Papieska Rzeź - Albigensów, Hugenotów i Waldensów

No to weźmy albigensów . To , że mieli szlachetne  idee praktykowania ubóstwa i pogardy dla majątków duchownych nie powinno przysłonić faktów ich mistyki , która odrzucała człowieczeństwo Jezusa . Stali się przez to sektą , bo wynikające prawdy z faktu , że Jezus był też człowiekiem odrzucili . Co wszystkim albigensom zamknęłoby drogę do nieba , gdy by zostali uznani i zaakceptowani. .

a to sekciarzy , heretyków wolno już mordować? katolicyzm im tej drogi nie otworzył:)

co masz na resztę?

Jaką resztę ? mógłbyś sprecyzować ?

Walka z sektami nawet nieświadomymi jest słuszna ale pokojowo , nie siłą . Kto walczy mieczem ten od miecz ginie , co historia wiele razy potwierdza .

Kto mieczem wojuje ten od miecza ginie . W tamtych czasach o tym wiedziano .

  Dnia 2.11.2018 o 10:21, poszukiwany napisał:

Jaką resztę ? mógłbyś sprecyzować ?

 

Hugenoci, Waldensi.

  Dnia 2.11.2018 o 10:21, poszukiwany napisał:

 Walka z sektami nawet nieświadomymi jest słuszna ale pokojowo , nie siłą . Kto walczy mieczem ten od miecz ginie , co historia wiele razy potwierdza .

Czasami trzeba użyć siły, ale nie w przypadku gdy chodzi o taką herezje.

  Dnia 2.11.2018 o 13:26, poszukiwany napisał:

Kto mieczem wojuje ten od miecza ginie . W tamtych czasach o tym wiedziano .

Jednak i tak niewłaściwie z miecza korzystano i ludzi w imię większej władzy mordowano.

Przywódców hugenotów było wielu , niektórzy byli wówczas panującymi , ale nikt nie dorównał Kalwinowi.

     W niewytłumaczalny raczej sposób zdobył ten człowiek władzę nad mieszkańcami Genewy i stworzył system nie mający ani jednej szczeliny, przez którą mogłoby się wsączyć jakiekolwiek przeciwieństwo. Kalwin i opozycja to dwa pojęcia całkowicie rozłączne, przeciwstawne, nie mające żadnych punktów stycznych jak dwie proste skośne, bo nawet równoległe mogą się podobno przecinać w nieskończoności. Podkreśla się nieraz, że w dziełach swoich Kalwin jest niezrównany, jeśli chodzi o dobór argumentów i umiejętność rozumowania. Spokojnie można z tym się zgodzić, a nawet przyjąć, że taki sam był w rozmowach i we wszystkich swoich wystąpieniach. Gdzie i kiedy jednak cała społeczność poddaje się i ślepo przyjmuje nawet dobrze dobrane argumenty? Nie trzeba przy tym zapominać o jednym: w Genewie Kalwin więcej wyrokował, niż argumentował.

Bez szemrania, bez wątpliwości i sprzeciwów przyjmowano każdą jego propozycję i każde zarządzenie. Najwyższą władzę w mieście otrzymał konsystorz, złożony z 6 kaznodziejów i 12 osób świeckich. Zarządzenia jego miały moc prawną, ale specyfika tego urzędu polegała też na uprawnieniach do kontrolowania obyczajowości i wszelkich możliwych wykroczeń przeciw dyscyplinie kościelnej. Całe życie obywateli Genewy zostało ujęte w karby, wtłoczone w surowe przepisy, poddane nieustannej kontroli w każdym szczególe, zmuszone do ślepej uległości wobec niezliczonych zakazów. Obserwowano życie prywatne, śledzono słowa i postępowanie, określano dokładnie, jak należy się ubierać i co jeść, zabroniono uciech i przyjemności, wykluczono możliwość zawierania małżeństw mieszanych, zniesiono oczywiście wszystkie obrzędy i wszystkie najdrobniejsze nawet przejawy zewnętrzne dawnego kultu. Dzieciom wolno było nadawać tylko biblijne imiona. Odpadły zabawy ludowe, tańce i przedstawienia, także czytanie książek o świeckiej treści.

Zaznaczono wyżej, że cała społeczność Genewy poddała się temu systemowi z pogranicza obłędu. Teraz, po bliższych wyjaśnieniach, trzeba to uściślić: musiała się poddać. Ci, którym to wszystko jednak dogadzało i prowadziło ich do zbawienia, stanowili znaczną większość i to można uznać za niepojęte; jednakowoż byli również - nie mogło być inaczej - niezadowoleni, nazywani "libertynami" i czasem próbujący też przechodzić do aktywności, łamanej bez litości ogniem i mieczem. Przeraża liczba 60 osób straconych już w pierwszym pięcioleciu rządów Kalwina, a były inne jeszcze kary, pręgierz i wygnanie, pewnie przyjmowane z radością. Palono ludzi na stosie lub ucinano im głowy. Polecony przez Kalwina na stanowisko rektora szkoły Sebastian Chateillon ledwie uszedł z życiem, uciekając w 1544 r. z Genewy do Bazylei. Na stos szły także kobiety, dosłownie za nic, za jakieś drobiazgowe "przewinienia". W czerwcu 1547 r. ktoś zostawił przy kazalnicy, na którą właśnie miał wstępować wielki reformator, kartkę z pogróżkami i z obelżywymi słowami pod adresem jego pomocników. Żadnymi zaklęciami nie mógł uratować się oskarżony o to "libertyn", Jacques Gruet, jedna z niezliczonych ofiar na ołtarzu kalwińskiego fanatyzmu; torturowano Grueta wielokrotnie i 26 lipca ścięto. W 1553 r. splamiono się najbardziej niegodnym, hańbiącym wyrokiem - spalono na stosie teologa hiszpańskiego, Serveta .

 To tylko skromny początek , resztę poczytaj w gogle .