Jestem raczej zdania, że "jak umiesz liczyć, to licz na siebie", nie wiem może mnie tego życie nauczyło, dzieciństwo, bo już wtedy zostałam tak prawdziwie zawiedziona i skrzywdzona przez ludzi, którzy wtedy mieli być dla mnie podporą, całym światem. Teraz rzadko proszę kogokolwiek o pomoc, wolę radzić sobie sama, raczej nie jestem typem osoby wylewnej i rzadko kiedy z kimś wchodzę w bliższe relacje, staram się też nie mieć żadnych oczekiwań od ludzi, nie szukam u nikogo oparcia, więc to też pozwala mi żyć bez zawodów.
A co do bezinteresownej pomocy, to owszem i takich ludzi można spotkać, dobrych, serdecznych, którzy sami tak od siebie wyciągają pomocną dłoń nawet jak ich się o to nie prosi, nie wszyscy przecież są źli ?