Mroczna historia Łużników

Gdy dzisiejszego popołudnia na murawę Łużników wybiegną piłkarze Rosji i Arabii Saudyjskiej, jedynie niewielki odsetek obserwatorów wspomni tragedię, która miała miejsce 36 lat na tym stadionie. Jeszcze mniej będzie takich osób, które zdają sobie sprawę z rozmiarów tamtej katastrofy. Jej dokładne kulisy znają tylko nieliczne osoby, o co skutecznie zadbały radzieckie władze. Szacuje się, że 20 października 1982 roku na moskiewskim stadionie zginęło nawet 350 kibiców.

Na minutę przed końcem regulaminowego czasu gry na 2:0 podwyższył Siergiej Szewcow. Obrońca Spartaka powie później, że gdyby wiedział, do czego doprowadzi jego trafienie, wolałby nie strzelić tej bramki. Usłyszawszy okrzyki radości po golu, kibice będący na górze schodów naraz się odwrócili i ruszyli do świętowania bramki, ale z powrotem na trybunę nie chcieli ich wpuścić milicjanci. Powstała panika, a ślizgający się po oblodzonych schodach ludzie zatratowali się na śmierć.

Radziecki aparat władzy ani myślał o ujawnieniu kulis katastrofy, a ponadto był do tego stopnia bezwzględny, że nie pozwolił rodzinom ofiar godnie pożegnać się z bliskimi. Wielu z nim dano na to jedynie 40 minut, a ciała złożono w zbiorowej mogile. Dopiero w 1992 roku przed stadionem stanął pomnik upamiętniający ofiary.

Przyjmując dane, które wyszły na jaw w wyniku medialnego śledztwa, w nowożytnej historii sportu tylko jedna tragedia pochłonęła więcej ofiar. W 1918 roku w wyniku pożaru podczas wyścigów konnych w Hongkongu zginęło 614 osób.

Z uwagi na podobieństwo do sposobu tuszowania informacji o tragedii przez radzieckie władze, katastrofę z 1982 roku na Łużnikach nazywa się także "piłkarskim Czarnobylem".

Nie znałem tej historii, muszę zaczerpnąć głębszej wiedzy o tej tragedii. Jak wszystko to i takie "wydarzenia" Rosjanie kamuflowali przed ludźmi, propaganda musi być, a nie tylko złe informacje.