Jaki dywan polecacie do psa?

,,Po tysiąc razy dobranoc "   Nikolaj Coster-Waldau był dla mnie wystarczająca zachętą  by obejrzeć film. Jednak zszedł na dalszy plan, bo film należał do Juliette Binoche. Grała w mim reporterkę wojenną, która wyjeżdża do miejsc, gdzie toczą się wojny  i przywozi stamtąd bardzo znaczące zdjęcia. Dowiadujemy się o tym już w pierwszych scenach filmu, gdy grana przez nią Rebecca  dostaje się na miejsce ceremonii  przygotowania  samobójczego ataku. I my dzięki niej widzimy jak to wygląda. Widzimy również sam zamach, to też nam.pokazuje,  sama zostając ranną.    W domu czekają na nią mąż i dzieci. Czekają... Właściwie cały czas czekają,  aż nie wróci, aż dostaną wiadomość o jej śmierci. Nie potrafią się cieszyć  z jej powrotów, w tak dużym żyją lęku.  Rebecca postanawia  porzucić swoją pracę, by tworzyć na nowo zwykły dom. Niby proste, bo czy jest coś cenniejszego od rodziny? Zresztą widać,  że dla niej to ważne, że chce zostać i być z córkami i mężem.    To dopiero początek,  do końca filmu daleko.  Zatem zobaczymy  co przyniosło jej postanowienie, czy w nim wytrwa i co okaże się ważniejsze, który instynkt wygra.   Bardzo ładny film, dobrze się go ogląda, ładne zdjęcia. Historia odmienna od znanych, bo to przeważnie  mężczyźni pchają się w tereny konfliktów  a  kobiety duszą płacz poduszką. Tu jest inaczej i od razu zmienia się perspektywa patrzenia na sytuację.    Mocny koniec. Bardzo.

Producenci damskich rękawiczek ogrodowych rozmiar S zakładają, że każda kobieta nosi tipsy, albo ja mam tragicznie krótkie palce 🙈

Terakota

Może pomogą na WinClub lub ForumPC.pl

To na forumek spokojnie sztukę możesz przeznaczyć 😄

Ponad 2 tys już zrobiliśmy 😁

Foteczki będą? 😁

Nie dałbym rady się przebić przez te tłumy 😂 Jutro na szczęście ostatnia, tym razem krótka wycieczka i powrót do domu 😅

Może hulajnogę sobie wypożycz? 😄

Nsenter - (komenda w programowaniu)

Dzisiaj kolejne 30 km. Moje nogi płaczą 😭

,,Mój piękny kraj "  Nad rzeką Ibar lezy serbsko- afgańska wioska a w niej wdowy, matki, żony i dzieci tych, co na wojnie zginęli, lub tych, którzy ciągle ją jeszcze prowadzą. Przeważają tu Serbowie, wraz z upływem filmu widać jak wojna rogrywa się również w ludzkich sercach,  zmienia dobre dotad stosunki między sąsiadami.  Tylko nieświadome różnic dzieci bawią się razem, cytują dorosłych, zastanawiają się co znaczą te ich dziwne słowa.  Dzieci są radością świata, a w tym filmie po prostu są przepiękne. Sceny z nimi wnoszą ten uśmiech, którego nie sposób pohamować i wlewają nadzieję do serca. Pewnego dnia przynoszą do domu młodą kózkę.Siedzą przy niej, rozmawiają z mamą  i przystrajają koze  według ich pomysłu.  Niech się ktoś spróbuję nie uśmiechnąć widząc to 🙂   Ale do rzeczy  Pewnego dnia ranny albanski żołnierz trafia  do domu serbskiej wdowy ktora ma pod opieką dwójkę  synów. Kobieta oddaje mu swoje łózko,opiekuje się nim i w końcu zakochuje się z wzajemnością. We wrogu. Kruche to ich szczęście,  niepewne kolejnego dnia, z małymi szansami na przetrwanie. Ale piękne,  bo.przeciez każdą miłość jest piękna gdy jest wzajemna. Chlopcy potrzebują taty,  który już nigdy nie wróci.  Młodszy garnie się do mężczyzny, starszy nie jest mu przychylny, ma juz swój świat, swoje przemyślenia.    Wszystko to rozgrywa się na tle rozleglych bałkańskich krajobrazów  i zniszczonych wojną wsi. Bieda, rozwalające się domy, zniszczone mienie i uszkodzony czołg na placu centralnym są tu planem zdjęciowym. Nad głowami.lataja natowskie  bomby, które jeszcze zdążą przynieść mieszkańcom kolejne nieszczęście.    Film jest  bardzo dobry, toczy się niespiesznie,  wzrusza, bywa, że boli. Pokazuje trudne życie  w trudnym czasie i nie daje odpowiedzi kto tu jest bardziej winny. Po prostu opowiada historię, a ja bardzo zachęcam, by ją poznać.          

Miłego dnia 🙂