Tablica liderów

Nie wiem czy to dobre miejsce na robienie długiej listy inspiracji. Do działania pchają mnie chyba najbardziej Pink Floyd i Steven Wilson. Masz tu jeszcze jednego starego smęta (mój największy "hit" :P) i dla odmiany coś innego, tylko nie na jutubie bo jeszcze klipu się nie doczekałem

Wklejam smęta i idę spać

Temat z pozytywną nutą. Zakładam go, bo jest tutaj trochę mniej pozytywnych tematów. Czasem jesteśmy zmęczeni, nie raz nas coś w ciągu dnia męczy. Masz "ciche dni" w związku, problemy w szkole lub w pracy? Ktoś źle spojrzał lub coś złego powiedział? Ponoć muzyka łagodzi obyczaje i jest dobra na wszystko. Może dzięki naszym wspólnym wstawką ktoś lub my poczujemy się lepiej? Dostaniemy pozytywnej energii? Tak na początek... Bob Marley- Three Little Birds

Myślimy o czasie jak o linii zamiast o pomieszczeniu, zakładamy dwie dane, zamiast trzech. Mistrzowie pieśni Co jest tą siłą, która napędza światy? Miłość? Ale i są tacy, którzy wyrzekli się jej, stwarzając własne cywilizacje. Bez cienia miłości stając się cieniem. Nienawiść? Ale przecież są cywilizacje, które wyrzekłszy się jej, tworzą światy pełne światła bez cieni. Pragnienie? Czy to może być pragnienie? Czyż już niemowlę w łonie matki nie pragnie żyć, a gdy już dorasta nie pragnie tych wszystkich rzeczy materialnych i niematerialnych? Pragnienie domu, pieniędzy, miłości… Kim się jest, gdy przestaje się pragnąć? Czy się jest? Co sprawia, że się jest? Czy cokolwiek co żyje wolne jest od pragnień? Przecież poddani są mu zarówno rośliny, zwierzęta, ludzie, a nawet bogowie. Nawet pragnienie śmierci, jest pragnieniem. Margaret. Jej wspomnienie przesuwa się pod powiekami. Przychodzi we śnie pełna wyrzutu i żalu. A przecież pragnęła tylko miłości, mnie, dziecka, domu, szczęścia… Ile tego jest? Ile pragnień? Wszystkie przekreślone. Kim stałem się, stojąc oto tutaj na szczycie Miru, wyrzekając się wszystkiego? Ale czyżby rzeczywiście? Przecież pchało mnie tu pragnienie poznania. Zrozumienia. Odkrycia prawdy. Czy więc mam prawo mówić, że wyrzekłem się pragnień, skoro to właśnie ono przywiodło mnie tutaj? Tutaj, na szczyt świata zawieszony ponad chmurami? - Czego pragniesz? Starzec opierał się trzęsąca dłonią o sękaty kij. Siwa broda łączyła się z długimi włosami. Stary kożuch szarpał wiatr. Trudno było rozpoznać kolor. Z wychudzonej twarzy patrzyły na niego uważnie bladobłękitne oczy, w których tlił się jeszcze żar życia, obojętny jednak na losy innych. Jego skóra była niemal przezroczysta z niewielkimi brązowymi plamami. Dłoń zdawała się składać jedynie z takiej skóry i kości. - Poznania prawdy – odparłem. Moje skronie lekko już przyprószyła siwizna. Zimny wschodni wiatr szarpał połami kożucha z górskich kozic o długim szarym futrze, szarym jak skały, na których staliśmy. Spoglądałem w jasne oczy starca, w oczy, w których widziałem takie same pytania, jak moje i… brak odpowiedzi. Stary mężczyzna odwrócił się, dając gest, bym poszedł za nim. Wśród szarych skał siedzieli ludzie w różnym wieku, kobiety i mężczyźni, starzy i młodzi. Mogą uwagę przyciągnęła pokrzywa. Zielsko, z którym wiecznie służba walczyła w moim ogrodzie, paprocie i… kwiaty. Tu, tak wysoko, gdzie praktycznie nie ma gleby, w tym zacisznym zakątku wśród skał, zdawało się, że i one zanurzone są w medytacji, szukając odpowiedzi na swoje pytania. - Przejdźmy do jaskini – starzec wskazał ręką ciemną plamę w skale. - Może od tych, którzy przybędą uzyskasz odpowiedź na swoje pytanie. - A ty? - spojrzałem w oczy, które przypominały mi rozwodniony kisiel. O ile kisiel może mieć barwę lodowca. - Ja nie znam odpowiedzi na twoje pytanie. - Ale… Przecież nie pytałem. - Pytanie znam. Nie znam odpowiedzi – spojrzał mi głęboko w oczy, a ja czułem, że zna wszystkie moje myśli. Może i znał i właśnie dlatego jeszcze żyję. Słyszałem ostrzeżenia, by nie dać się nabrać na wygląd, na starość, młodość i uśmiechy. Słyszałem o tych, którzy spadali z Miru dniami i nocami, nim ich szczątki ciał dosięgły lodowatych wód Rzeki okalającej górę. Wyglądali jak aniołowie strącani z nieba w dniu sądu. Okaleczeni, pozbawieni skrzydeł i… życia. Skoro jestem tu i nadal żyję, to on musi wiedzieć. Musi wiedzieć o mnie wszystko. - Jesteś strażnikiem? - spytałem. Uśmiechnął się, a ja już znałem odpowiedź. Oczywiście, że był. Wejście do jaskini było niskie. Musiałem schylić się, jak w ukłonie przed miejscem świętym. Szedłem za swoim przewodnikiem, widząc jedynie jego zgarbioną posturę. Stanęliśmy w zupełnych ciemnościach. Starzec uderzył swoim kosturem w kamienną posadzkę i zrobiło się migotliwie jasno. Jaskinia była obszerna, paliło się w niej wiele ogni, ale nie wiem co było ich źródłem. Z pewnością nie drewno. Po prostu były w ściśle określonych dla siebie miejscach – na wypolerowanych sześcianach z bazaltu. Ognie były niewielkie, białe, intensywne. Pośrodku sali stał ogromny kamienny stół, wypolerowany niczym szkło. Przed nim po obu stronach kamienne ławy. Starzec uniósł swój kostur i uderzył nim drugi raz. Echo odbiło się i poniosło dźwięk gdzieś w dalsze części jaskini. Po chwili wyłonili się stamtąd ludzie i zaczęli przynosić potrawy, stawiając je na stole. Starzec uderzył swoim kosturem po raz trzeci. Do sali drogą, którą przyszliśmy zaczęli schodzić się wszyscy, których widziałem pomiędzy skałami i ci, których wcześniej nie widziałem. W absolutnym milczeniu zajęli swoje miejsca. Starzec wskazał mi abym stanął obok niego, tuż u szczytu stołu. Nie kazał siadać. - Zdradź nam swoje pytanie – zwrócił się do mnie. - Bez czego istota żywa może się obejść? - powiedziałem a mój głos odbił się od ścian groty i poszedł dalej dziesiątkiem ech odbijany od skał w jaskiniach góry Mir. W sali zapanowała cisza. Nadal nikt nie odzywał się, nikt nie patrzył w moją stronę, nikt nie ruszał się. Siedzieli jak posągi. Płomienie na sześciennych bazaltach zdawały się nie ruszać a jedynie lśnić. Nabrałem tchu - Czy można żyć bez pragnienia? Czegokolwiek? W sali nadal panowała cisza. Wiedziałem już, że tutaj nie uzyskam odpowiedzi na swoje pytanie. Ale jeśli nie tu, to gdzie? - Gdzie szukać odpowiedzi? - Spojrzałem z desperacją na obecnych. Byłem u wiedźm i czarowników, u ludzi mądrych i wykształconych. Oni wszyscy mają pragnienia. Stary człowiek podniósł głowę i spojrzał na mnie - Szukaj u tego co nie ma imienia. Na to pytanie tylko on da ci odpowiedź. - U tego co nie ma imienia? Gdzie go szukać? Kto to taki? - To brat trzynasty. - Słyszałem o Górze Dwunastu. Nie było go tam. - Jest poza strachem, na końcu wieczności. Wielu błądziło, niewielu dotarło, a część z tych, co wróciła, nigdy już nie powiedziała słowa. Czy uzyskali odpowiedzi? Nie wiadomo. Jeśli tak, to zabrali je ze sobą do grobu. - Dlaczego? Czy prawda ne powinna być nam dana? - spytałem. - Dana? - Starzec uniósł swoją brew nie ukrywając zdziwienia. - Dana pytasz? A co robią ci, którzy otrzymują ją za darmo? Na co ją używają, jak jej używają. Każda wartość dana za darmo – traci na wartości. Nie mój chłopcze. Ty po swoją odpowiedź przyszedłeś tutaj – szedłeś dniami i nocami po bezdrożach, wspinałeś się na nagie skały, ryzykowałeś życie, opuściłeś życie, które znałeś nie mając pewności czy uzyskasz odpowiedź, miałeś jedynie nadzieję. -… i pragnienie – dodałem. - Więc nikt ich nie pytał? - Może nie pytał odpowiednio. - Nikt nie zapisał? - Prawda obroni się tylko wtedy, gdy jest powtarzana z ust do ust, w brzmieniu słowa. Jeden zapisał. I był jeden, który potrafił to przeczytać. To była poezja, którą on i tylko on mógł wypowiedzieć w o odpowiednim brzmieniu, posłuchaj słów Muzykę świata każdy walczący o dźwięk zrozumie... - Dość. - Młodszy od niego mężczyzna z odrobinę krótszą brodą wstał i uderzył pięścią w stół. Dość mu już powiedziałeś. Reszty słów niech szuka z wiatrem. - Czas już byś wracał – zwrócił się do mnie starzec. - To ta intonacja? – spytałem jeszcze starca. - Nie. To nie ja byłem tym jedynym. - Gdzie go mogę znaleźć? - Wśród cieni. - Tym jedynym był autor, prawda? - spytałem. - Tak. Potrafisz liczyć. Ale teraz już czas. Idź chłopcze. Dziwnie czułem się, gdy nazywali mnie chłopcem. Ale dla nich, tych sędziwych starców – byłem. - To tyle – Aleksander uniósł głowę i spojrzał przed siebie. - To tyle – powtórzył w myślach. Ostatnia wiadomość. - Co czytasz? - przed stolikiem stała dziewczyna o kruczoczarnych długich włosach i czarnych oczach. Patrzyła na niego i uśmiechała się. - Znamy się? - spytał, zamykając starą księgę i zasłaniając ręką tytuł. Skrzywił się. Nie miał ochoty na znajomości, ale ta dziewczyna… Przyjrzał się. Nie była piękna, ale mogła się podobać. Musiał ją szybko spławić. - Mam na imię Alicja. Często cię tu widuję. Przychodzisz w każdy wtorek i czwartek. - Pracujesz tu? - spytał, starając się przypomnieć twarze bibliotekarek. Problem w tym, że nigdy na nie nie patrzył. - Nie. Przychodzę tu codziennie. - Codziennie? - zainteresował się. - Przychodzisz tu codziennie? - powtórzył. Ile by dał, by móc przychodzić tu codziennie. Ale nie miał tyle czasu. - Tak. - Uczysz się? - zapytał. Mogła być studentką, albo wyrośniętą licealistką. W tym wieku zazwyczaj młodych ludzi można było spotkać w barach, pubach, w dyskotekach, parkach, ale nie w bibliotece. Nie w tej bibliotece. - Całe życie szukamy odpowiedzi – uśmiechnęła się ponownie, wzruszając ramionami. - Lubię wiedzieć. - Miała na sobie błękitną sukienkę, a na szyi szary kolczy naszyjnik z wplątanym w niego kryształem. Skromna sukienka delikatnie opinała jej małe piersi. - Co? - zamrugał oczami. Czuł się coraz bardziej nieswojo, gdy tak stała nad nim i patrzyła uważnie. - Na przykład na to czy potrafimy żyć bez pragnień. Jej wzrok przesunął się na księgę, którą starał się przed nią ukryć. Następnie spojrzała mu ponownie w oczy. Delikatny uśmiech nie znikał z jej twarzy. Odwróciła się i odeszła pomiędzy regały starych ksiąg. Nim dotarło do niego, co powiedziała, już jej nie było. - Zacze… - słowa pozostały nie wypowiedziane. Wstał i ruszył między regały starych ksiąg. Była kompletna cisza. Słyszał jedynie swoje kroki, odbijane echem od posadzki. Nagle pomiędzy regałami zobaczył ją. Nie słyszał jej kroków. Ruszył za nią mijając kolejne regały. Co jakiś czas wyłaniała się spomiędzy nich. Nie wiedział, że biblioteka jest tak wielka. Był pewien, że bez pomocy nie zdoła wrócić. Krążył pomiędzy regałami wciąż posuwając się w głąb. Mijał coraz starsze woluminy. Czy wolno tutaj chodzić? Odsunął od siebie myśl i szedł dalej, wypatrując przed sobą nieznajomą w błękitnej sukience. Wreszcie dotarł do ściany. Ślepego zaułku. Był sam. Nie wiedział jakim cudem mogła mu tutaj zniknąć. Był pewien, że szedł cały czas za nią. Ale był sam. Bardziej to czuł. Rozejrzał się. Stał pomiędzy regałami, na których leżały stare zwoje. Bał się ich dotknąć, bał się, że jeśli tylko to zrobi, rozsypią się w pył. Nagle, dałby sobie rękę uciąć, że jeden z nich nieznacznie wysunął się w jego stronę. Niepewnie wyciągnął rękę i ujął go w dłoń, delikatnie, aby nie uszkodzić cennego manuskryptu. Nie miał pojęcia jak mógł być cenny. Z pewnością nie wystarczyłaby na pokrycie szkód jego pensja nauczyciela historii w miejskim liceum. Rozejrzał się. Był sam. Pragnienie było zbyt wielkie, zbyt wielka ciekawość. Rozwinął manuskrypt. Zapisany był złotymi literami. Kojarzył to pismo, ale nie był pewien. Pośrodku był rysunek – góra pocięta na dwanaście części – jedna nad drugą. – Góra Dwunastu – powiedział cicho. - Boże… To Góra Dwunastu… - Przyjrzał się napisom. Przy każdym poziomie góry były napisy. Zacisnął szczęki. Był wściekły, że nie przykładał się zbytnio do nauki starych języków. (...) CDN jeśli chcecie

Cześć. Gdzieś przypadkowo znalazłem informację, że gromadzą się tu uchodźcy, którzy przetrwali niespodziewaną apokalipsę Areny. Pomyślałem więc, że i ja dołączę. Muszę tylko jeszcze ogarnąć, co gdzie jest, i przywyknąć do braku myszki. Mój nick z Areny to Leszy.

Z natury jestem pozytywnie nastawiona do życia. Bardzo lubię odkrywać świat, kazdego dnia na nowo. Zdobywanie malenkich sukcesow bardzo mnie cieszy. Wstaje codziennie z nastawieniem: o kurcze to bedzie dobry dzień! Miewam rozne problemy jak każdy czlowiek, ale nigdy nie tracę wdzięczności za to co mam i światełka nadziei, że będzie jeszcze lepiej.

To ja też sobie życzenia wyślę i tym co lubią TSA oraz komuś co nie lubi ale mieszkała w internacie z grubej cegły a woda tam była albo gorąca albo zimna.Wypośrodkować się nie dało ..kocia mamo.. ?

Rób tak jak dyktuje Ci serce. Dla mnie kwestie mąż,(nie) mąż są obojętne. Nie widzę problemu zeby mieszkac z mężczyzną bez ślubu. W ogole wychodze z założenia,że dobrze jest moc sprawdzic kogosba gruncie gospodarstwa domowego. Natomiast to tylko moje prywatne zdanie

Też trochę dla mnie, bo jestem wielkim fanem TSA i Marka Dla wszystkich pozytywnych i niedających się ogłupić temu światu Elton John - I'm Still Standing

Moim motorem napędowym zawsze byli najbliżsi. Ukochana osoba obok, dzieci i rodzina. Ogólnie mówiąc, to mnie zawsze napędza miłość. Dokładnie tak, no i trzeba nawet w tych złych momentach doszukiwać się czegoś dobrego, czegoś pozytywnego, co nam poprawi samopoczucie i tknie do działania.

Nagle go olśniło. Wyjął z kieszeni telefon i zrobił zdjęcie. Miał nadzieję, że nie zniszczy manuskryptu. Rozejrzał się szybko, nerwowo. Gdyby ktoś to zobaczył… Oblał go zimny pot na samą myśl. Kopiowanie było zabronione, szczególnie w taki sposób. Ciągle jednak był sam. Zrobił kilka zdjęć. Nie widział czy uda mu się drugi raz mieć ten zwój w rękach. Wiedział jednak, że musi to mieć. Ktoś się zbliżał, słyszał ciche kroki. Szybko schował telefon. - Halo, proszę pana. Proszę pana – głos dochodził gdzieś z oddali, jakby ze studni. Ktoś trzymał go za ramię. Poderwał się. Otworzył oczy. Przed nim stała kobieta w średnim wieku, w szarym uniformie pracowników biblioteki. Nad lewą piersią widoczna była metalowa tabliczka z wyrytym imieniem nazwiskiem i funkcją. Nadal trzymała go za ramię. - To nie hotel, tylko czytelnia. Dobrze się pan czuje? - spytała po chwili przyglądając mu się uważnie. - Już zamykamy. Proszę oddać książkę i przyjść jutro. Otwieramy o siódmej rano. - Spałem? - spytał całkowicie zdezorientowany. - Na to wygląda – odpowiedziała. - A, dziewczyna. Dziewczyna w niebieskiej sukience? - Mężczyźni – kobieta rzuciła ze wzgardą, a rude loki zafalowały wokół twarzy. - Ciągle śnią o pięknych kobietach, nawet tu. - zabrała książkę i zniknęła między regałami. Tak samo jak dziewczyna, ale za tą nie poszedł. Czuł się głupio, nieswojo. Jak mógł tak usnąć? Czuł, że czerwieni się po same krańce uszu, tak jak wtedy, gdy był jeszcze nastolatkiem. Zrobił z siebie idiotę. Wstał szybko i ruszył ku wyjściu. Nikogo już nie było. Przed drzwiami przywitał go w milczeniu strażnik. Gdy tylko wyszedł, drzwi biblioteki zamknęły się. Słyszał za sobą zgrzyt zamka. Uderzyło go śmierdzące powietrze miejskiego ruchu, spalin, potu i małych restauracyjek. Miejski gwar wychodził z każdego zaułka, zakamarka. Głosy łączyły się i mieszały, przechodząc falą wraz z tłumem ludzi na chodnikach, niekończącym się sznurem samochodów, dźwiękiem klaksonów, reklam. Wciągnął w płuca powietrze miasta, tak inne od tego w bibliotece i ruszył na przystanek autobusowy. Szedł jak automat, pogrążony w myślach. Nie zwracał uwagi ani na ruch, ani na gwar. W pustym mieszkaniu nikt na niego nie czekał. Żył sam. A mogło być inaczej. Zupełnie inaczej. Gdyby tylko miał odwagę wyznać Annie swoją miłość. Ale nie miał. Był tchórzem. Teraz Anna ma męża i dzieci. I jest szczęśliwa. Przynajmniej tak mówi. A on jest sam. Sam i śni w bibliotece o nieznajomej w błękitnej sukience. Jego małe mieszkanie wydało mu się przerażająco puste. Zrobił kawę i usiadł przy biurku. Włączył komputer i otworzył plik z notatkami. Jak na razie niewiele miał. Ciągle kluczył. Przeczytał setki książek i nie mógł niczego znaleźć. Spojrzał na niewielki owalny, metalowy krążek z symbolem trójkąta w kwadracie zamknięty w kole. Znalazł go jeszcze jako chłopiec w ogrodzie u dziadka. Od tego wszystko się zaczęło. Nikt nie miał pojęcia co to za symbol i skąd wzięła się ta moneta. A może nie była to moneta? Anna… Kazała mu ją wyrzucić, gdy pokazał jej metalowy krążek. Spytała ile jest warta, a następnie szybko dodała, że skoro nie jest ze złota, to zapewne niewiele. - Zwykły żelazny krążek. Co w tym niezwykłego? - wzruszyła ramionami. Spojrzał jeszcze raz na monetę. Chciał jedynie poznać co to za symbol. Przerobił wiele symbolik, mitów, legend. I, gdy zdawało mu się, że jest już blisko rozwiązania, kolejne znaczenia oddalały go. Na stare znaczenia nakładano nowe. Wiedział, że te trzy symbole są jednym, trzy w jednym, każde symbolizuje osobno coś innego ale połączone razem dają pełnię. Tyle wiedział. Tylko… co to za pełnia? Kolejne przeczytane książki prowadziły go różnymi meandrami aż wreszcie całkiem przypadkowo zaczął czytać relację nieznajomego. Relacja spisana przed wiekami, nikt nie wie jak stara – wśród legend niewielkiego plemienia, plemienia, które już nie istnieje. Większość została wybita, a ci co pozostali nie znają swojego starego języka. Są tacy, którzy starają się go odtworzyć, ale czy uda im się? Przeważnie swój czas miał ściśle podzielony. Po przyjściu z biblioteki robił notatki, czasami jeszcze coś czytał w internecie do późna w nocy, by na następny dzień przyjść do pracy niewyspanym. Teraz jednak nie miał na nic ochoty. Wyłączył komputer, wziął szybki prysznic i położył się spać. Od lat przed zaśnięciem myślał o Annie. Przywoływał jej obraz w pamięci – jej złote długie włosy, brązowe oczy i oliwkową cerę. Jej długie i zgrabne jak marzenie nogi podkreślone butami na wysokim obcasie. Uwielbiał na nią patrzeć, gdy miała na sobie krótką, obcisłą czerwoną sukienkę, podkreślającą jej idealne ciało. Wiedziała, że jest piękna i wykorzystywała to. Zamiast jednak brązowych oczu pojawiły się czarne jak noc, zamiast złocistych włosów- kruczoczarne i zamiast czerwonej sukienki – błękitna. Poszedł za nią i zapadł w sen. Wydawało mu się, że tylko się zdrzemnął. Gdy jednak otworzył oczy, było już jasno. Zbyt jasno. Spojrzał na zegarek. - Cholera jasna! - rzucił przez zęby. Nie słyszał budzika. Zerwał się z łóżka, porzucając resztki snu. Od lat nie śnił, a dzisiaj zapomniał swój sen. Sen o nieznajomej w błękitnej sukience. Spojrzał w lustro. Patrzyły na niego niebieskie oczy ze szczupłej trzydziestodwuletniej twarzy mężczyzny. Siwe włosy przebijały wśród brązowych włosów. Skrzywił się. Przydałby się fryzjer. Założył okulary w drucianych oprawkach. Wolał nie golić się na czucie. Spojrzał na maszynkę elektryczną a następnie brzytwę po dziadku. Chciał sięgnąć po nią. Czasami to robił, odczuwając jakąś nieokreśloną przyjemność w dotyku metalowego ostrza na skórze. Ale nie dzisiaj, dzisiaj był spóźniony. - Dobrze, że cię widzę – powiedziała przysadzista kobieta około pięćdziesiątki, jego koleżanka z pracy. Chwyciła go delikatnie za ramię i przysunęła bliżej ściany, tak, aby na zatłoczonym szkolnym korytarzu zrobić przejście. - Masz może jeszcze te zdjęcia, które robiliśmy na wycieczce w Krakowie? Potrzebuję kilku fotek na lekcje. Jakbyś miał… Skrzywił się lekko. „Fotek” - czy tak wypada mówić polonistce? Zamiast tego spojrzał na nią - Tak, chyba mam w telefonie, nie zrzucałem jeszcze zdjęć na komputer. - Całkowicie o nich zapomniał. Zrobił kilka zdjęć zabytków, na których widział różne symbole, ale potem straciły dla niego znaczenie. - Możesz mi pokazać? O ile nie ma tam żadnych prywatnych – uśmiechnęła się znacząco. - Nie, nie ma. Oczywiście, że tak. Teraz? - był zdenerwowany, zaraz będzie dzwonek a on... - Gdybyś mógł… - Prześlę ci od razu na e-maila. Wszystkie zdjęcia, jakie mam to z wycieczki. Nie chciał przeciągać rozmowy. Za chwilę miał być dzwonek i pragnął jak najszybciej uwolnić się od niej. - Wyślę ci od razu. - To fantastycznie. Miałabym już na tę lekcję – uśmiechnęła się, ścisnęła dziennik pod pachą i ruszyła do swojej klasy. Zaznaczył szybko zdjęcia i wysłał. Znał jej adres. Nie raz korzystała z jego pomocy. Nie tylko ona. Wiedział, że to nie z jakiejś szczególnej sympatii. Już w szkole wielu jego kolegów i koleżanek korzystało z jego wiedzy. Po prostu z lenistwa. Zabrzmiał ostry dzwonek wzywający na lekcję. - Cholera – mruknął pod nosem. Nie zdążył jeszcze dojść do pokoju nauczycielskiego i wziąć dziennika i kluczy do klasy. Jak zwykle to on płaci za swoją uprzejmość. Polonistka już była w klasie i zapewne odbierała jego e-maila, zadowolona, że jest przygotowana do lekcji. A on… On spóźni się! Zawsze wychodził na swojej uprzejmości, jak Zabłocki na mydle. Wszedł do pokoju nauczycielskiego. Wprost na dyrektora. Jeszcze tego brakowało – pomyślał. Wprost na starego! - A co to panie Aleksandrze stało się, że się pan spóźnił? Pan? Wzór punktualności? Widzę, że nawet najlepszym zdarza się zaspać. Znowu siedział pan do późna w nocy? - Dyrektor przyjrzał się nauczycielowi. Tym razem jednak nie zauważył podkrążonych z niewyspania oczu. - Zaspałem i nie… Nie siedziałem do późna w nocy. - Randka? Spytał dyrektor z uśmiechem. Wygląda pan dzisiaj jakoś… Inaczej. Lepiej. Cokolwiek to było, służy panu, proszę tylko nie spóźniać się więcej. - Przepraszam – powiedział cicho. - Pierwszy raz spóźnił się pan. Pierwszy, odkąd pamiętam – ciągnął dyrektor - a przecież byłem kiedyś pana nauczycielem. - Tak, to pierwszy raz w życiu – przyznał Aleksander, sięgając po dziennik i klucze. - I zapewniam, że nie powtórzy się to. Źle się z tym czuję. - Punktualność przede wszystkim – powiedział dyrektor i skierował się w stronę drzwi. Wyszli razem na pusty już korytarz. Tylko uczniowie z klasy Aleksandra stali na korytarzu. - Co się stało panie profesorze? - spytał jeden z jego uczniów. - Pan? Spóźnił się? Aleksander uśmiechnął się. - Wybaczcie, coś mnie zatrzymało. - Blondyna? - ktoś rzucił. - E… Nie, profesorowi bardziej podobają się brunetki – ktoś podchwycił. - Wystarczy – uciął krótko. Wiedział, że gdy pozwoli im na dalsze rozmowy, to nie szybko skończą. Wszyscy lubili żartować na temat jego samotności i wszyscy myśleli, że są bardzo oryginalni w dowcipach i przytykach – jego siostra, rodzice, ciotki, wujkowie i nieliczni znajomi. Nawet uczniowie. Gdy rozpoczął lekcję, dostał esemesa. Rzadko ktoś do niego dzwonił, czy wysyłał wiadomości, szczególnie w trakcie lekcji, dlatego też nigdy nie wyłączał telefonu, choć wymagał tego od swoich uczniów. Zaskoczony wyjął telefon, spodziewał się czegoś złego. Nikt nie przeszkodziłby mu w prowadzeniu lekcji – nawet jego siostra, która zazwyczaj w nosie miała terminy a czas zupełnie nie liczył się dla niej. - Mówię ci, że jakaś blondyna – usłyszał szept z sali. „Koniecznie przyjdź do mnie jak najszybciej po lekcji. Zofia.” - brzmiała wiadomość od polonistki. Skrzywił się. Naprawdę nie mogła poczekać? Co tym razem? Brakowało podpisów do zdjęć? Nie wiedziała co to za obiekty na zdjęciach? Doprawdy! Razem byli na tej wycieczce, mogła zrobić własne. Fakt, że robił zdjęcia tym mniej znanym, jakimś kamieniczkom, pomnikom na cmentarzu. - Chyba randki nie będzie – powiedział ten sam głos. Spojrzał w tamtą stronę. - Masz rację psychologu – zwrócił się do młodego chłopaka. Lubił go, choć nie był wybitnym uczniem, z pewnością nie można było o nim powiedzieć, że jest głupcem. Był inteligentny. Bardzo inteligentny i skrywał się za głupimi żartami. Aleksander był roztargniony i nie potrafił tego ukryć. Zadawał pytania uczniom i nie skupiał się na odpowiedziach. Słyszał początek a potem odpływał. Wciąż widział zwoje i dziewczynę w błękitnej sukience. - Panie profesorze? - z zadumy wyrwał go głos dziewczyny. - Skończyłam odpowiedź. Zamrugał oczami. Nic nie słyszał. Zupełnie nic. Tylko daleki potok słów niczym szemrzący strumień, apotem nic – Dobrze się pan czuje? - spytała zaniepokojona. - Tak. Tak, wszystko w porządku. Siadaj bardzo dobrze. Po klasie rozszedł się szum. Wiedział, że nie było bardzo dobrze, nie ta dziewczyna. Zupełnie nie interesowała ją historia. - Jakieś zadanie domowe? - spytał szczupły chłopak z pierwszej ławki. - Cholerny kujon i lizus – syknął barczysty blondyn, który powtarzał klasę. - Tak. Zadanie domowe… - Aleksander spojrzał po klasie. Tak… To może być dobry pomysł. - Zapiszcie temat pracy. Daję wam na to dwa tygodnie. Przygotujcie się, przemyślcie. Napiszcie co wy o tym sądzicie, jak każdy z was to widzi. Poprzyjcie przykładami z dowolnych epok, ludzi, przykładami historycznych postaci, waszych przodków, was samych. Odwrócił się i zapisał temat na tablicy: „W jaki sposób pragnienia wpływają na losy świata”. - Przy czym światem, może być ten najmniejszy ze światów – świat danego człowieka. Widział zaskoczenie na twarzach swoich uczniów. - Zawsze pan coś wymyśli, ale tym razem pan pojechał – powiedział barczysty blondyn. - Podoba mi się. - Ile stron? - dopytywał lizus. Aleksander miał ochotę rzucić w niego kredą. - Tyle, ile uznacie za stosowne. To mają być wasze przemyślenia. Gdy tylko rozległ się dzwonek, wszyscy opuścili klasę. Otworzył okna, aby przewietrzyć, zamknął za sobą drzwi i poszedł do polonistki. Siedziała w klasie i patrzyła w monitor. - Co się stało? - spytał zamykając za sobą drzwi i odcinając się od szumu na korytarzu. Wiedział, że nie pozwalała swoim uczniom wchodzić do klasy podczas przerwy. - Dziękuję za zdjęcia – powiedziała, odrywając wzrok od monitora. - Możesz mi powiedzieć skąd to masz? Co to jest? Aleksander zbliżył się, spojrzał w monitor i... zachwiał się. Patrzył ze zdumieniem na zdjęcie. - Nnie nie wiem – zająknął się. - Jak to nie wiesz? Było wraz z innymi zdjęciami. Ale nie zrobiłeś go w Krakowie. Sprawdziłam datę. To zdjęcie zostało wykonane wczoraj. Aleksander patrzył osłupiały. Nabrał tchu. - Dostałem je – skłamał. - I… całkowicie zapomniałem. - Zapomniałeś??? - Ach wy historycy. Wiesz chociaż co to za pismo? - Nie mam pojęcia. - Głagolica. Spisana złotymi literami. To oznacza, że było to pismo święte, ze świętej księgi. Myślałam, że to tylko opowieści, bajanie nawiedzonych. Byłam pewna, że te księgi nie istniały. Skąd to masz? Kto ci to dosłał? Ciekawe czy to oryginał? - Potrafiłabyś to przetłumaczyć? - spojrzał na nią. - Ja nie, ale wiem kto mógłby. Jeśli chcesz, mogę nas umówić. Znam pewnego człowieka. - Nas? - Nas. Chyba nie myślisz, że ci to odpuszczę. Kiedy możesz wyjechać? - Dokąd? - Na wieś. Kilkaset kilometrów na południe. Ten weekend ci odpowiada, czy masz może jakieś plany? - Nie, nie mam żadnych planów. Może być. - No to zadzwonię do niego, jeśli nie będzie na wyjeździe to zapewne zgodzi się nas ugościć, tym bardziej, jeśli zobaczy to. - Dobrze. Daj znać. Aleksander był wściekły na siebie i całkowicie zdezorientowany. Był wściekły, że dał jej te zdjęcia i zdezorientowany, bo nie wiedział skąd je ma. Przecież spał. To był sen. No, przecież to był sen! Ze szkoły wyszedł zamyślony. Nie potrafił tego logicznie wytłumaczyć. Mijał kolejne ulice, skręcał, szedł dalej, przechodził na druga stronę a wszystko automatycznie, jakby prowadziła go jedynie część świadomości. Wreszcie zatrzymał się. Nie stał jednak przed swoim domem. Przed nim tajemnic biblioteki strzegły grube, drewniane i rzeźbione drzwi. Nacisnął solidną mosiężną klamkę i wszedł do środka. - Tam nie wolno wchodzić – drogę zagrodziła mu wysoka i szczupła bibliotekarka, gdy chciał wejść między regały, na których stały książki. Za regałami widział ścianę, prostokątnego pomieszczenia. Wycofał się. - Czy są może plany biblioteki? - popatrzył na nią. - Jakiej biblioteki? - spytała. - Tej. - A po co to panu? - Przepraszam. Jestem nauczycielem historii w tutejszym liceum. Chciałbym przybliżyć uczniom historię niektórych obiektów w mieście. Najważniejszych obiektów – podkreślił – kościołów, ratusza, biblioteki... - Cieszy mnie, że ujął pan bibliotekę w swoim spisie. Tu – wskazała na regały – nie znajdzie pan tego co szuka. Mamy ją osobno. Ale jest niewiele materiału na jej temat. Czekając aż wróci bibliotekarka, rozglądał się uważnie. Złapał się na tym, że szuka czarnowłosej dziewczyny o czarnych jak noc oczach. Zofia nie traciła czasu. Esemes od niej zakłócił ciszę czytelni. Aleksander drgnął. Przeczytał wiadomość: „Pakuj się. Wyjeżdżamy dzisiaj o 22.00. Bądź u mnie, ja prowadzę.” - No tak, szepnął. Najbliższy weekend to już. Przecież jest piątek. Bibliotekarka przyniosła niewielką książeczkę. Spojrzał na rok wydania – 1990. Nie interesowała go historia najnowsza, jednak, ku swojemu zaskoczeniu, dowiedział się, że w miejscu obecnej biblioteki był klasztor, w którym mnisi trzymali stare księgi i woluminy. Obiekt był wielokrotnie przebudowywany, zburzony podczas jednej z wojen, spalony i odbudowany. Z czasów średniowiecza zachowało się niewiele woluminów, ale te trafiły do stolicy. Obecnie najstarsze w zbiorach są książki z XVIII wieku. Westchnął. Nic z tego nie rozumiał. Przypomniał sobie sen, ale czy to mógł być sen? Przecież są zdjęcia, a zdjęć nie można zrobić we śnie – ze snu. Rozejrzał się uważnie, skupiając się na różnicy zapamiętanej z wędrówki za dziewczyną. Teraz skojarzył co mu nie grało. Regały, oświetlenie, podłoga. Patrzył na linoleum starte w niektórych miejscach, szczególnie pomiędzy regałami i przy stolikach. Przecież dokładnie słyszał odgłos jego kroków na kamiennej posadzce. Zamiast aluminiowych regałów, były drewniane, zamiast nowych książek – stare opasłe księgi, im dalej, tym starsze i przede wszystkim biblioteka była większa. Jeszcze raz zajrzał do książki. Na ostatnich stronach były ryciny. Na jednej z nich – średniowieczny klasztor. Podszedł do stolika, przy którym siedziała bibliotekarka i poprosił o skserowanie rycin. Tak naprawdę zależało mu tylko na klasztorze, ale skoro to miało być na lekcje… - Mogę panu wypożyczyć książkę. Mamy wiele egzemplarzy – uśmiechnęła się. - Dobrze. To dobry pomysł – odparł. Po chwili szedł na przystanek autobusowy trzymając w ręku niewielką książeczkę. Co im powie? Jak wytłumaczy, skąd ma manuskrypt? Jeśli powie prawdę, wezmą go za wariata, jeśli nie powie – będą podejrzliwi. Spojrzał na zegarek. Dochodziła osiemnasta. Cokolwiek przydarzyło mu się, zostawi to na później. Teraz musiał spakować się i trochę zdrzemnąć. Przed nimi była nocna podróż, a nie chciał spać w samochodzie. Niebo różowiło się na wschodzie, gdy niewielką bitą dróżką wreszcie zajechali przed mały domek. Wieś to było za dużo. Wieś zostawili jakiś kilometr za sobą. Domek stał w oddali od innych zabudowań, na niewielkim wzgórzu, z którego roztaczał się piękny widok na dolinę. Niektóre szczyty wzgórz pokrywały lasy, niektóre zieleniły się tą barwą zieleni, jaką ma tylko maj. Wysiadł z samochodu i wciągnął w płuca czyste, rześkie powietrze, powietrze pachnące kwiatami, trawą, a przede wszystkim czystością. Czystością, którą nie jest w stanie dać nawet najlepsza klimatyzacja. Przypomniały mu się wakacje u dziadka na wsi. Tak dawno… Z jego domku również roztaczał się piękny widok na dolinę i… szczyt. Dziadek zostawił Aleksandrowi i jego siostrze swój dom w spadku, ale on nigdy tam nie zamieszkał. Czasami spędzał tam wakacje. Jego siostra też często korzystała z możliwości wyjazdu. On miał swoje mieszkanie w mieście i swoje życie z nim związane. Już nie raz miał ochotę sprzedać dom dziadka, siostra go wiele razy namawiała, jednak wciąż nie potrafił. Z tym domem miał najlepsze wspomnienia. Sprzedać go to tak, jakby wyzbyć się tego co w nim najcenniejsze. Jego siostra nie była tak sentymentalna jak on. Ale teraz był na innej wsi, przed innym domem...Spojrzał na bieszczadzkie wzgórza tak podobne do sudeckich. Jego rodzice mieli okazję wyjechać tu, dostać dom. Bali się jednak historii tych ziem; historie ziem, to historie ludzi, a historie ludzi to - historie krwi. Drzwi niewielkiego domku otworzyły się i stanął w nich siwy człowiek z długa brodą. Roześmiane oczy patrzyły na nich. - I jak tam mieszczuchy? - zagadnął. - Nie zabiło was jeszcze zdrowe powietrze? Nie za dużo azotu i tlenu? - Macieju! - Zofia roześmiała się i ruszyła w stronę gospodarza. Uścisnęli się przyjaźnie. - Jak widzisz jeszcze żyjemy. Poznaj Aleksandra. To od niego mamy te zdjęcia. - Mamy? - pomyślał Aleksander. - No jasne! Na pewno mu już przesłała. Mamy… My… te słowa nie gościły w jego słowniku zbyt często. Używał je bardzo rzadko, najczęściej do uczniów. Był samotnikiem. Smakował to słowo w ustach i miał ochotę je wypluć. Skrzywił się z niesmakiem. My… Nie ma żadnego „my”. Uścisnął dłoń gospodarzowi, a uścisk siwego człowieka był silny i zdecydowany. - Dzień dobry. Nie jesteśmy za wcześnie? Obudziliśmy pana? - spytał. - Obudziliście? - Mężczyzna roześmiał się, odchylając głowę do tyłu. - Chłopcze! Jak mógłbym usnąć? Całą noc siedziałem nad tym manuskryptem. To niesamowite! Skąd to masz? Wiesz w ogóle co to jest? Czy masz pojęcie co to jest? - Daj spokój Macieju – powiedziała Zofia. - Powoli. Najpierw zrobię nam kawę. Jestem skonana. Usiądziemy i powiesz co odkryłeś, bo już widzę, że wiesz więcej od nas. Maciej uśmiechnął się tajemniczo. Spojrzał na Zofię. - Idź moja droga do kuchni, jeśli chcesz od razu przejąc rolę gospodyni. Cała mamusia – zaśmiał się. - Cała moja siostra! - Chodź Aleksandrze do środka. O tej porze roku poranki tutaj są chłodne. Później wyjdziemy na spacer. Powiedz, skąd to masz? - Nie wiem. To dziwne, nie uwierzy pan. - Mój drogi chłopcze – spojrzał na niego z powagą – nawet nie wiesz w co jestem w stanie uwierzyć. Nie porzucałbym katedry, gdyby moja wiedza była taka sama, jak wiedza akademicka. Ale przychodzi taki czas, że nie da się ich ze sobą powiązać, rozchodzą się ścieżki i trzeba odejść. - Co pan wykładał? - Językoznawstwo. Dlatego moja siostrzenica wybrała filologię polską. Dobrze, że cię tu przywiozła, bo jak sądzę manuskrypt nie leżał w miejskiej bibliotece? - No właśnie… I leżał i nie… - Aleksander spojrzał niepewnie na Macieja. Weszli do środka. W drewnianym salonie dominowały półki z książkami i ogromny dębowy stół pośrodku. - Kawa gotowa – powiedziała Zofia, niosąc na tacy parujące filiżanki. Zapach drażnił zmysły. - Usiądźmy.- Powiedział Maciej. - Wydrukowałem manuskrypt – wskazał na niewielką stertę papieru. Aleksander zobaczył, że Maciej zdążył już pokreślić wydruk i zrobić notatki. - Co to za góra? - spytała Zofia, zerkając na wydrukowaną kartkę w formacie A3. - Góra Dwunastu – wyrwało się Aleksandrowi. - Mówiłaś, że on nie zna głagolicy – Maciej uniósł brwi, patrząc na Zofię. - Bo nie znam – odezwał się Aleksander. - Ale to Góra Dwunastu. Widzę, że już część rozszyfrowałeś. - Tak. Zaczyna się od słów: „- Muzykę świata...” - „...każdy walczący o dźwięk zrozumie” – dokończył Aleksander. Maciej spojrzał na niego zaskoczony - Skąd to znasz? Przeczytałem w jednej ze starych legend. - Legendy…. Więcej w nich prawdy, niż nam się wdaje. - Czy jest dalsza część tego wiersza? - Nie. Mówisz, że to wiersz? - Wiersz mistrzów pieśni. - Nigdy o takim nie słyszałam - powiedziała Zofia. - Ale widzę, że rozszyfrowałeś więcej. - Tak. Tutaj – wskazał na napisy - pośrodku manuskryptu, tuż przy górze, to nazwy królestw. Każdy z tych pierścieni to nazwa królestwa innego boga. - Boga? - spytał Aleksander. - Tak. Dwunastu to bogowie. Tu – wskazał na pierwsze wyrazy, pod którymi były kolejne – to nazwy bogów, a pod nimi nazwy ich światów. - A trzynasty? Spytał Aleksander. - Trzynasty nie ma imienia. - I nie ma też krainy – wskazał na górę. - Bo jego kraina jest poza górą. Nikt nie wie gdzie. - Poza strachem i wiecznością. - Strach – to Kraina Cieni – tutaj – wskazał na najniższy krąg, a Wieczność – tu – wskazał na szczyt. - Czyli trzynasty jest poza. - Tak. Został wygnany przez dwunastu braci. - Dlaczego? - Bo nie zgadzał się z dwunastoma. - W czym? - Nie wiem. - A co tu jest napisane? - Zofia nie dawała za wygraną. - Jak widzisz nie rozszyfrowałem wszystkiego, ale może Aleksander pomoże. - Ja? - Tak. Widzę, że twoja wiedza jest szersza niż chciałbyś pokazać. Przynajmniej w szkole. Tutaj potrzebne nam będą legendy, mity, baśnie. - Więc i ja mogę się przydać – powiedziała Zofia. - To oczywiste moja droga. Mistrzowie pieśni to bardowie. Bardowie nie są zwykłymi pieśniarzami czy muzykami. To ktoś więcej. Ktoś kto wszedł do bardo i wyszedł z niego, ktoś kto poznał tajemnicę i ujął ją w słowa i dźwięki. A to wygląda na pieśń jednego z bardów - z mapą. - Bardo, bard… Jakie to proste! - wykrzyknęła zdumiona Zofia. - Muzyka składa się z dźwięków. Wystarczy zrozumieć dźwięki, by zrozumieć muzykę – myślała na głos Zofia. - Poczuć – dodał Maciej.- Ważny jest dźwięk, a nie wypowiadane słowa, ale odpowiednia intonacja do odpowiedniej litery. Gdy się zapisze litery tracą intonację, bo każdy może odczytać ją po swojemu; powinno się odczytywać właściwie. Poczuć, zrozumieć… Dźwięk powinien przeszyć całe ciało, wprawić je w drżenie, nie wpadać jedynie w ucho przez rozum, ale przez skórę do serca. Z takiego dźwięku powstał świat i taki dźwięk daje zrozumienie, tajemną wiedzę ale i władzę. - Władzę nad czym? - spytał Aleksander. - Władzę nad energią, materią, władzę nad światami. - Świat jest muzyką, drganiem, a jego poszczególne elementy – dźwiękami – dodał Maciej. - Dźwięki zburzyły mury, tak jak burzą iluzję… - To wyczytałeś tutaj? - Zofia wskazała na manuskrypt. - Tak. Ale to nie wszystko. Skąd to masz chłopcze? - Z biblioteki. - Ale chyba nie naszej? - Zofia uniosła do góry brew. - I tak i nie. Patrzymy na wydrukowany manuskrypt. Patrzymy na zdjęcie – Jest rzeczywiste. Tylko że… biblioteka nie była rzeczywista. Aleksander opowiedział co mu się przydarzyło. Gdy skończył, zapanowała cisza. Za oknem kukułka oznajmiła światu, że podłożyła komuś swojej jajko. Aleksander czuł się jak idiota, wiedział, że to niedorzeczne, ale nie potrafił ukryć przed nimi prawdy. - Ciekawe jak wyglądała ta biblioteka dawniej – powiedział powoli Maciej. Aleksander sięgnął do swojej torby podróżnej i wyjął książkę z historią biblioteki. Otworzył na rycinie klasztoru i wskazał Maciejowi. - Widzę, że przygotowałeś się – uśmiechnął się do młodego mężczyzny. - To może być to, a może nie być… Oni palili takie manuskrypty. Mogli jednak jakiś czas zachowywać. Ciekawe co było jeszcze wcześniej. Jaka była ta sukienka? - spojrzał Aleksandrowi głęboko w oczy. - Błękitna jak niebo. - Opisz ją dokładnie. Zamknij oczy i skup się na tym, jak dziewczyna była ubrana, szczegół po szczególe. To bardzo ważne. - Czuję się jak idiota. - Niepotrzebnie. Interesowałeś się kiedyś magią, okultyzmem? - Nie. Nigdy. Nie ma magii. Magia to tylko to, co nie zostało poznane, coś czego nie rozumiemy, jak latarka dla średniowiecznego rycerza. - Ok. Opisz jak wyglądała z najdrobniejszymi szczegółami. Aleksander przymknął oczy i skupił się , starając się odtworzyć najdrobniejszy szczegół. Żałował, że nie przyjrzał się jej dokładnie. - Wziąłem ją najpierw za licealistkę albo studentkę, potem bibliotekarkę. Byłem zły, że mi przerywa, nie przyglądałem się zbyt uważnie. Sukienka była błękitna z długimi rękawami, rozszerzającymi się ku dołowi. Ściśle opinała jej piersi i talię, dekolt miała wycięty w prostokąt, delikatnie obszyty srebrną nicią. Dekolt dość głęboki częściowo odsłaniający piersi. Skórę miała jasną, bardzo jasną, ostro kontrastowała z czarnymi włosami i oczami. Sukienka była długa, do kostek, rozkloszowana od pasa w dół. Na szyi miała kolczy naszyjnik, chyba z żelaza, na pewno nie srebrny ani złoty. W naszyjnik wpleciony był kryształ, chyba i czarny kamień. Kamienie były obok siebie tworząc całość. - Kryształ i onyks – powiedział cicho Maciej. - A bransoletka? Miała bransoletkę? Aleksander skupił się. Starał się sobie przypomnieć. - Tak. Miała. Nie przyglądałem się jej. Ale chyba wystawała spod rękawa sukni, ale… O Boże! - Co się stało? - spytał Maciej. Aleksander zamrugał oczami. - Jak mogłem to przegapić? - Ale co się stało? Aleksander ponownie schylił się do swojej torby i wyjął portfel a z niego metalową monetę. Bez słowa podał ją Maciejowi. Zofia uważnie przyglądała się niewielkiemu krążkowi. - Miała pierścień na palcu – z tym symbolem. - Dlaczego tego nie zauważyłem? - Skąd to masz? - Maciej patrzył uważnie na Aleksandra. - Znalazłem u dziadka na podwórku, gdy byłem jeszcze dzieckiem. To stąd moje zainteresowanie mitami. Chciałem poznać znaczenie tego symbolu. - I mówisz, że tam w bibliotece nie zwróciłeś na niego uwagi? - Gdybym zwrócił, to z pewnością nie pozwoliłbym jej odejść! - I nie znalazłbyś manuskryptu. - Ale jak… - Aleksander kiwał głową i patrzył na nich w zdumieniu. - Jak? Dlaczego dopiero teraz widzę to tak wyraźnie? - Może dlatego, że właśnie teraz miałeś go zobaczyć. Ciekawe co ujrzysz następnym razem? - Może bransoletkę? - uśmiechnęła się Zofia. - Mówicie o tym wszystkim tak, jakby to było normalne – Aleksander wstał i poprawił okulary. -A przecież to takie… - Dziwne? Magiczne? - podpowiedział Maciej, uśmiechając się do niego ciepło. - Właśnie dlatego odszedłem z uczelni. Za dużo tych dziwności jest wokół nas. - Kim ona jest? - Nie skupiaj się na niej, ale na tym co ci ukazuje – powiedziała Zofia. - Jest twoją przewodniczką. Podążaj za nią. - Strój może być średniowieczny, ale niekoniecznie. Może być jeszcze starszy, o wiele starszy – powiedział w zadumie Maciej. - Nie rozumiem. - Byłeś w bibliotece, ale tej sprzed wielu wielu lat, może nawet tysięcy lat. - Tysięcy??? Przecież biblioteka powstała w średniowieczu, w klasztorze, a wcześniej… - Ludzie siedzieli na drzewach i jedli szyszki? - dokończył Maciej. Aleksander zrobił niewyraźną minę. Był historykiem, znał dzieje… - Drogi Aleksandrze – Maciej uśmiechnął się do niego ciepło, jak ojciec do syna – na potrzeby naszego dochodzenia – wskazał głową na kopię manuskryptu – odrzuć dotychczasową historię. Odrzuć wszystko, czego cię nauczono i czego ty nauczasz. W szkole postępuj tak, jak zawsze, ale – tu nie. - gdzie jest dom twojego dziadka? - W Sudetach – odparł Aleksander. - Daleko – skrzywił się Maciej. - Chętnie przyjrzałbym się bliżej okolicy. - Może na wakacje? - Zofia powiedziała szybko i spojrzała niepewnie na Aleksandra. Zdawała sobie sprawę, że właściwie wymusza na koledze z pracy wizytę u niego. Przecież nie byli przyjaciółmi, nie spędzali ze sobą wolnego czasu, właściwie niewiele o nim wiedziała. Był jak cień wśród nich. Nawet nie spędzał zbyt wiele czasu z nimi w pokoju nauczycielskim. Maciej patrzył na Aleksandra z wyczekiwaniem. - Tak. Jasne. Na wakacje – powiedział Aleksander wiedząc, że nie może odmówić. - Najlepiej jak najszybciej drogi chłopcze – Maciej klepnął go po plecach. „Czyżby obawiał się, że zmienię zdanie?” - Aleksander spojrzał a Macieja i uśmiechnął się. - Dobrze, gdy tylko uporamy się z zakończeniem roku. To już niedługo. Stała w swojej celi i spoglądała w okno. Uśmiechnęła się. Jej wzrok przesunął się z widoku za oknem w stronę niewielkiego stolika. Wzięła z niego pierścień i wsunęła na palec. Spojrzała na wyryte w nim symbole i nagle poczuła to. Zastanawiała się kto tym razem. Kto tym razem próbuje ją obserwować. Uważnie powróciła wzrokiem w stronę okna i przyjrzała się rosnącym za nim drzewom. Kruk? Sowa? Może wiewiórka? Tak dużo możliwości, ale nie… To żadna z nich – myślała. To nie z zewnątrz. Ktoś starał się dotrzeć do niej. Czyżby czarownica odnalazła ją? Ale nie… To było zbyt słabe. Machnęła ręką i odgoniła intruza. Musi zrobić nowe zabezpieczenia. Tutaj za murami Biblioteki do tej chwili czuła się bezpieczna. Biblioteka, jak jej mówili, miała własne zabezpieczenia i do tej pory nikt ich nie złamał. Nawet czarownice z Ognistego Bagna. Czy powinna powiedzieć Wielkiej Bibliotekarce? Wahała się. Wtedy musiałaby powiedzieć wszystko, a tego nie chciała. Nie mogła. Kto to był? Kto przedarł się przez zabezpieczenia, kto ją zobaczył? Odsunęła się od okna i usiadła na łóżku tak, aby nie być widoczną z zewnątrz. Kto ją szukał? Może brat? Może nie stracił nadziei. Potrząsnęła głową a jej włosy rozsypały się na kształt skrzydeł kruka. Chwyciła je szybko na karku i związała w supeł. Nawet na włosy musi uważać. Musi być ostrożna, dużo bardziej ostrożna. Wystarczy jeden nieostrożny ruch, jedno słowo a będzie musiała opuścić mury Biblioteki. Kiedyś je opuści z pewnością, ale nie teraz. Teraz oznaczałoby to śmierć. A ona nie pragnęła śmierci. Pragnęła żyć. Musiała żyć. Nawet z tym musiała się kryć. Odetchnęła głęboko jak robiła to wiele razy i skupiła się w sobie. Musiała wiedzieć kto ją odnalazł. Zapadła w ciemność. Po chwili zaczęły wyłaniać się z niej srebrne nici. Dwie z nich były grube i solidne – tylko dwie… Pomyślała ze smutkiem. Kiedyś były ich dziesiątki. Jedna – brata, druga – nieznajomego, który pomógł jej tu dotrzeć. Nie chciała jej odcinać. Skupiła się jeszcze bardziej i wtedy ją zobaczyła. Była delikatna niczym pajęcza nić i lekko drżała. Podążyła za nią, choć ta zdawała się niknąc w mroku, to znowu pojawiać się niewyraźnie. Skupiła na niej całą swoją uwagę modląc się, by nikt jej teraz nie przeszkodził. Wiedziała, że ten, kto ją odnalazł sam mógłby przerwać nić, zatrzeć ślady tak jak ona robiła to wiele razy. Jeśli to łowca, to ślad zaraz zniknie. Musiała się spieszyć. Drugiej próby nie będzie. I wtedy go zobaczyła. Otworzyła oczy i nabrała tchu. - To niemożliwe…- powiedziała cicho, jej usta ledwo poruszały się. Czuła jak blednie, jak drętwieją jej palce. Poruszała nimi nieświadomie. - Bogowie… To niemożliwe… Ale nie mogła się mylić. Nigdy się nie myliła. Ten mężczyzna gdzieś daleko, bardzo daleko, w jakimś całkiem innym czasie, w całkiem innym świecie, bez Daru. Jak mógł ją odnaleźć? Nawet na nią nie patrzył. Nie zainteresował się. Był tak pogrążony w lekturze, że jedynie przesunął po niej wzrokiem. Przeszkodziła mu i tak ją potraktował. To prawda, była zaskoczona, że ją zobaczył. Nikt nigdy jej nie widział podczas jej sekretnych podróży. A on… on nie miał Daru! Z pewnością nie miał… W jego smrodliwym świecie pełnym wynalazków nikt z niego nie korzystał. Była przerażona. Skoro ktoś bez Daru mógł ją odnaleźć tutaj w tej twierdzy, to czy była tu bezpieczna? Czy w ogóle było jakiekolwiek miejsce, w którym mogła być bezpieczna? Zanim tu dotarła, minęły całe miesiące. Miesiące ucieczki przez puszcze, spalone miasta i wsie. Po drogach pełnych rabusiów, wygłodniałych wilków, nieufnych ocalonych. Gdy tu przybyła nie była już dumną księżniczką z królewskiego rodu, a wychudzoną żebraczką, którą przed niedźwiedziem uratował nieznajomy. To prawda, że nieznajomy potem zdarł skórę z niedźwiedzia, poćwiartował mięso i przybył tutaj to wszystko sprzedać. Początkowo uciekała bez celu, aby dalej od ludzi, którzy zabili jej ojca i matkę. Szukała brata, który walczył gdzieś na krańcach królestwa. Teraz już chyba tylko o życie. Wiedziała, że żyje. Póki jest nić… Wiedziała, że polują na niego tak samo jak i na nią. Chciała go odnaleźć. To nieznajomy podsunął jej myśl o Bibliotece. Dostać się tu nie było łatwo. Przede wszystkim nie wolno było mieć Daru, przejść próbę. Udało jej się okłamać Wielką Bibliotekarkę i Radę. Powiedziała, że pragnie pozbyć się pragnień i służyć. Wielka Bibliotekarka była cała w czerni, nawet jej kryształ stał się czarny. Niektóre bibliotekarki miały suknie, na których więcej było czerni niż błękitu, niektóre tylko częściowo. Niemal wszystkie młode bibliotekarki i adeptki miały jednak suknie błękitne. Wiedziała też, że o ile mogła oszukać Wielką Bibliotekarkę i Radę o tyle nie mogła oszukać siebie. Suknia, jak mówiły, sama zmieniała kolor w zależności od tego jak bardzo była gotowa. Zazwyczaj ciemniała od dołu, od odrzucenia niskich pragnień: dóbr materialnych, seksu, dobrego jedzenia… I coraz wyżej wraz z wyrzekaniem się i odrzucaniem pragnień związków, miłości aż wreszcie – życia. Głęboka czerń oznaczała wyzbycie się wszelkich pragnień, nawet śmierci. Ostatni czerniał kryształ. Wiedziała, że nie zdoła wyzbyć się pragnień, że jej suknia nie zmieni koloru, nawet w części. Była jednym wielkim pragnieniem, zachłannie pragnęła żyć pełnią życia i poznawać, zdobywać wiedzę. Biblioteka to tylko schronienie na tak długo, jak to tylko możliwe. A potem… Potem ma nadzieję, że skończy się wojna… Ten mężczyzna… Tak łatwo w niego weszła, tak łatwo przeniknęła i tak łatwo dała mu się odnaleźć… Dlaczego jej szukał? To prawda, że coś ją tknęło, żeby do niego podejść, chochlik, żart, albo coś więcej. Nie mogła się oprzeć. Zazwyczaj jeśli już ktoś coś to tylko słyszał jej podszepty uznając to za swoją intuicję, ale on widział ją, a potem… Poszedł za nią. Zaprowadziła go więc do mapy. Przecież szukał jej, a w jego świecie mapy nie było. Stara niania, która szybko dostrzegła Dar, ostrzegała ją, że nie wolno niczego zmieniać, że małe wydarzenie, może przynieść niewyobrażalne zdarzenia, zmiany. Może uruchomić lawinę. Czy właśnie tak się stało? Powinna przerwać nić, zrobić zabezpieczenia. Ale jeszcze nie teraz. Nie chciała. Intrygował ją. Nie mógł dotrzeć do niej po imieniu, bo nie podała mu prawdziwego. Nawet Wielka Bibliotekarka go nie zna. To, które poznał, przeczytała na jednej z książek. „Alicja w krainie czarów” Wydało jej się to żartem, zabawą. Jak dotarł do niej, nie znając imienia? Musiała to sprawdzić, ale nie teraz. W nocy, gdy wszyscy będą już spać. Dar pozwalał jej nie tylko podróżować poza czas i przestrzeń, ale i wnikać w umysły innych i tak poznawać pisma, mowę. Mogła szybko wniknąć w obcą kulturę tak. On jednak wiedział… Zdradziła się. To było jak kubeł zimnej wody. Przed sobą zobaczyła twarz starej niani i jej kochające oczy. „Nadejdzie taki czas, gdy już będziesz pewna, że potrafisz wszystko, a wtedy znajdzie się ktoś, kto udowodni ci, że tak nie jest” - powiedziała stara niania, gdy ona pokazała jej kolejną sztuczkę. Uśmiechnęła się do wspomnień. Niania zawsze miała rację. Też miała Dar i uczyła posługiwać się nim i ukrywać go. Zapadał zmierzch. Wielka Biblioteka położona była na wyspie na jeziorze. Z lądem połączona była groblą. Wysokie mury budowli same w sobie były tarczą. Do Biblioteki wiodła tylko jedna droga przez jedną bramę. Nie było strażników. Funkcja bibliotekarki może wydawać się mylna i kojarzyć jedynie z wypożyczaniem książek. Ale ta Biblioteka nie wydała nigdy żadnej księgi ani żadnego manuskryptu na zewnątrz. Żądny wiedzy, który wkroczył w mury Biblioteki spędzał tu czasami całe lata, przywożąc ze sobą złoto, srebro, jadło a przede wszystkim wartościową księgę albo zwój, którego w zasobach Biblioteki nie było. Bez księgi albo cennego zwoju żadne złoto nie było w stanie opłacić pobytu. Nie było to łatwe, bo zasoby Biblioteki były ogromne. Mury Biblioteki – czworobocznej budowli wznosiły się na dziesięć pięter i były najpotężniejszą budowlą, fortecą samą w sobie. Zbudowali ją jeszcze Najstarsi, pierwotni ludzie, po których pozostały jedynie legendy, nikłe wspomnienie. Powiadali, że w ich czasach Biblioteka nie była największa, najwspanialsza. Że budowali piramidy, wieże, pałace znacznie potężniejsze, piękniejsze, na których widok nawet w tamtych czasach serce przestawało na chwilę bić. Powiadają, że piramida gdzieś przetrwała, bo nie można było jej zburzyć, że dzisiaj porasta ją las i wznosi się nad jakąś doliną niczym samotna góra – Góra Dwunastu. Niektórzy powiadają, że widzieli ruiny wież i pałaców, przysięgali na bogów – mówili o niknących w gęstych lasach potężnych ruinach zbudowanych z głazów tak wielkich, że każdy taki głaz wyższy był niż jeździec na wysokim koniu. Zapadał zmierzch a wraz z nim coraz cichszy stawał się rechot żab, śpiew ptaków, odgłosy rybaków, którzy mieli swoje wioski na dalekim brzegu jeziora. Dziewczyna odeszła od okna, w którym nie było żadnej szyby – był to okrągły otwór, na tyle duży aby móc usiąść w nim, jak często robiła. Dzisiaj jednak za bardzo była obolała po całodziennych ćwiczeniach. Dotknęła posiniaczonej ręki i skrzywiła się. Tutaj w samotności mogła sobie pozwolić na ten grymas. Wielka Biblioteka nie miała strażników – strażnikami były bibliotekarki. Każda minuta dnia była zapełniona. Nie było czasu na nudę, szczególnie dla kogoś takiego jak ona – dla nowicjuszki. Musiała poznać nie tylko rozkład biblioteki, czytać i kopiować zarówno stare pisma jak i te zawierające najnowsze odkrycia, szorować kamienne posadzki ale i ćwiczyć różnego rodzaju walki. Przybywający do Biblioteki mieli obowiązek dzielić się z bibliotekarkami nowymi technikami walk a one musiały poznać wszystkie. W zamku ojca była wychowywana na damę, ćwiczyła ukłony, taniec, śpiew i grę na instrumentach, uczyła się języków, ale nie walki. Tutaj ukrywała swoje umiejętności, nawet ukrywała swoją prawdziwą mowę. Bała się, że kiedyś ją zapomni. W drodze do Biblioteki podczas wielu miesięcy ucieczki bacznie przysłuchiwała się jak mówią ludzie prości, jakiego akcentu używają, słów, to było jak nauka nowego języka. Miała do tego talent i szybko zaczęła mówić tak jak oni. Wtedy była bezpieczniejsza. Ubranie ukradła jakieś dziewczynie, która kąpała się w rzece. Zmięte stare łachy leżały na brzegu a ona wraz z koleżankami śmiała się i pływała dość daleko od miejsca, w którym zostawiły swoje łachmany. Podkradła się niemal bezszelestnie, chwyciła za jeden z tobołków leżących na ziemi i zniknęła szybko za krzakami. Zdjęła swoją suknię i buty po czym ponownie podkradła się nad brzeg, zostawiając w miejsce starych łachów swoje ubrania. Najbardziej żal było jej butów. Nigdy nie chodziła boso, wiedziała jednak, że w stroju chłopki buciki wyszywane złotem i srebrem będą bardzo podejrzane, cenne kamienie, którymi były obszyte oderwała. Czasami karczmarze przyjmowali je na równi ze złotem, nigdy jednak nie wydawali reszty. Zdawała sobie sprawę, że zostawiła za sobą ślad dla ewentualnego pościgu, albo tych, którzy pragnęliby ją znaleźć. Nie potrafiła jednak zabrać wszystkiego młodej dziewczynie i pozostawić ją całkowicie bez ubrania. Droga była kamienista. Starała się stąpać po kamieniach, czuła każde ziarenko piasku pod stopami. Zastanawiała się jak przejdzie dalej, gdy już zejdzie z królewskiego traktu i wejdzie w las, na polne drogi. Miała nadzieję, że do tego czasu skóra na jej stopach wystarczająco stwardnieje. Księgę ukradła w gospodzie. To było po spotkaniu z nieznajomym. Młodzieniec ubrany w drogie szaty iskrzące złotem i srebrem siedział wraz ze swoją świtą i pił na umór, przechwalając się swoimi bogactwami. - Jestem synem panującego księcia Jakuba Szakala! - uderzył pucharem pełnym złocistego trunku o dębowy blat stołu, przy którym siedział. - Spędzę w tej ponurej Bibliotece kilka następnych lat, by po moim ojcu odziedziczyć księstwo! Muszę się napić. Kto wypije moje zdrowie?! - powłóczył po sali mętnym już wzrokiem. - Kto się nie napije, to… - i tu sięgnął do pasa po swój miecz. Na dźwięk jego słów dziewczyna podniosła głowę a jej oczy zalśniły. - Syn mordercy – wysyczała. - To syn mordercy… - Ciszej dziewko – upomniał ją nieznajomy. Przyjrzała się spode łba chłopakowi. Mógł mieć 16 lat, tyle co ona, może więcej. Rzucał złotem na stół i kazał się obsługiwać. Jej złotem. Tak… - Ty! - wskazał na nią palcem. - Podejdź no tu, niech ci się przyjrzę. Może ogrzejesz mnie dzisiaj w nocy. Wstała powoli, lekko przygarbiona podeszła bliżej. Wiedziała, że ucieczka nie ma sensu. Złapał ją za pośladek i mocno ścisnął a następnie wstał i lekko chwiejąc się, zdarł z niej łachy. Te ciężko opadły na podłogę. Usiadł z klapnięciem, wydął usta i przyglądał się jej uważnie. Spuściła oczy, czuła jak się czerwieni ze wstydu, ze wściekłości, z bezradności. Żałowała, że ojciec nie nauczył jej walki. Nie potrafiła się obronić. Była zwierzyną, zwykłym zającem, który mógł liczyć jedynie na swoje nogi i spryt. Była szczupła i wysoka, miała długie nogi i była chuda. - A gdzie ty masz cycki? - patrzył na nią z obrzydzeniem. - A tu – uszczypnął ją mocno w bok – tu nic nic nie ma . Sama skóra i kości. Uderzył ją tak mocno, że straciła równowagę i runęła całym ciężarem na podłogę. Idź stąd miernoto! - kopnął ją swoją obutą w twarde buty z żelaznymi okuciami stopą prosto w brzuch. Jęknęła głośno. Przed oczami pojawiły jej się czerwone płaty. - Ty – powiedział młody książę. Struchlała. Spojrzała na niego, ale on wskazywał na młodą dziewczynę w kącie. Uśmiechała się do niego zachęcająco. Jej opięta suknia eksponowała duże, jędrne piersi. Młoda księżniczka odetchnęła z ulgą. Wstając zobaczyła, że obok krzesła księcia stoi skórzana torba przytwierdzana do siodła a z niej wystaje stary wolumin. Spojrzała na księcia i jego kompanów. Nikt nie interesował się nią. Wszyscy patrzyli na młodą kobietę, sunącą w ich stronę niczym kocica, powoli rozplatającą wstążki, którymi związana była jej suknia z przodu. Jej piersi już niemal w pełni były odkryte. Książę siedział i uśmiechał się lubieżnie, a jego kompani zachęcali dziewczynę.

Wyrzucam telefon na trawnik za oknem Nie pójdę poi niego bo pada i zmoknę on wodoodporny choć tak nie pozorny Jutro go tak czule paluszkami dotknę. Leca ptaki na południe do ciepłego miejsca

Jacek, ależ ja lubiem TSA i Piekarczyka...znaczy umiarkowanie lubiem... Masz w rewanżu cosik, co uwielbiam, a co Ty uważasz za przereklamowane ...a dla wszystkich tych, którzy bywali, bywają lub/i będą bywać niegrzeczni 2 strasliwe starocie:

Ważne, by się nie poddawać

Tak. Poza tym po tej "lawinie zła" bardziej się docenia nawet te mniejsze rzeczy. Nie wiem, czy też tak mieliście, że próbując coś ulepszyć, zepsuliście to. I potem próby przywrócenia tego do stanu początkowego... trzeba też się nauczyć doceniać to co się ma.

Dzięki za dobre słowo. Wiem, że to okres przejściowy. Stagnacja mnie dopadła, trochę wegetuję, ale też odrobinę tego potrzebuję. Święte słowa. Nie dawno sam naprawiłem telefon i moduł do perkusji. To dodaje otuchy, jest to poczucie jakiegoś wewnętrznego sukcesu, jakiś mały powód do dumy. Napędza. Samotność hartuje, dzisiaj pomyślałem. Z jednej strony kogoś brakuje, ale z drugiej moźna liczyć tylko na siebie i to też mobilizuje, nie pozwala opaść z sił. Nie ma się komu pożalić... i to jest w tym najlepsze.

Czasem by mogło pojawić się dobro, trzeba przejść przez lawinę zła. Co robić ? Zdać sobie sprawę że sytuacja w każdej chwili może ulec zmianie na lepsze. Opanować negatywne emocję i poszukać czegoś co budzi emocję pozytywne (tu sport, komedia, pomaganie innym, inna osoba). To tak na początek. Czasem mózg jest zamulony od roztrząsania problemów i nie może znaleźć wyjścia z sytuacja. Trzeba popracować nad koncentracją -> Musisz szukać rozwiązań, gdy jakieś wyda ci się dobre na pierwszy krok, po prostu to zrób. Trzeba uwagę skupić na rozwiązaniach, a nie na samych problemach. Żyjemy w czymś, tak to wyda się zabawne i niedorzeczne, co nieustannie nas "koduje" i modeluje rzeczywistość pod te nasze "kody". Zmienić kody czyli zmienić zachowania. Zacząć od błahych, najprostszych zmian na lepsze. Świadomość dobrze wykonanego zadania, doskonale podsyca nasz wewnętrzny płomień. Inaczej na siebie patrzymy, więc i świat zmienia się na lepsze. Ważne by przypominać sobie to. Spróbować zrobić cokolwiek, jeśli da to poprawę, to po prostu iść w to szukać możliwości i okazji. Nastawienie mentalne + działanie lub jego brak kreują przyszłą rzeczywistość.

Marek miał chyba Leona?

Napisałem, ale nikt nie odpowiada. Też nie wiem jak wstawiać zdjęcia z dysku.

Trzeba by kogoś z administracji zapytać bo też nie wiem jak bez hostingu.

Bo jest "Wstaw swój załącznik"-to nie wiem trzeba gdzieś swe zdjęcia mieć w ustawieniach panelu użytkownika..? Ale "Wstaw grafikę URL"-to kopiujesz np.adres zdjęcia z internetu i tam wklejasz.A jak masz zdjęcia na dysku w komputerze to możesz je dać na jakiś hosting zdjęć i tam skopiować adres i je tu wstawić-właśnie tym drugim sposobem. @Alma Np. ifotos.pl - tam jest "Wybierz plik".Klikasz i z komputera wybierasz.Potem "Wrzucaj". Kopiujesz adres do swego zdjęcia z tabelki te na samym dole i wstawiasz jako te URL.

Eee tam, zaraz dyplomacjom we mnie rzucać :P Nie wiem, czy umiem tu już wstawić fotkę, to uprości chyba jednak zestaw pytań początkowych, Layne :) Kiszka, na razie nie umiem wstawić zdjątka :( Mój japoński liczy ponad czterdzieści roślin. Głównie cyprysiki, jałowce śzlachetne, tuje, cisy, bukszpanki, świerki minitycie, a oczkiem w mojej łepetynie som cyprysiki tępołuskie...uwielbiam je, rosną strasssnie powoli i mają często kształty nie wymagające formowania, najwyżej drobne korekty wchodzą w grę.

Kiedy plany krzyżuje seria niefortunnych zdarzeń Kiedy przez swe słabości ze swych rezygnujesz marzeń Kiedy już Ci wszystko jedno Gdy nie trafiasz w samo sedno Gdy w lustrze oprócz swojej widzisz także inne twarze... Szczęśliwy będzie dzień, bo wdepnąłem rano w kupę

Celem życia jest byśmy przekształcili rzeczywistość w której się znajdujemy, na taką w której chcemy się znajdować. Mamy własne poglądy na życie, doświadczenia i przemyślenia i z tego mamy ukleić coś naszego, coś trwałego. Ja np wstaję z radością, bo wiem że każda czynność która porusza moje wyższe ja (aniołek na ramieniu, ja prawdziwy, lepsza strona osobowości) przybliża mnie do miejsca w którym chce być. Okoliczności trzeba traktować jak grę w wyzwania.

Cześć Alma! Póki co wszystko idzie fajnie. Jakoś tak wypada, że mam sporo wolnego, piątki mam wolne i poniedziałki pewnie też będą wolne, a i dwa tygodnie mi odpadły, bo machałem łopatą na wykopaliskach. No i w porządku ludzie na roku. :) Generalnie zapowiada się całkiem dobrze, tylko muszę nieco bardziej unikać pokus. To i tak całkiem sporo ludzi tutaj z Areny. Fajnie. Przynajmniej o ile jednego pajaca nie ma.

Wszelki duch...Miłło Cię znów czytać, Leszy Brakowało tu Twojego multi-kulti ? Co tam słychać u Studenta-Tułacza? Archeologia kwitnąco czy bumelująco siem ma? A brakowa nadal Sunny, Janko Ryzykant poszedł i wróci albo i nie. Missing mogłaby też zaistnieć.

Lepiej jest spłonąć niż dać się rozwiać przez wiatr wtulić ciało w ramiona gorejące od lat choć na chwilę jest nam milej potem na długie miesiące znów skończy się świat Kiedy plany krzyżuje seria niefortunnych zdarzeń...

Cześć..! @Raven

Witaj @Raven

Witaj Basiuniu, miło że wpadłaś Dawno Cię nie było

Cześć @LayneStaley

Dokładnie! Mogli to lepiej rozdysponować, dać im wędkę, a nie od razu rybę. Teraz każdy olewa pracę, bo z tych socjali sobie dobrze żyją. Wychowają roszczeniowe kaleki, bo do pracy taki nie pójdzie, bo i po co? Będzie chodził po kasę, bo mu się "należy".

Prawdopodobnie masz źle dobraną dietę, najlepiej sprawdzać po czym masz te wzdęcia i odstawiać te produkty, może to być np. po mleku, bo u wielu osób jest problem z trawieniem kazeiny, może być po glutenie i białej mące, bo to też jest częsty problem, może być tak ogólnie ze względu na cukier, słodycze i dużą ilość węglowodanów, wszystko zależy od tego co jesz, albo jakie produkty ze sobą łączysz.

No facet jest kaskaderem ? A tutaj pan udowodnił, że street workout to nie tylko dla gimbusów ?

Świetny pomysł z lecącą kulą. Do tego kreska pana McFarlane'a. Kto czytał komiksy, ten wie

Teraz dopiero zrozumiałem w pełni Twoje ostatnie wpisy. Inny podział czy raczej pojmowanie wymiarów w tym czasu. Muzyka świata... A pragnienia? Ja to nazywam marzeniami bez zadawania pytań i szukania odpowiedzi. Klimat taki Raduniowaty. Lekko mroczny, tajemniczy i dogłębnie mądry. Pisz dalej. Proszę. ps. Swoimi myślami przypominasz mi trochę moją najmłodsza ale ona w przeciwieństwie do Ciebie kiepsko pisze zbyt szybko przewraca kartki

Lecą ptaki na południe do ciepłego miejsca Lecą z myślą, że tam same będą dobrodziejstwa Zapomniały tylko o tym Że tam żyją dzikie koty Udowodnić jednak chcą tak odrobinę męstwa Lepiej jest spłonąć niż dać się rozwiać przez wiatr...

W nocy cierpienia, w mroku niewiedzy, Gdy wydaje ci się, że nie masz nikogo, Pamiętaj, że zawsze jestem- czekający, Na twe skinienie, najmniejsze wiary słowo. Spłynie ode mnie na ciebie nadzieja. Wiedzę skieruje strumieniem ci do stóp. Poprowadzę cię do rozwiązań drogą, Gdy zaufasz Bogu i sobie znów. Nawet mi się spodobało.

?

no ja tak samo!! Mam ciary na sam widok Twój załącznik jest obłędny ?

Dla mnie

To mi zapadło w pamięć "No love, there's no love" i "So, tell me, How it should be?" A pierwszy złamanego benka usłyszałem w Step Up 2: The Streets Dla wszystkich miłych forumowiczek i forumowiczów

@Olo nie jestem znawcą historii, ale jak się nie mylę to były czasy, kiedy żyliśmy w zgodzie (Średniowiecze?). Na starym forum, na którym pisałam, a niestety zostało usunięte, był user (bodajże student archeologii), który właśnie wszystko tak fajnie tłumaczył i rozwiewał wątpliwości w tych kwestiach historycznych i jak dobrze pamiętam, to o tym właśnie też wspominał.