Mijają długie miesiące, a ja ją wciąż kocham

Witam. Jestem młodym, bo 19 letnim chłopakiem po rozstaniu. Byłem z półtora roku młodszą od siebie dziewczyną. W tym miejscu pragnę zaznaczyć że byłem w co najmniej kilku poważniejszych relacjach i mimo młodego wieku potrafię być zaangażowany. Nie chcę wdawać się w szczegóły, ale staż naszego związku to pół roku. Może się wydawać krótko, jednakże spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę, bywało że na całe dnie i noce. Doszło między nami także do wielu zbliżeń seksualnych. Nie istniała u nas rutyna czy głucha cisza, a po każdej kłótni wychodziliśmy jeszcze silniejsi w naszej miłości. Wszystkie warunki solidnego związku były spełnione - bezpieczeństwo, zaufanie, troska. Co więcej, w pewnym sensie uczyłem ją życia. Dzięki mnie nauczyła się być asertywna, bardziej czuła na świat i pomogłem przezwyciężyć jej wiele lęków. Ona również potrafiła mnie bardzo kochać i pokazywała to na każdym kroku. Widziała mnie pijanego lub ciężko chorego a mimo to była dla mnie olbrzymim wsparciem. Jednakże w pewnym momencie, w maju zaczęliśmy spadać w dół. Ciche dni, kłótnie. W pewnym momencie Ola chciała ze mną zerwać i w sumie to zrobiła. Nie dałem za wygraną i walczyłem o ten związek. Po trzech tygodniach dowiedziałem się, że miała próbę samobójczą. Niestety bowiem, bo pochodziła ona z patologicznej rodziny i miała mnóstwo problemów, w przeszłości narkotyki itp. Nie przeszkadzało mi to, bo widziałem bijące z niej ciepło i miłość. Próbowaliśmy jeszcze raz odbudować relację i zaufanie, zawsze byłem dla niej opoką i pytałem przed każdym spotkaniem czy jest coś nie tak. Niestety, wszystko się potem zmieniło. Spotykaliśmy się raz na ruski rok za kontenerem w nocy, bo nikt nie mógł o nas wiedzieć (przebieg leczenia jej choroby związany z samobójstwem nie pozwalał jej się angażować w żadne relacje, tym samym nikt nie mógł o nas wiedzieć). Kompletna apatia, brak zaangażowania z jej strony i obojętność sprawiły, że naprawdę było mi przykro. Rozmawiałem z nią o tym, ale wszystkie próby podjęcia rozmów kończyły się źle. Zadałem jej jedno ważne pytanie. "Czy będzie walczyć o tą miłość". Odpowiedziała beznamiętnie, że nie wie. Wtedy coś we mnie pękło i tym samym zerwałem z nią. Na wakacjach dowiedziałem się, że po 2-3 tygodniach znalazła sobie nowego typka, chociaż zawsze zapewniała mnie w związku że to nie jest chwilowy blask. Dodatkowo do upadku związku przyczyniła się jej patologiczna koleżanka, która ją odsuwała nie tylko ode mnie, ale także od rodziny i przyjaciół, którzy tak samo jak ja nie mają pojęcia co się z nią dzieję. Niedługo będą już cztery długie miesiące bez niej, a ja nadal nie potrafię być szczęśliwy w towarzystwie innych dziewczyn. Żadne randki czy imprezy nie rekompensują mi chwil przeżytych z Olą
Żeby nie było, sam nie byłem idealny. Bywałem zaborczy i zdarzało się, że ja generowałem kłótnie. Wszystko jednak po to, by ona wyszła z patologii. Co jeżeli jednak ta patalogia była silniejsza od niej? I dlaczego tak szybko pogodziła się z rozstaniem? Do tej pory nie umiem sobie odpowiedzieć na wiele pytań