Tablica liderów

o tak ... manekiny .... https://fakehunter.pap.pl/en/raport/1709ca8e-33db-4c52-b25d-48c274122ca3

Najbardziej molestowany utwór roku 2021 ! 2022 zapowiada się tak samo! "Zaopiekuj Się Mną" · Rezerwat

A kto głupiemu zabroni ?

Ale ja sobie zawsze radziłem i nigdy nie narzekałem. Nigdy też się nie poddawałem, choć i byłem kiedyś w depresji, męczyły mnie ( tak jak i teraz, ale radzę sobie ), natręctwa myślowe, które są bardzo uciążliwe i męczące. Ale dużo ludzi młodych ma takie problemy, więc nie tylko ja mam takie problemy. Ja zawsze biorę pod uwagę też podobne problemy innych ludzi, którzy nawet mogą mieć gorzej niż ja i też muszą funkcjonować w życiu codziennym.

@Miejscowy nie jesteś sam, też jestem samotny mimo że wokół siebie mam dużo ludzi. Prawdziwego przyjaciela mam tylko jednego, jest mi wierny, niczego nie odmówi, wysłucha wszystkiego co mu powiem, tylko on nie odpowie, nie doradzi, najwyżej położy głowę na moim udzie żeby go pogłaskać.

Wiesz, ja prawdziwych przyjaciół nigdy nie miałem w swoim życiu, ale potrafiłem sobie radzić, tak jak umiałem. I żyjemy w takich czasach, gdzie mało kogo obchodzą ludzie samotni i z problemami. Prawdziwych przyjaciół teraz jest już tylko: garstka i trudno takich znaleźć. Natomiast ci, co udają "przyjaciół" po to, żeby się przypodobać i jak się komuś dobrze powodzi finansowo, to nie są żadni: przyjaciele. Oni są fałszywi i nieszczerzy, a od takich trzeba się trzymać z daleka najlepiej. I wcale teraz nie brakuje takich ludzi, co jest smutne.

Miałam sąsiadkę, która często do mnie przychodziła w sobotę, po produkt do ciasta. Kuuurde, mam smaki na ciasto, a brakuje mi jajek i kakao. Pożyczysz? No jacha. Ile potrzebujesz jaj? 5 ? Wyciągam produkty o które prosiła i słyszę: a masz więcej aromatu waniliowego? Jednym zdaniem. Jej wkład własny w ciasto, to foremka, którą wcześniej ode mnie w prezencie dostała ?

To dla @Frau A to dla @Aco ???

Poczekajmy jeszcze z tym optymizmem. Wirus niestety jest dość nieprzewidywalny i trzeba mieć nadzieję ale też uważać Tak, w większości rozmów eksperci studzą entuzjazm dziennikarzy.

https://www.tysol.pl/a77893-WHO-prawdopodobnym-jest-zblizanie-sie-do-konca-pandemii-koronawirusa-w-Europie

Kupię sobie na walentynki ?

Wybacz, ale te tematy omijam szerokim łukiem. Czasem zajrzę, nie powiem ? Ale Wy już tam najczęściej toczycie bój, kto mądry a kto głupi ?

Wiesz co Fifka? Bo my we dwóch, znaczy ja i kumpel, lubimy rozkładać wszystko na czynniki pierwsze. Zapytał, znaczy kumpel: Endriu, jak myślisz jak na płaskiej pupie reprezentują się stringi? Odpowiedziałem zgodnie z prawdą: nie wiem. To on, znaczy kumpel, powiedział, że fajnie. To ja go, znaczy kumpla, zapytałem: w jakim kolorze? On na to: ale co, pupa czy stringi? Stanęło na tym, że najbardziej odpowiednim kolorem będzie róż majtkowy.

Fifka jest w porządku,Bieliznę kupuje sama tylko czy za swoje ale mniejsza z tym.Z nią to można konie kraść.Tylko po co nam te konie.Nie ważne.Zawszwe się mogą przydać.

@Fifka , dla Cię od mego kumpla. Ta akurat siedzi, więc nie wypowiem się?

Albo wyniosą? Ok, już się zmywam??

Takich do namiotu?

Alkoholik musi przede wszystkim przyznać się przed samym sobą, że jest alkoholikiem i powiedzieć to głośno. To pierwszy krok. Bez niego uja jest.

A dlaczego Tobą tak to fszczonsło? ?

Jasne. Uwielbiamy w dzisiejszych czasach nazwać każdy stan naszej psychiki. Namnożyło się psychoterapeutów i kogoś trzeba do nich wysłać. Dziecko, które jest ciekawe świata, wszędobylskie i energiczne, ślą do lekarza, bo na 100% ma ADHD ? Nie cierpię smucić, ale powiem to. Kilka godzin temu prawie się "wysypałam" w innym temacie. Mowa o moim ojcu. Nigdy nas nie uderzył. Nie wykazywał agresji, ale też nigdy nie przytulił, nie zapytał jak minął dzień. Nawet życzeń urodzinowych nie składał. Nie chodziliśmy obdarci, każdego roku na koloniach, wycieczkach, które często sam organizował. Był jednak "zimny". Ja im się urodziłam jakaś inna niż moje rodzeństwo. Do granic możliwości wrażliwa, z ogromnym pokładem miłości, której też oczekiwałam. W wieku kilkunastu lat, coś sama sobie obiecałam. Dotrzymałam słowa. W sumie złożyłam dwie obietnice i udało się, bo tak chciałam ja!

Dlatego powtórzę raz jeszcze. Trzeba zaakceptować ten stan. Polubić i dopiero wtedy ruszyć na salony. Nie oglądać się wstecz, ani za ludźmi, którzy wydają się być szczęśliwymi. To może być gra pozorów.

Strach pomyśleć jakie masz największe. Hangar do samolotów, by się pewnie z tego zrobiło?

Ty to masz sąsiadów ? A nie popsuł się jej piekarnik przypadkiem jeszcze? ?

Domyślam się. Domyślam się też tego jak musi Was "wypatrywać".

Odwiedzałbym go co sobota.

?

Nigdy tak nie pisz, bo wtedy ja nie wiem co napisać!?

Niestety tak i też może o tym świadczyć mój wcześniejszy dzisiejszy wpis ?

Potrafię recenzję walnąć dwa razy grubszą niż książka. Krytyk to niespełniony artysta. Pozostaje mu tylko narzekać na innych?

niby nie oceniasz ale w domyśle to jest. To znaczy lekka sugestia, że już od studiów medycy są źle uczeni. Pewnie tak jest skoro studia trwają 6 lat a przez pierwsze dwa lata w ogóle nie widzą żadnego pacjenta - czyli pacjentami zajmują się od połowy studiów i to na trzecim roku tak jeszcze sobie. No ale może nie jest tak źle bo w końcu gdzieś ten. Porf. Łuczak pracował i jakiś tam studentów medycyny chyba uczył a teraz pewnie robią to jego uczniowie i następcy. Poza tym studia w seminariach duchownych trwają też 6 lat a narzekamy na księży, że też -jak rozumiem o to chodzi - nie mają empatii. Może empatii jak pisze znawca (Rifkin) nie da się nauczyć na studiach tylko trzeba ją mieć a w toku edukacji i wychowania można ją tylko wzmocnić?

Nie rób tego, ropa to cenny surowiec w dzisiejszych czasach ?

Ło matko, z Żebrakiem się całowałaś ?

Dlaczego jesteśmy tak bardzo niesprawiedliwi? Dlaczego mieszamy z błotem służbę zdrowia? Zawsze przed napisaniem kolejnego posta zastanawiam się co tak naprawdę przeżyłem, co mnie upoważnia do tak zdecydowanych opinii? Jest covid, ale jest i życie obok niego. Niejednokrotnie bolesne i tragiczne. Niemedialne. To będzie długi cytat. Nie mam sumienia tego ubierać we własne słowa. Przepraszam za zaśmiecanie wątku: "Pokochaj smoka, czyli o umieraniu dzieci cz. 1 Fragmenty pochodzą z nowej książki Andrzeja Wilowskiego pt. „Weź, pokochaj smoka. Rzecz o umieraniu dzieci”. Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa 2004 Tekst opracowała redakcja portalu: www.hospicja.pl Wstęp Mowa będzie o umieraniu. I to umieraniu nieuleczalnie chorych malców, którzy trafiają pod opiekę hospicjów dziecięcych. Jeszcze dziesięć lat temu takich miejsc nie było, a od ludzi “napiętnowanych” śmiercią własnych dzieci uciekano jak od zadżumionych. Maluchy umierały często w nieludzkich męczarniach fizycznych i psychicznych, a rodzice przeżywali koszmar osamotnienia. Większości z nich sytuacja wymykała się spod kontroli, przerastała ich. Dramat zamieniał się w tragedię. Niektórzy wyli w samotności, inni rwali sobie włosy z głowy, popadając w chorobę psychiczną. Ale ta książka nie jest książką o umieraniu. Tak naprawdę to opowieść o życiu. Bo dziś jest na szczęście inaczej. W dużej mierze dzięki pracownikom polskich hospicjów dla dzieci. To oni zatem – pacjenci i pracownicy hospicjów – są i bohaterami, i współautorami tego reportażu. Wśród nich są osoby szczególnie zasłużone dla dzieła hospicyjnego w Polsce: założyciel pierwszej takiej placówki w Polsce dr Tomasz Dangel, ludzie z Warszawy, Lublina, Mysłowic i Poznania. Są lekarze z Gdańska i Elbląga. Jest legenda polskiego ruchu hospicyjnego prof. Jacek Łuczak z Poznania. Ich myślenie, ich filozofia, ich odważne wybory i konsekwentne działanie stępiło oścień śmierci. To dzięki nim zarówno ból fizyczny, jak psychiczny pacjentów hospicjów przestał być tak bardzo dojmujący, przestał triumfować. A śmierć dziecka bywa okazją do dojrzewania, kryzysem, z którego można wyjść mocniejszym i mądrzejszym. I dziś zwykle tak się dzieje. Niestety, poza hospicjami niewiele się zmieniło. Studentów medycyny rzadko uczy się, jak postępować, gdy na horyzoncie pojawia się śmierć. Również dla większości z nas umieranie, a szczególnie śmierć najmłodszych, pozostaje sferą tabu. Liczba pogłębionych publikacji na ten temat jest wciąż bardzo skromna. Wzdragają się nawet media, coraz odważniej odkrywające przecież różne sfery życia. Temat dziecięcej śmierci wywołuje strach, a nawet niesmak. Także decydenci telewizji publicznej (często moi dobrzy koledzy) reagowali podobnie. Kiedy proponowałem im film o ludziach związanych z hospicjami dla dzieci, reagowali prawie zawsze tak samo – z dezaprobatą i trwogą na twarzy krzycząc: “Zwariowałeś?! Tylko nie to!”. W końcu udało mi się jednak zrealizować reportaż i film dokumentalny w autorskim cyklu “Wzwyż” oraz kilka felietonów do katolickiego magazynu informacyjnego “Czasy”. W latach 1999-2001 powstało sporo materiału, który aż prosił się o spisanie. I tak powstała ta książka. Powstała z fascynacji ludźmi i z potrzeby szukania sensu i piękna w otaczającym świecie; z przeświadczenia, że nie głupota, wojna i egoizm są godne uwagi, ale drugi człowiek. Wierzę, że ta lektura nie okaże się zajęciem przykrym albo bezsensownym. Ufam, że przebrną przez nią ci, którzy spotkali już na swojej drodze śmierć; ci, którzy albo poczuli na plecach jej oddech, albo stracili bliską osobę. Wierzę, że ta lektura okaże się pomocna dla tych, którzy myślą o pomocy umierającym dzieciom i ich rodzicom. Zapewne sięgną po nią śmiałkowie, dla których umieranie i myślenie o nim jest pasjonującym i pożytecznym, choć niekoniecznie łatwym wyzwaniem. Książkę zamyka Aneks, zawierający bibliografie, dane teleadresowe i inne informacje. Podczas spotkań w hospicjach dla dzieci poznawałem szczegóły organizacyjne i finansowe, słuchałem opowiadań o powstawaniu pierwszych placówek i o duchowej drodze ich założycieli. Dowiedziałem się, co odróżnia hospicjum stacjonarne od domowego, a obydwa od oddziału szpitalnego. Nie chciałem całkowicie pominąć tych informacji, bo stanowią istotne i ciekawe tło ruchu hospicyjnego w Polsce. Szczegóły ważne, bo wynikające z troski o codzienne sprawy i zaspokojenie zwykłych potrzeb – o chleb, mieszkanie, chęć przeczytania książki i pójścia do kina. Czyli troski o samo życie. Zasadnicza część książki jest opisem wędrówki od Warszawy i Lublina, przez Gdańsk i Elbląg, do Mysłowic i Poznania. Nie jest to typowy dziennik podróży, ale opis drogi od tego, co widać na pierwszy rzut oka, do tego, co zakryte przed rozbieganym nieco dziennikarskim okiem. Najpierw widziałem bowiem emocje – szok, wściekłość, bezradność. Widziałem lęk, ból i cierpienie oraz walkę o życie. Potem stopniowo odsłaniała się rzeczywistość głębsza, dotąd mi nie znana. Droga wiodła od emocji do myślenia i decydowania, od rozpaczy do przezwyciężenia strachu. Droga, którą w różny sposób przebywali moi bohaterowie. Droga, którą i ja musiałem, a właściwie chciałem przejść wraz z nimi. Od dawna bowiem zastanawiałem się, dlaczego tak bardzo boimy się śmierci i uciekamy przed nią gdzie pieprz rośnie. Dlatego przygoda z hospicjami dziecięcymi stanowi ważny etap na tej drodze. Przyniosła też odpowiedzi na inne pytania. Co począć z umieraniem, bólem, cierpieniem? Czy człowiek może sięgnąć po jakieś lekarstwo (niekoniecznie materialne), które przyniesie ulgę? Jakie są potrzeby nieuleczalnie chorych dzieci i ich rodzin? Czego tak naprawdę pragną w tej szczególnej sytuacji?".

Nowy na forum to i człowiek się gubi ? Chciałbyś jakieś plusiki dziś zarobić? ?

najważniejsze aby przeżyć ...

Dla @Fifka ! Słowo wstępu. Kumpel mnie telefonicznie odwiedził z pytaniem: co słychać? Co może być słychać jak z domu nie wychodzę? Przez kwadrans nawijałem mu o mojej ciężkiej anginowej chorobie i o tym, że fora internetowe są fajne, przynajmniej uwalniają od nudy. Wspomniałem mu też o Tobie, znaczy anonimowo, bez podawania nazwy forum i bez nicka. Powiedziałem tylko tak na marginesie, tak mimochodem, że są tutaj nawet takie dziewczyny co się płaskodupiem chwalą. Chciałem go rozśmieszyć. A co zrobił? Po dłuższej chwili milczenia drżącym, łamiącym się głosem powiedział: Endriu, nie żartuj, to są najlepsze na świecie laski. Za parę minut przysłał mi mailem to:

Z całego serca współczuję ? Nie no, takie koktajle to bomby witaminowe i są bardzo zdrowe ale nasz organizm jest przystosowany do gryzienia a nie tylko picia. ?

A po co rozmawiać z mediami. Może ci, co akurat ratują życie i walczą z covid nie mają ani czasu ani ochoty rozmawiać z mediami.

Skąd wiesz, że nie ma pojęcia?

Dokładnie. Wszystko jest możliwe, bo sytuacja jest dynamiczna. Trzeba tak informować społeczeństwo by nic nie powiedzieć konkretnie i na sto procent pewnie. Domysły uaktywniają ludzi. Jeden przed drugim udaje mądrzejszego. Prawdy nikt nie zna. Nie bez kozery przedstawiłem tytuły francuskiej prasy. Tego uczą na studiach dziennikarskich. Panie i Panowie piszemy wszystko, ale nie tak jak Francuzi, bo damy dupy.

Taka rola mediów. Ludziom to trudno zrozumieć. Żonie nie uwierzy, ale gazecie i telewizji już tak.

A dlaczego zaraz zatrważają? Właśnie dobrze,.. im wirus staje się coraz to bardziej zaraźliwy, tym będzie mniej zjadliwy, by wytworzyć chorobę u gospodarza. Bo celem wirusów nie jest zabijać, a dążyć do stabilizacji, gdzie funkcjonują zarówno one jak i gospodarz. Codzienne stykamy się z miliardami wirusów, ale nasze systemy obronne albo od razu niwelują zagrożenie, albo wirus asymiluje się z ciałem gospodarza, nie wyrządzając mu żadnych szkód. I teraz pytanie - skoro koronawirusy są z nami od lat, wywołując np: przeziębienia, to co spowodowało iż SARS-CoV-2 stał się niestabilny? Natura - czy działanie laboratoryjne? A może głupota? (odnośnie np: spożywania zwierząt nie do końca przetworzonych termicznie, które są rezerwuarem wirusów.

Czasem trzeba zrzucić ze względów zdrowotnych. Kto chce niech akceptuję ale ja nie umiałam ?

Ja na soczkach i bez mięsa straciłabym przytomność po ataku drgawek.

Zdrówka życzę! A ja myślałam że się zakochałeś na zabój ?

Jak na razie sam się na różne sposoby motywuję i chyba nawet za bardzo, ale jakby mi chęci opadły to się zgłoszę. Wiedziałem, że w tej kwestii można na Ciebie liczyć

?️