Ciemna strona umysłu ( mojego)

44 minuty temu, Dionizy napisał:

Czytam, wpijam, smakuje już któryś raz tą pieśń. Wydaje mi się  że znam to zamyślenie, ten aromat, te wywinięte ,,j,, i pieszczotliwy ,,?,, Dawno nie czytałem czegoś tak prostego a jednocześnie doskonałego. Dziękuję. Powiedz kim jesteś

jestem.... hmmm - to trochę skomplikowane Nie byłam zalogowana

10 godzin temu, Radunia napisał:

jestem.... hmmm - to trochę skomplikowane Nie byłam zalogowana

Czułem to!!!!!?

Rzadko tu piszesz ale jak już to z przytupem

Dziękuje. Masz swą niepowtarzalną nutę która jest jak błysk Twoich czarnych oczu w chwilę po tym jak obdarzają świat diamentem łezki Raz radosnym innym razem tragicznym.I w jednym i drugim jak również w każdym innym możliwym przypadku budzisz swoją istotą zamyślenie, wzruszenie tkliwość. Jesteś cudowna. Ja przed chwilka napisałem cos takiego Jest jeszcze dość surowe i chyba ma trochę nie dociągnięć

gram akordy dni monotonne
nogą wybijając rytm
od lat wytrwale

Twój głos
zza snu dobiega
nie ma Ciebie
a jesteś
w mgieł jedwabie ubrana
zapach swój  zostawiasz na mnie
i ślady stóp na śniegu

rozpłynął się dzień
w myśli tysiącu
spotkamy się
uwolnieni z nurtu

czasem wychodzę na brzeg

tak zwyczajnie pospacerować

we mgle w blasku księżyca

w nurcie rzeki widzę silne ramiona

z monotonnym rytmem wiatru

biją w fale

prawie nikt nie słyszy słów

spoza nurtu

czasem odwracasz głowę

krzyżując spojrzenie

gubisz rytm

tracę oddech

nikną ślady

jesteśmy tylko cieniem wśród cieni

blaskiem wśród blasku

iskrą wśród iskier

Wiedziałam, że będziesz wiedział

oszukiwałem swoją nadzieję

by żyła

ale jak trudno z kilku kropel zrobić wodospad

i sztorm

nurt

zaspokajam się narkotycznymi kroplami

Twoich słów

nadal oszukując

nadzieję

Dziękuję Ci

Setki słów których nie rozumiem atakuje mnie zewsząd za każdym razem gdy szukam kilku kropel powietrza by odetchnąć na chwilę. Animozje gładko przy głaskane oklejone nalepkami z taniego wirtualnego marketu. Kolorowo by nie zauważać czerni i ostrych krawędzi. Bezsensowne jest szukanie sensu w plastykowych realiach. I tylko ten subtelny uśmiech Stańczyka wciąż trwa.

Gdy już zmęczyłam się drażniącymi oczy neonami i maskami weszłam prosto w czerń, bez pobielanych ścian, kolorowych miraży, Stańczykowego uśmiechu. Wtedy zaczęłam żyć.

Jakże głęboka musiałaby być czerń by mnie wchłonąć A może wrzeszczeć kolorami wszelakiego kochania i szaleństwa? Drzeć sie na całe gardło by zagłuszyć bylejakość sztampę i nieudane prototypy artyzmu? 

Nie wiem.

Mnożą sie wątpliwości a chęć do walki ucieka za las a ja chce iść boso przez stepy powszednie ciesząc się każdą jaskółką I stokrotką

28 minut temu, Dionizy napisał:

Jakże głęboka musiałaby być czerń by mnie wchłonąć A może wrzeszczeć kolorami wszelakiego kochania i szaleństwa? Drzeć sie na całe gardło by zagłuszyć bylejakość sztampę i nieudane prototypy artyzmu? 

Nie wiem.

Mnożą sie wątpliwości a chęć do walki ucieka za las a ja chce iść boso przez stepy powszednie ciesząc się każdą jaskółką I stokrotką

Ciekawe z tym stepem... Długo za nim tęskniłam... To chyba jakiś synonim wolności. Nie wiesz jak głęboka była moja, a na jej dnie - ja naga. I nie było tam już czerni, tylko biel. Wiesz czym jest wszelkie kochanie? Popatrz na tęczę, każdy kolor to takie inne kochanie. A czym jest tęcza, jeśli nie rozbitym światłem - białym. Więc jak potężna musi być miłość, gdy połączyć te wszystkie kochania? Jesteśmy jak pryzmat, który rozbija tę biel a jednocześnie możemy połączyć kolory w nią. Ale wtedy nic już nie wrzeszczy, bo nie ma bólu, ani strachu jest tylko Miłość i spokój i zrozumienie. Właściwie dopiero wtedy zaczyna się coś więcej. Artyzm, sztuka jest prawdziwa tylko wtedy, gdy dajesz cząstkę siebie, a Ty dajesz. Na tym polega tworzenie - na dzieleniu się sobą. Na tworzeniu z uczuciem. Przytulam Cię ciepło.

A teraz wrzucę szybko swoje myśli do szafy na samo dno.

Niech czekają tam cierpliwie aż znowu usiądę tu w skupieniu i znowu zacznę je rozwieszać, przymierzać, doszukiwać sie plam albo przetarć. Teraz czas wpaść w rytm codzienności i poruszać sie w swoim małym świecie jak na scenie ruszają sie marionetki Jakąś sztuką, ulgą jest umiejętność ignorowania sznurków. Udawanie że ich nie ma

@Radunia @Dionizy uwielbiam Was:)

Wasz tok myślenia, poruszania się w głębi swoich uczuć i myśli....

Przymrużam oczy i próbuję iść waszym śladem. Piękne to jest. Takie czyste i oczywiste choć tak dalekie od tego co wokół.

Sztuką jest znaleźć w sobie tą równowagę, by móc funkcjonować w tym krwiożerczym świecie jednocześnie zachowując w sobie siebie 

Zizi to Twój jest ten

otulony delikatności puchem

opuszek palca.

dotykasz nim białej bryłki duszy

niezrównoważonej

przerażonej pustką

opłukujesz uszy niedojrzałym szeptem 

Jestem grzesznym owocem ust Twoich

wysyłanym zbyt blisko

ludzkich serc

 

jestem pusty

jak opuszczony dom
jak kwiecisty kubek po kawie

czym zapełnić miejsce
między duszą a sercem

zagubiony
jak urwany guzik
od Twojej koszuli

samotny
pomimo tłumu
bez Ciebie

N Luty 2019

37 minut temu, Dionizy napisał:

jestem pusty

Ja ostatnio też jakoś "błądzę" i widzę, że nie jestem chyba w tym odosobniony.

Popatrzyłem na kalendarz wiszący tu na ścianie. Na tle ośnieżonych gór Zielona budząca sie do życia wiosna zielona kraina Tak to zdjęcie zrobione w kwietniu zeszłego roku. Już tak długo tu nie zaglądałem Muszę zrobić tu gruntówkę przed światami Poodkurzać walające sie kartki tętniące tamtymi myślami, uczuciami, tęsknotą. Przytulam je do swoich skroni... Tak nie wiele sie zmieniło. Ciągle te smuty i rozterki. Ciągle tęsknota Ciągle My sprzed lat na pojedynczych klatkach filmu o naszych światach bez nas....

Dziękuję Ci że byłaś wtedy i jesteś nadal

I zawsze bądź

chwilą splątane myśli
perłowe pragnienia
w resztkach koronek

drżę

budzę pamięć zamknięciem oczu
dotykam Cie
ukrytą w diamencie łzy
tamtego uniesienia

odziej mnie

me pragnienia
i bezsilną tęsknotę
sobą

NM 14 12 2019

Zaczytałem się w tamtych myślach i słowach. Nachlałem się uczuć z oszronionego kufla. Nie wiem teraz już nic. Kręci mi się w głowie .... i pod powieką.....

mrok zalewa mnie paletą odcieni
gasnący kaganek nadziei

zamykam oczy
smakuję
dotykam
smak siwych włosów
jesiennie pachnących dymem
i ciszą

szarości płótna
umarłe pędzle
malujące kiedyś twarze
widoki

siność i granat
śladów pięści

pod powiekami czerwień krwi
pulsuje srebrem księżyca

mrok jest czarny
ten ostateczny

Ja

skrzydłem wiatru namalowany

na tarczy czasów

w kolorowym kubku

tęsknota

smak chwil

zapach czasu

lekkoduch powrócił na zgliszcza

bezsens marzeń do czegoś co się już spełniło...?

nie

chcę jeszcze żyć

N Kwiecien 2020

już noc
na czarnej przestrzeni kwitną gwiazdy
jabłonie rajskie obietnicą grzechu

rozchylają platki jak kobiece usta

i uda

ukryj mnie teraz w swoich dłoniach
tuląc cząstkę po cząstce
by gdy nadejdzie czas
wskrzesić oddechem

Nie wiem dlaczego "ciemna".... nikogo tu nie mordujesz, nawet erotycznie. 

Erotyka=ciemność? To takie kościelne podejście Dionizy

Dnia 24.05.2020 o 14:52, Maybe napisał:

Nie wiem dlaczego "ciemna".... nikogo tu nie mordujesz, nawet erotycznie. 

Erotyka=ciemność? To takie kościelne podejście Dionizy

No tak

Nikogo nie morduję dosłownie ale jednak budzenie miłości w niektórych przypadkach może być mordercze.

Myślę jednak ze ten tytuł nadałem pod wpływem słow pewnej wokalistki

Księżyc ma jedna widoczną z ziemi twarz

Druga jest niewidoczna. Ciemna. Ludzie też mają tą jedna znaną wszystkim twarz i jakże często to drugie ciemne oblicze.

Dawno nie zaglądałem tu do tego mojego schowka Poczytałem. Brakuje mi tego. Trochę to czas spopielił myśli i uczucia.

 słowa jak tasiemki wiszące na girlandach

tych ,,na powitanie,, gdy orszak przeszedł

nie ożywia ich nasz oddech

już nie

erozja niszczy sens liter

czucie zakrywa zaćma

kamienieje serc

czytam z wrażeniem że ogień znów plonie

lecz to chyba tylko zluda

popiołów.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Naszło mnie więc popiszę sobie jeszcze chwile. Narzucę sobie tylko na plecy kocyk. Ten różowy od zamyślenia. Pewnie za chwilę wskoczą mi na kolana futrzaste wspomnienia i prężąc grzbiet będą się domagały pieszczot i głaskania. Nie mogę ich uśpić tak by już nie budziły się a przy okazji nie rozdrapywały ostrymi pazurkami delikatnych woreczków z diamentami które potem staczają się na dól po błyszczących ścieżkach policzków.

zastanawiam sie często jakim mnie widziałaś swoimi oczami

czego mi brakowało a co miałem na sobie

kiedyś nazwałaś mnie człowiekiem z mgły szmaragdu i róż

ponoć tak szeptały motyle

Stojąc przed lustrem nie jestem atrakcyjny

nawet dla siebie

tylko Twoje oczy widziały inaczej

kim byłem?

gdy przypłynęła po Ciebie drewniana łódka

by przewieźć Cie przez Styks
a może jej nie było?

tylko anioł w moim ciele
nie

odpłynęłaś a to nie byłem ja

teraz szeptane nad rzeką słowa

wystawione na próbę

ważne jak życie

wiesz?

bez Ciebie wszystko byłoby porażką

jak rozmoknięta w deszczu łez kartka

z zapisaną nań historią

moją
 

Głębokie.

Smutne zamyślenie.

Dnia 19.03.2021 o 06:28, Dionizy napisał:

No tak

Nikogo nie morduję dosłownie ale jednak budzenie miłości w niektórych przypadkach może być mordercze.

Myślę jednak ze ten tytuł nadałem pod wpływem słow pewnej wokalistki

Księżyc ma jedna widoczną z ziemi twarz

Druga jest niewidoczna. Ciemna. Ludzie też mają tą jedna znaną wszystkim twarz i jakże często to drugie ciemne oblicze.

 

Dawno nie zaglądałem tu do tego mojego schowka Poczytałem. Brakuje mi tego. Trochę to czas spopielił myśli i uczucia.

 słowa jak tasiemki wiszące na girlandach

tych ,,na powitanie,, gdy orszak przeszedł

nie ożywia ich nasz oddech

już nie

 

erozja niszczy sens liter

czucie zakrywa zaćma

kamienieje serc

 

czytam z wrażeniem że ogień znów plonie

lecz to chyba tylko zluda

popiołów.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Naszło mnie więc popiszę sobie jeszcze chwile. Narzucę sobie tylko na plecy kocyk. Ten różowy od zamyślenia. Pewnie za chwilę wskoczą mi na kolana futrzaste wspomnienia i prężąc grzbiet będą się domagały pieszczot i głaskania. Nie mogę ich uśpić tak by już nie budziły się a przy okazji nie rozdrapywały ostrymi pazurkami delikatnych woreczków z diamentami które potem staczają się na dól po błyszczących ścieżkach policzków.

 

zastanawiam sie często jakim mnie widziałaś swoimi oczami

czego mi brakowało a co miałem na sobie

kiedyś nazwałaś mnie człowiekiem z mgły szmaragdu i róż

ponoć tak szeptały motyle

 

Stojąc przed lustrem nie jestem atrakcyjny

nawet dla siebie

tylko Twoje oczy widziały inaczej

 

kim byłem?

gdy przypłynęła po Ciebie drewniana łódka

by przewieźć Cie przez Styks
a może jej nie było?

tylko anioł w moim ciele
nie

odpłynęłaś a to nie byłem ja

 

teraz szeptane nad rzeką słowa

wystawione na próbę

ważne jak życie

wiesz?

bez Ciebie wszystko byłoby porażką

jak rozmoknięta w deszczu łez kartka

z zapisaną nań historią

moją
 

Wszyscy Dionizy mamy różne strony

W necie jesteśmy jak erzac, nigdy nie jesteśmy w stanie pokazać siebie całego...i nie dlatego, że zakładamy maski, a z uwagi na różnorodność, bogatość naszego wnętrza, nie zawsze wszystko jest widoczne przez literki...

Gdy odchodzi od nas ukochaną osobą, coś w nas gaśnie, umiera, myślę że bezpowrotnie, brak już tego blasku w oczach, jednak to od nas zależy czy część siebie ocalimy od "śmierci", czy będziemy nadal żyć innymi emocjami, niż tylko smutkiem i goryczą, czy wydobędziemy z siebie te najczulsze pokłady codziennej radości...i tej pielęgnacji codziennej cichej radości Dionizy ci życzę na przyszłość.

Wiem, że musisz to przerobić sam i żadne poklepywania, zachęty, słowa nie pomogą. Jednak nie rozpaczaj (zbyt mocno i długo), że ktoś odszedł, doceń że z nią zyłeś, że dane ci było być kochanym i kochać, dzielić z nią każdy dzień, a było ich wiele. Tego doświadczają naprawdę nieliczni. Miłość ta dlugotrwała to towar luksusowy. Dobrze wiesz jak miłość jest krucha, jak czasem nam się coś wydaje...a ty tego doświadczyłeś. Nie smuć się, że coś się skończyło lecz ciesz, że się wydarzyło.... 

Odwiedzaj ten zakątek swojego świata częściej...lub stwórz inny, nowy...

Przytulam ❤️?

Mogłabym zniknąć z tego padołu łez i nikt by nie zauważył, że kiedyś istniałam

Mogłabym przestać do Ciebie mówić i byś nie zauważył, że zamilkłam.

Mogłabym wiele zrobić i jedyne co otrzymałabym to obojętność.

Obojętność, która jest gorsza niż potok słów...

Dnia 21.03.2021 o 09:49, Maybe napisał:

Odwiedzaj ten zakątek swojego świata częściej...lub stwórz inny, nowy...

Przytulam ❤️

Będę odwiedzać i nawet jeśli stanie się ,,coś nowego,, to i tak będzie to cześć mnie. Mojego świata, moich myśli i przeżyć. Pełny obraz daje tylko składowa wszystkich dni, uczuć i rozterek. Dziękuję Ci Maybe za to co napisałaś. Takie słowa są dla mnie bardzo wartościowe szczególnie tu po niewidocznej stronie myśli. Jesteś mądrą kobietą Dziękuję ze jesteś 

Dnia 21.03.2021 o 15:25, Arkina napisał:

Mogłabym zniknąć z tego padołu łez i nikt by nie zauważył, że kiedyś istniałam

Mogłabym przestać do Ciebie mówić i byś nie zauważył, że zamilkłam.

Mogłabym wiele zrobić i jedyne co otrzymałabym to obojętność.

Obojętność, która jest gorsza niż potok słów...

 

 

 

mogłabyś zniknąć

odejść

rozpłynąć się

mogłabyś

mogłabyś uciszyć sie

zamilknąć

wypuścić słowa

na wiatr do nikąd

robiąc wtedy wielką wyrwę

w świadomości

codzienności

sercu

Bądź na tym padole łez i błyszcz na nim beztroskim śmiechem na przekór

wbrew

na złość

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

moje myśli

ekosystem

uzależniony od opadów

Twoich słów

symbiozy naszych pragnień

bez Ciebie staje się pustynią
ginie oddech

rytm dnia i nocy

zamiera

krzyk pił w gałęziach koron
potem cisza

pustka

pustynia

bez Ciebie
 

22 godziny temu, Dionizy napisał:

Będę odwiedzać i nawet jeśli stanie się ,,coś nowego,, to i tak będzie to cześć mnie. Mojego świata, moich myśli i przeżyć. Pełny obraz daje tylko składowa wszystkich dni, uczuć i rozterek. Dziękuję Ci Maybe za to co napisałaś. Takie słowa są dla mnie bardzo wartościowe szczególnie tu po niewidocznej stronie myśli. Jesteś mądrą kobietą Dziękuję ze jesteś 

 

W moim wieku nawet nie wypada być całkowicie glupim ?? niezamaco ?Trzym się!

Pustka otacza me serce jak ciern

Tkwi we mnie

 Nieustannie

Czuję brak

Nieustający brak

Jak wypełnić przestrzen ma? 

By żyć? 

By kochać? 

By być?