Skąd mam wiedzieć że to patologia?

U kogoś widać że jest w patologicznym związku u siebie juz nie tak łatwo to zauważyć.
Jesteśmy razem od ok 9 miesięcy a polowa tego czasu to jakies niedomówienia itp. Obydwoje przez ostatnie lata bylismy sami , mamy swoje przyzwyczajenia , nawyki, nie łatwo nam się dopasować do drugiego człowieka. Ale ostatnio mój Kochany przeszedł sam siebie. Z racji że ma prace wyjazdową to często kotaktujemy się telefoniczne. Wczoraj cos napisał na temat seksu, ja nie podjęłam tematu to stwierdził że on nie lubi się narzucać ,poza tym ostatnio powiedziałam że dla mnie seks nie jest najważniejszy, a jak byłam sama to wcale mi go nie brakowało , więc zadecydował że przez nastepne pare miesięcy nie bedziemy się kochać. Niby żeby udowodnić ze nie tylko dla seksu jest ze mną.
Nie mam takiego temperamentu jak on,i przyznam szczerze że mało kiedy inicjuje zbliżenie.
Powiem tak, było mi dobrze samej . Spotkałam go , on się zakochał , mówi o wspólnych planach, troszczy się o mnie i o moje dzieci, ale psychicznie nie czuję się spokojna. Wydaję mi się że często co powiem odbiera inaczej niż moja intencja. Dopiero po paru tyg to z siebie wyrzuca i praktycznie nie mam jak tego sprostowac bo po prostu nie pamietam danej sytuacji a i on się upiera że tak było i koniec. Jestem z nim bo wierzę że mnie kocha, nie chce go skrzywdzić jak również też w końcu kogoś bym chciała mieć . Samemu w życiu jest troche trudniej niż z kimś.
Nie ma miedzy nami chemii, motylków w zamian za to jest codzienność. A może to po prostu w tym wieku juz tak jest... , jesteśmy przed czterdziestką.
Ciężkie to wszystko...