Samotność - to taka straszna trwoga

Cześć wszystkim. Moje 32 lat bycia na tym świecie zbliża się nieubłaganie. Do tego mam problem - z moją Psychą. Jestem sam - powiecie pewnie " jak wielu z nas" ale jak wielu osobom brak tej drugiej "połówki" przeszkadza - w ciągu dnia i nocy, niezależnie od stanu upojenia alkoholowego lub innymi specyfikami.
Łatwo jest powiedzieć - znajdź sobie kogoś, kogo lubisz. I co z tego - dziewczyny które lubię (i które myślę, że mnie lubią) całkowicie mi się nie podobają pod względem fizjonomii. Taki "Friend zone".

Zawsze stałem z boku, jako szary tłum. Nie mam problemów z nawiązywaniem nowych znajomości. Zawsze mówię to, co myślę (i prawdopodobnie w tym jest pies pogrzebany). Żeby odreagować samotność poszedłem nawet na "damy lekkich obyczajów" - nie tego chciałem i okazało się, że nie tego szukałem.

Kłuje mnie w sercu, kiedy większość moich znajomych ze studiów, czy nawet z liceum i gimnazjum wrzuca swoje fotografie z parterami/partnerkami na fejsa. Dlaczego ja (do k***y nędzy) tak nie potrafię?

W tym momencie wam powiem - ukończyłem medycynę jako lekarz- od półtora roku nie mogę zdać Lekarskiego Egzaminu Końcowego - jestem krótko mówiąc bezrobotny.
Aż chce się powiedzieć - kiedy lekarz musi się leczyć...

Witaj Stranger 32 ja mam takiego pecha że wchodze w toksyczne dla mnie relacje a pozniej bardzo zaluje powiem ci tak już wole być sama niż tkwić w toksycznym gownie,zwiazku i być ponizana psychicznie bo samotnosc jest o niebo lepsza od tego wiesz mi.W samotnosci czylam się szczesliwa robiłam co chcialam,kiedy chcialam i z kim chcialam.Nigdy wiecej nie dam ograniczyc swojej wolnosci nikomu ani zniszczyc mojego szczescia ani mnie a toksyczne gnidy niech się z daleka ode mnie trzymaja bo karma do nich wroci na pewno kiedys