Taki tam gorszy dzień.

Jestem jedną z wielu samotnych.,poszukujących drugiej osoby. Kobietą 40+.
Wielu szuka, wielu znajduje, a ja nie. Nie wiem dlaczego tak się dzieje. Wiem,że są plusy życia w pojedynkę,widzę je,ale coraz mnie mnie cieszą. Kolejna wiosna, kolejna nadzieja, kolejne rozczarowanie.Nie rozkminiam tego często. Rzeczywistość wpycha w schematy zachowań, ale cieszę się życiem, drobiazgami, zakupami, spotkaniami,nie izoluje się, lubię się śmiać, nie lubię marudzić. To nie jest tak, że nie spotykam facetów. Może nie dawałam szansy, bo z mojej strony nic nie kliknęło, może przegapiłam coś, kogoś,co było przeznaczone dla mnie, ale też nigdy nie było żalu, że nic z tym czy z innym nie wyszło. Nie szukam potwierdzenia swojej wartości w oczach faceta, nie wchodziłam w układy jako ta 3,ani w sytuacje z młodszymi sporo. Nieważne jakie spodnie, byle spodnie-to też nie dla mnie. Nawet po kilkuletnich doświadczeniach że stalkerem zdaję sobie sprawę,że nie wszyscy mają wyjechane pod sufitem. Czy to nie jest normalne, że szukamy żeby kochać, nie być samotnym. Chcę być najważniejsza dla kogoś, kto będzie najważniejszy dla mnie. Nie jestem i nie byłam oderwana od rzeczywistości. Życie to nie tylko pozytywy. Nie mam potrzeby zmieniać nikogo na siłę, ja też nie lubię robić nic wbrew sobie ale wiem też, że warto iść na kompromis, niż dla zasady udowadniać swoje racje. Ważna jest taka przystań w drugim człowieku, który akceptuje, rozumie, szanuje mimo różnic. Może banał, ale nie chcę patrzeć wstecz, tylko z nadzieją w przyszłość. Ludzie w różnym wieku szukają uczucia,prawdziwej przyjaźni. Ja też. Nie wiem tylko co robię źle, może nie umiem udawać, a może pora odpuścić i nie szukać. To tak z grubsza o sobie. Jeśli jest ktoś, kto ma czasami podobne rozterki, albo chce pogadać to zapraszam