Czy oddalibyście rodzica do domu opieki?

NIE

Ja nigdy ,chociaż mogłabym oddać .

Rodziców ma się tylko jednych i szacunek powinno się mieć dla nich nawet w takich chwilach . Nami też kiedyś się opiekowali jak było nam źle , jak chorowaliśmy i zawsze byli przy nas .

Nie rozumiem takich ludzi co oddają rodziców do domu opieki

Pierwsza myśl to oczywiście zdecydowanie nie. Jednak nie wiem czy mogłabym się jednoznacznie określić, Nie chodzi tu o to, że ich nie kocham czy ich nie szanuję. Są cudowni i dali mi wszystko... Swoją miłość, wychowanie, wykształcenie. Nie wiem czy mogłabym się nimi opiekować 24h na dobę. Musiałabym zrezygnować z pracy, a na to nie mogę sobie pozwolić. Wiadomo, że w pierwszej kolejności starałabym się z braćmi jakoś podzielić opieką, czy zatrudnić pielęgniarkę, ale różne są sytuacje w życiu. Nie każdego na to stać, nie każdy jest z rodzicami na miejscu... Nie potępiam takiego postępowania, bo nie wiem co mnie w życiu spotka.  Na ten moment wolę o tym nie myśleć, bo gdybym musiała oddać ich w takie miejsce (biorąc pod uwagę to, ile się słyszy o traktowaniu seniorów w tych wszystkich domach), chyba pękłoby mi serce. 

nie oddałabym - po prostu nie mogłabym...umarłabym wewnętrznie

Jednak gdy byłabym stara i schorowana, nie chciałabym być ciężarem dla rodziny - wolałabym żeby oddano mnie do domu starców/opieki...po prostu...

ale gadać sobie można - tak naprawdę dopiero postawienie mnie w takiej sytuacji pokazałoby prawdę...

Pytanie dla mnie czysto teoretyczne bo już na to za późno, ale...

Tak. Jeśli mówimy o sytuacji, w której mój rodzic potrzebuje profesjonalnej całodziennej opieki, oddał bym z pewnością do hospicjum.

Swoją drogą ciekawe podejście. Moja mama z kolei opowiadała mi całe życie żebym oddał ja do hospicjum w takim wypadku.

Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, która by mnie zmusiła do tego kroku. Myślę, że bym sobie nie pozwolił na takie coś i bym się zaopiekował rodzicami, ewentualnie pod moją nieobecność bym kogoś zatrudnił do pomocy.

Gdyby ich stan zdrowia nie pozwalał na opiekę domową to zdecydowałabym się na specjalistyczną opiekę. Tak na marginesie to bardzo się boję kiedy nastąpi prawdziwa starość u moich rodziców. Napawa mnie przerażenie że mogłoby ich zabraknąć ponieważ mamy bardzo dobry kontakt. Widzimy się minimum 3 razy w tygodniu bo inaczej robię się "chora". Codziennie do nich dzwonię bo muszę wiedzieć co u nich. 

Nie oddałem i nie zrobię tego. Opiekujemy  się całodobowo.

Nie mam zamiaru tu nikogo oceniać, ani przekonywać co do slusznosci/błędu decyzji, ale chciałbym żebyście mi wyjaśnili czemu twardo obstajecie przy fakcie, że będziecie się opiekować rodzicem do śmierci?

Czy poza lojalnością idzie za tym jakiś powód?

Szczerze mówiąc patrzę na to zupełnie inaczej, albo nie potrafię tego zrozumieć.

Jasna sprawa, jeśli rodzic jest całkowicie zdrowy, albo nawet "troche" chory - tu dyskusji nie ma.

Rozumiem jednak, że motyw tematu jest taki, że rodzic praktycznie stracił kontakt z rzeczywistością.

Teraz, miałem zaprzyjaźniona bardzo bliska, wielofzietna rodzinę, która opiekowała się takim właśnie starszym panem. Poziom jego zerwania z rzeczywistością był poglebiony w niesamowitym stopniu, nie dość, że był okrutny w swoich słowach to jeszcze zachowanie (plucie i wydalanie się na podloge) musiały być niesamowicie przykre dla dzieci.

Spędziłem 4 dni, mieszkając z umierającą najbliższa osoba, koszmar, który pamiętam do dzisiaj.

Wydaje mi się, że prawda jest taka, że mając taka osoba w domu nie za bardzo pomoże jej się w jakikolwiek lepszy sposób niż gdyby była w hospicjum, wręcz przeciwnie - no chyba, że mowa o jakiejś rozsypujacej się mordowni z pielegniarkami o aparycji buldoga.

Dla nas natomiast będzie to wielki stres, obciążenie psychiczne i na dłuższą metę coś, co pozbawi nas całkiem radości życia.

Już pomijam kwestie mieszkania samemu, ale mając rodzinę, męża, żonę, dziecko wygląda mi na skazywanie ich na taki właśnie stres.

A jak to wygląda w praktyce? W praktyce gdybym był stary, stracił kontakt z rzeczywistością, byłbym źródłem jedynie stresu i przykrości, mam NADZIEJĘ, że moje dziecko zdecyduje się mnie oddać do odpowiedniej placówki.

Nigdy nie oddałbym rodzica do domu opieki.. To by była totalna bezduszność.. 

ojcem bym się nie opiekowała,bo jestesmy dla siebie jak obcy sobie ludzie, poniżał mnie i krzyczał na mnie w dzieciństwie, a także w okresie dorastania, chorowałam na nerwicę lękową przez niego. Był beznadziejnym ojcem. Niejedni obcy ludzie lepsi byli dla mnie niż on.

Mamy nie chciałabym oddawać, wiele jej zawdzieczam, uratowała mnie gdy byłam w zyciowych tarapatach, gdy wpakowałam się w rujnujący mnie związek z nieciekawym człowiekiem. Jako jedyna na całym świecie mi pomogła, bez jej pomocy umarłabym. 

Nie oddalabym do domu opieki, na pewno nie w Polsce. Jezeli bylaby wymagana calodobowa opieka, a ja nie moglabym rzucic pracy, to w miare mozliwosci zatrudnilabym profesjonalnego opiekuna/opiekunke lub oddala do sprawdzonego domu opieki w miejscowosci sasiedzkiej.

Tak, oddałabym - pod warunkiem, ze mialabym pewnosc dobrego poziomu opieki rodzica. 

Nie czarujmy się, w momencie gdy rodzic wymaga stalej opieki nad nim nietrudno mi wyobrazic sobie sytuacje, gdzie ze wzgledu na np. prace i posiadanie dzieci zwyczajnie nie moglabym jej zapewnic wlasciwej opieki, co wykoncyzloby w koncu i rodzica i mnie. 

Religia i polska mentalność wyraźnie piętnują taką decyzję.

Byłam świadkiem, kiedy kierownik duchowy doradzał pewnej osobie "należy bezwzględnie wyprowadzić się od toksycznej matki". I co w takim przypadku? Jak powinna wyglądać opieka nad takim rodzicem?

Dom opieki to najgorsza decyzja czy niezorganizowanie nawet takiej opieki u kogoś kto odciął się od toksycznych rodziców?

  Dnia 4.06.2019 o 23:06, Kahlan napisał:

Nie oddalabym do domu opieki, na pewno nie w Polsce. Jezeli bylaby wymagana calodobowa opieka, a ja nie moglabym rzucic pracy, to w miare mozliwosci zatrudnilabym profesjonalnego opiekuna/opiekunke lub oddala do sprawdzonego domu opieki w miejscowosci sasiedzkiej.

Rozumiem. Jednak są domy opieki prywatne. Z tym że koszt jest ok 3 tysięcy.Jeśli rodzic ma wysoką emeryturę to tak,  można o tym  pomyśleć.

  Dnia 28.04.2019 o 11:50, hagne napisał:

 

 

Mamy nie chciałabym oddawać, wiele jej zawdzieczam

Zazdroszczę takiej mamy.

  Dnia 2.10.2019 o 08:01, Calmie napisał:

Tak, oddałabym - pod warunkiem, ze mialabym pewnosc dobrego poziomu opieki rodzica. 

Nie czarujmy się, w momencie gdy rodzic wymaga stalej opieki nad nim nietrudno mi wyobrazic sobie sytuacje, gdzie ze wzgledu na np. prace i posiadanie dzieci zwyczajnie nie moglabym jej zapewnic wlasciwej opieki, co wykoncyzloby w koncu i rodzica i mnie. 

Dokładnie, można zniszczyć siebie i własną rodzinę. Pięknie się mówi, co by się zrobiło dopóki się nie ma pod opieką osoby, która wymaga tej opieki 24 na dobę. Opiekuni również są bardzo drodzy, co więcej w przypadku ciężkich chorób, ciężko nawet znaleźć takiego opiekuna. Niektórzy po kilku dniach rezygnują. To nie jest proste szczególnie gdy nie ma się rodzeństwa i nie można zajmować się rodzicem na zmianę.

Miałam takiego rodzica przez kilka lat. Nie oddałam do domu starców, ale naprawdę nie potępiam tych, którzy podejmują taką decyzję. Czasem nie ma innych możliwości...

Pewnie nikt z góry nie zakłada, że podjąłby taka decyzję, podobnie jak nikt (albo mało kto) na starcie nie zakłada rozwodu. Ja proszę Boga, żebym nie musiała.

Sama też nie chciałabym kiedyś znaleźć się w takim miejscu, więc nie oddałabym tam bliskiej mi osoby. Tym bardziej, że znam ich zdanie na ten temat.. i podzielam je. Gdybym nie dała rady opiekować się, starałabym się zaangażować do pomocy rodzinę lub zatrudniła pielęgniarkę. 

A ja nie chciałabym dla nikogo, kogo znam być ciężarem. Po co mi patrzenie na mnie rodziny, gdy cierpię. W takich sytuacjach, wolę sama się zmierzać ze swoim bólem. Wolałabym, żeby mnie oddali do opieki i czasem tylko odwiedzali. Wolałabym, żeby byli szczęśliwi i zajęli się w pełni swoim życiem. Bez sensu - córka ma mi podetrzeć tyłek, nie może tego zrobić wykwalifikowana osoba, która ma już taką pracę...wg mnie jest to egoistyczne, wymagać, aby się mną rodzina zajmowała w chorobie.