Rozwiesc sie czy dac szanse?

Witam. Stoje pomiedzy mlotem a kowadlem. Moze jest tu ktos z tym samym doswiadczeniem badz ma dobra, uczciwa rade.
Kryzys w 10 letnim malzenstwie.
Od ok.2 lat pekam coraz czesciej. Tyle lat z mezem a jego zachowania nie potrafie zmienic.
Od poczatku nie chcial rozmawiac o negatywnych uczuciach. Mialam sie tylko cieszyc bo mam sie dobrze-materialnie. Tak naprawde nigdy nie bylo glebokich rozmow. Bylo mi zle, mowil-to moj problem. Bo po jego niby dobrej radzie-jednym zdaniu, mialam byc zadowolona i niby on problem mi rozwiazal. Ja jestem typem ktory chetnie godzinami rozmawia o bolacych sprawach jezeli trzeba. On patrzy co chwila na zegarek i powtarza: teraz juz mowimy godzine i 10 minut. Teraz juz 2 godziny i 20 min. Tragedia. Jakby czas byl wazniejszy od wsparcia kiedy czy ratowania zwiazku.
Od poczatku przy najmniejszej wymianie zdan: nie podoba ci sie to sie wynos. On chce BABE, tak okresla przewaznie kobiety, ktora spuszcza glowe na dol, z szacunku, bo wkoncu to on jest facetem i ma dobro na mysli. Szukam 'cipy' to mam szukac dalej. Jemu baba nie bedzie rozkazywac. To jego zycie, tylko on podejmuje decyzje i mam sie dostosowac. Je sadze ze zwiazek to partnerstwo. Nie rozkazuje, tylko tez mam swoje potrzeby i oboje powinnismy sie dostosowac do siebie. Co jemu przeszkadza mam zmienic, a ja nie moge nic na jego temat powiedziec bo jestem od razu przeciwko niemu.
Mam wiele zalow do niego. Wszystko wzielo sie z jego podejscia do zwiazku. Tylko racjonalnie. Nic poprzez serce. Zakazy, nakazy. Nie mow tak, nie rob tak. Wsrod znajomych zwraca uwage na to co mowie. Powiem jakas glupote (jestem tylko czlowiekiem) to mi wypomina ciagle jak moge. Czy on idealny? Sam o sobie mowi ze jest inteligentny. Nie ma lepszego czlowieka od niego. Tylko ja wszystko psuje. Jak tu nie wyjsc z siebie?
Nie wspieral mnie kiedy ciezko mi bylo. Zostawial mnie sama. Mogl choc zadzwonic do rodzicow zeby zajrzeli na mnie. Dla mnie takie rzeczy to sygnaly ze nie zalezy mu?
Wyrzucal mnie kilka razy z mieszkania. Ostatni raz faktycznie wyjechalam z rzeczami to przyjechal po mnie. Mamy zostawic przeszlosc i zaczac od nowa. Tylko jak zaczac jesli on nie widzi wlasnego wkladu w ten kryzys, a zwala wszystko tylko na mnie? Do dzis powtarza: to ty. Zasluzylam sobie ze mnie wyrzucil bo mialam zamknac gebe. Moje zdanie to nic. Zaczelam watpic czy to napewno milosc? Raz drugi... Kumuluje wszystko i cierpie. Dla mnie milosc to skoczenie w ogien dla drugiego. Pelne oddanie. On otwarcie powiedzial ze w zyciu by tego nie zrobil. Nie tak wyglada wspolne zycie razem. Ja stoje gotowa dla niego w srodku nocy. On: nie zawracaj mi glowy pierdolami, musze jutro pracowac. I zostawia sie to przewaznie na potem. To potem nigdy nie wraca. Zlosc moja sie kumuluje.
Nie wiem czy to malzenstwo ma sens? Strach, i zal mam w sobie ze moze zle sie Dobralismy i stracilam tyle lat. Zaczac od nowa po 30stce kiedy nie masz praktycznie rodziny i dobrych znajomych bedzie ciezki. Ale czy moje niezadowolenie nie jest gorsze?
Tyle pytan. Pisze byc moze chaotycznie, ale emocje siegaja zenitu...

Zacząć od nowa po trzydziestce jest znacznie łatwiej niż po czterdziestce, a widać, słychać i czuć, że Cię ta decyzja i tak dopadnie, Autorko tematu.

Inna kwestia to to, że on ma trochu racjum.

Wykorzystaj czas w zawiązku na dogadanie się ze sobą i jak już będziesz pewna, że w kolejnej relacji nie sięgniesz po taką antytezę Ciebie, to wyprowadzka będzie oczywistością.

Kluczowe jest tu Twoje "Tyle lat z mężem, a jego zachowania nie potrafię zmienić."

Nie potrafisz, żadna nie potrafi, ale łudzić się lubią niewiasty...