Nie potrafię ruszyć z miejsca

Witam. Mam 22 lata, nigdy nie miałam chłopaka, nieśmiała, zakompleksiona trochę introwertyczka. 2 lata temu doktorek zdiagnozował mi hirsutyzm = lekka depresja i większe kompleksy. Założyłam, że na zawsze będę sama i nikomu nie pozwolę zbliżyć się za bardzo, no bo nieśmiała, a do tego hirsutyzm dla mnie oczywiste :) Nigdy nie płaczę(podobno to niedobrze), nie dzielę się swoimi problemami z nikim i radzę sobie sama jak coś mnie przerasta (tak sobie wmówiłam) tak naprawdę to sobie nie radzę, a mój ciągły smutek i to, że nic nie ma dla mnie sensu, nic mnie nie cieszy i nie potrafię ruszyć z miejsca uznałam za część mnie taki charakter i tyle, leniwa i beznadziejna. Ktoś ostatnio rzucił pomysł, że mam dystymię może mam i tak nic z tym nie zrobię takie życie. Liczę, że nie będę musiała dożyć starości, czasem myślę, że rodzice są dla mnie pewnego rodzaju kotwicą dla nich się trzymam i nie daję im powodów do zmartwień, ale co kiedy ich zabraknie minie mi ten stan, czy wtedy się poddam. Chciałam się tylko wygadać (wypisać) przepraszam jeśli ktoś stracił czas i to przeczytał ale jak dotrwałaś do końco to pozdrawiam Cię:)

Miałem nic nie pisać ale skoro pozdrowiłaś czytających to piszę , gdyż takich ludzi życzliwych jest bardzo mało na tym świecie.

To jest bardzo wielki plus, że nie miałaś jeszcze chłopaka , bo to dla szukających żony jest konieczny warunek . Nawet najbardziej zdeprawowane sokoły chcą wziąć za żonę tylko dziewicę , innej nie chcą prowadzić do ołtarza .

To smutne bo brak im krytycznego spojrzenia na siebie.

Znajdź sobie szlachetne drzewo w lesie i możesz jemu się zwierzać i wypłakać a drzewo odda ci ukojenie.