wrócić

zima. Bazie wychylają
futrzane czapeczki

- do słońca? na mróz?

Dorota Geller

Oto wiosna na obrazku. 
Grzeje uszy 
w słońca blasku. 
Kwiat jej zakwitł 
na sukience, 
i na ręce. 
Szpak jej w bucie 
gniazdo uwił 
choć o gnieździe 
nic nie mówił. 
A na palcu 
siadł skowronek 
i wygląda 
jak pierścionek.

Maj tuż za progiem więc...Leśmian: 

Ty przychodzisz jak noc majowa…

Biała noc, noc uśpiona w jaśminie…

I jaśminem pachną twe słowa…

I księżycem sen srebrny płynie…

Kocham cię...

Nie obiecuję ci wiele…

Bo tyle co prawie nic…

Najwyżej wiosenną zieleń…

I pogodne dni…

Najwyżej uśmiech na twarzy…

I dłoń w potrzebie…

Nie obiecuję ci wiele…

Bo tylko po prostu siebie…

Jak powietrze.

Jak dziurę w starym swetrze.

Jak drzewo na polanie…

Po prostu kocham cię… kochanie.

Czy pozwolisz, że ci powiem…

W wielkim skrócie i milczeniu…

Że ci oddam i otworzę…

W ciszy serc, w potoków lśnieniu…

Słowa dwa przez sen porwane…

Przez noc ukryte… przez czas schwytane…

Słowa dwa, co brzmią jak śpiew,

dwa proste słowa…. kocham cię.

Babcia na wiosnę

MARIA PAWLIKOWSKA-JASNORZEWSKA

Nie­bo wło­ży­ło tur­ban ob­łocz­ny z ja­skół­ką, 
Ja­bło­nie sto­ją w wiel­kich ka­pe­lu­szach z kwia­tów 
Szep­ta­nia-po­gła­ska­nia lecą z py­łem kwia­tów 
Omi­ja­jąc twarz moją jako liść po­żół­kłą.

Lipy stro­ją się w je­dwab zie­lo­ny i nowy, 
Jak bi­żu­te­ria szczę­ścia pło­ną sznu­ry kwia­tów 
Po­ca­łun­ki że­glu­ją na mu­zy­ce kwia­tów 
Mi­ja­jąc moją szy­ję w sza­li­ku włócz­ko­wym. 

Za­mknę naj­szczel­niej ser­ce przed śpie­wem sło­wi­ka 
I pój­dę przez gąszcz kwit­nień, roz­kwi­tów, kwia­tów, 
Przez chmu­ry ca­ło­wa­nych, ko­ły­sa­nych kwia­tów, 
Nie śmiąc przy­piąć do pier­si fi­joł­ka czy stor­czy­ka. 

Pod mod­ną pa­ra­sol­ką świat w śmie­chu się trzę­sie. 
Pa­trzy za­bój­czym okiem zza bu­kie­tu kwia­tów, 
Ma we krwi wszyst­kie wo­nie, wszyst­kie gwiaz­dy świa­tów, 
I ma mnie, jak bez­wied­ną, zim­ną łzę na rzę­sie. 

Dr Arnd Stein - Wiosna... część 1

W prześlicznym Maju...

W prześlicznym miesiącu Maju,
Gdy tryska kwiat z ziemi łona,
I w sercu mojem zakwitły
Pierwszej miłości nasiona...

W prześlicznym miesiącu Maju,
Gdy ptaszę śpiewa z zapałem,
I ja mych uczuć wybrance
Wszystkie pragnienia wyznałem...

Henrich Heine (Pieśni Heinego I)
tłumaczenie Aleksander Kraushar

 Marcin Daniec:

"Wiosna przyszła, wiosna przyszła,

cóż za piękne chwile.

Wyleciała pszczółka z ula,

ugryzła mnie w tyłek."

☺

Johann Strauss - Voces de Primavera...

Wiosna...

Wiosna,
Kiedy jej dotykam,
Jest wilgotna
I ciepła
I drżąca,
Jak pisklę.

Słońce delikatnie głaszcze ziemię,
Bazie,
Maleńkie kurczątka

I mnie...

Ewa Zawistowska

Heine

Pod białem usiadłszy drzewem,
Słyszysz zdala wiatrów wycie,
Widzisz jak nieme obłoki
Ubrały się w chmur okrycie.

I wszystko w okół zamarło:
Las, łąka jak wzrok doścignie;
W koło zima, w tobie zima,
Nawet serce twoje stygnie.

I nagle spada na ciebie
Z góry płat za płatkiem biały;
Z żalem myślisz, że się szronem
Tak gałęzie osypały.

Poznajesz, to nie szron wcale,
Aż cię przestrach zdjął radosny:
Spada na cię i okrywa
Wonne, białe kwiecie wiosny.

Błogi czarze! oto zima
Zmienia się w porę majową,
Śnieg zamienia się na kwiaty,
Twe serce kocha na nowo.

Z pól i la­sów miły za­pach pły­nie,
kwie­ciem każ­da stroi się ga­łąz­ka;
nad stru­my­kiem i w ciem­nej gę­stwi­nie
sza­ry sło­wik pieśń ra­do­sną klą­ska.
Chodź­my w pole, chodź­my w gaj,
by po­wi­tać cud­ny maj!

Hop­sa dana! Weź­my się za rącz­ki
i za­tańcz­my we­so­ły ko­ro­wód!
Niech się dzi­wią ptasz­ki i za­jącz­ki:
„Jaki też jest tej ra­do­ści po­wód?“
Ty, wie­trzy­ku, z nami gnaj,
by po­wi­tać cud­ny maj!

Józef Antoni Birkenmajer

I znowu  wiosna, więc 

Zbierzchowski:

"Pierwsze wiosny podmuchy
Pieszczą ziemię zmarzniętą,
Jakieś gody się czynią,
Jakieś czyni się święto.
 
Świat się robi podobny
Do kwietnego kielicha.
Nocą w całej naturze
Coś się czai i wzdycha(...)"

"Oto i wiosna! Wszystko wzrasta. Trawa, liście...Ale wiosna to pragnienie, czyste pragnienie! (...)I w nas wiele rzeczy przypomina wiosnę. Lepiej ich doświadczyć, niż interpretować. Wiecie, pragnienie to coś bardzo prostego, jak pójście spać, chodzenie po ulicach, może i zakochanie..."

Pierre Péju