Publikujesz jako gość.
Jeśli masz konto, Zaloguj się teraz, aby publikować na swoim koncie.
Uwaga: Twój wpis będzie wymagał zatwierdzenia moderatora, zanim będzie widoczny.
Piosenka zainspirowana historią starszego małżeństwa.Lela i Raymond Howard postanowili wybrać się na jednodniowy festiwal do pobliskiego miasteczka.Ich syn protestował gdyż jego osiemdziesięciotrzyletnia matka wykazywała objawy choroby Alzheimera.
Osiemdziesięcioośmioletni Raymond również był w słabej kondycji psychicznej z powodu niedawnej operacji mózgu. Oboje nieświadomi swojego złego stanu zdrowia beztrosko wyruszyli w drogę. W trasie, która bardzo się wydłużała, kilkakrotnie byli zatrzymywani przez służby drogowe za jazdę z niewłaściwymi światłami Po trzech dniach w gazetach pojawiło się ogłoszenie o zaginięciu starszej pary.Po dwóch tygodniach odnaleziono ciała.Okazało się że ich samochód spadł z klifu. Raymond nadal siedział na siedzeniu pasażera, Lela leżała dalej, wydostała się na zewnątrz wciąż ściskając torebkę i kluczyki do samochodu.
„Droga, którą jadą
jest wybrukowana złotem
I jest zawsze lato
Oni nigdy nie zmarzną
nigdy nie będą głodni
nie wrócą do domu
ale to już ich nie obchodzi
Chcieli ruszyć w drogę
Dziś są tam szczęśliwi „
Tytuł zainspirowany jest opowieścią o maszynistach zatrzymujących i cofających pociągi, gdy planeta Wenus jest nisko nad horyzontem i wygląda jak nadjeżdżający pociąg na tym samym torze. Niestety tamtej nocy pociąg nie zatrzymał się a dziewczyna, której poświęcony jest ten utwór ,zginęła. Co Ją do tego skłoniło,problemy w domu, w szkole? Coś zabiło w Niej wiarę w lepsze jutro.