Pozytywne skutki diagnozy

Streszczenie: pol roku temu po 20 latach niezbyt trafionych prob leczenia ciezkiej depresji zdiagnozowano u mnie CHAD typu 2. - depresje sa ciezkie, a hipomania brana jest przez wielu jako stan ozdrowienia. mania nie wystepuje. Zdiagnozowal to moj lekarz rodzinny, a nie psychiatra, bo bylam u niego dwukrotnie w ciagu 4 tygodni i udalo mu sie zobaczyc hipomanie i depresje na przemian. Dostalam stabilizator, ktory sprawia, ze spadanie w dol zatrzymuje sie na pewny poziomie. Do czego zmierzam, otoz owa diagnoza wyzwolila mnie od ciaglego oczekiwania na to, ze kiedys stanie sie cud i nastepny lek mi pomoze i to nigdy nie wroci. Ja bardzo wierzylam w to, ze kiedys sie uda i kazdy nawrot byl moja osobista porazka. Teraz wiem, ze nie mam na to zbyt wiele wplywu. Wiem , ze po przyplywie nastapi odplyw i tego sie trzymam gdy cierpie. Wiem, ze to przejdzie, ze minie. Nie boje sie juz tego, ze tym razem zostanie na zawsze. Paradoksalnie, diagnoza choroby, ktorej wyleczyc nie mozna, a jedynie nauczyc sie trzymac w ryzach i odpowiednio z nia obchodzic, okazala sie w wielu aspektach duza pomoca. Tak sie chcialam podzielic tym z innymi, ktorzy byc moze jeszcze z diagnoza podzielic sie nie moga. Ja mam rodzine, pracuje, nie usprawiedliwiam sobie choroba wszystkiego, to wazne, bo mozna zaczac "ciamkac sie w sobie", staram sie na tym nie skupiac. Moj maz pragmatyk uwaza, ze nalezy to traktowac ja kazda inna niedomoge. Maja ludzie niezyt zoladka i cierpia fizycznie, inni maja niezyt ducha i cierpia psychicznie. Moze jedynie dla rodzinny to pierwsze jest latwiejsze, bo od razu wie - poda miske, posprzata, da sucharki i mietowa herbate, ale i obchodzenia z niezytem ducha mozna sie nauczyc