Miało być tak idealnie

Miało być idealnie - zaplanowane życie, kochający mąż, domek z ogródkiem, dziecko...
Trafiłam na wampira emocjonalnego, który wysysa ze mnie całą energie ,który ma gdzieś moje błagania o czułość i poświęcenie mi odrobiny czasu.
Czy to normalne, że facet woli spędzać życie ze wspólnikiem niż z żoną? Pracuje nocami podczas gdy ja zasypiam w pustym łóżku na mokrej od łez poduszce? Który każdą łzę tłumaczy "aktorzeniem"? Czy facet naprawdę nie potrzebuje seksu? Mój mąż nawet. o niego nie zabiega, nigdy nie sądziłam, że to ja będę o niego prosić... Ale jest albo zmęczony albo zwyczajnie wypity i - delikatnie mówiąc - nie jest w stanie...

Nie jestem stara ani brzydka, określiłabym siebie nawet jako atrakcyjną. Ale mąż mnie nie kocha. Facet przecież dla świętego spokoju chociaż raz w miesiącu powie to żonie - prawda? Choćby dla pozoru. Ja tego nie słyszałam od... już nie pamiętam... na pewno nie w urodziny, w nowy rok też nie, właściwie w zeszłym roku też sobie nie przypominam... Jesteśmy parą 11 lat, w tym 4 lata po ślubie. Od 3 lat mieszkam z obcym człowiekiem, a właściwie obok niego... W domu się mijamy, nie chce mi się już nic dla niego robić. Zawsze się spóźnia gdy podaje godzinę powrotu, nie jadamy razem posiłków, nie zasypiamy razem... właściwie jedyne co robimy razem to się kłócimy. On twierdzi, że nie szanuję jego pracy, a ja, że czuję się zepchnięta na margines, zaniedbana i niekochana. To nie tak - ja szanuję jego pracę, ale chciałabym być na 1 miejscu w jego życiu. To źle? Za dużo wymagam?

Najgorsze jest to, że nie potrafię przestać go kochać. Rani mnie, słowem i czynem i jestem wrakiem emocjonalnym. Mimo, że powiedział, że już mnie nie kocha, ja nie potrafię przestać. Nie chcę z nim być, choć nie wiem czy będę potrafiła... Chcę się wyprowadzić - mieszkanie jest jego rodziców, ja niestety zarabiam tyle, że nie stać mnie na kupno ani na wynajem, a rodzice mieszkają w innej części Polski... Nie mamy dzieci. On uważa, że wciąż jest za mało pieniędzy na dziecko.

Jak zacząć nowe życie i wyrzucić go z pamięci? Żal mi wspólnych lat, ale jeszcze chwila i nie będę mogła zostać mamą, albo urodzę już tylko chore dziecko, a jego w roli ojca sobie nie wyobrażam. Nie mogę przecież walczyć z dzieckiem o uwagę męża. A on mnie nie zauważa, ani jako kobiety, ani jako partnerki. Raczej widzi mnie w roli sprzątaczki i kucharki. Nie chciałam takiego życia. Nie uderzył mnie nigdy. Ale w głowie i w sercu mam już stalowe obręcze, które nie pozwalają mi funkcjonować. Wystarczy byle wspomnienie, byle myśl, i potrafię rozpłakać się w drodze do pracy albo nawet w pracy przy ludziach, którym wmawiam, że to alergia i łzawią mi oczy. Tak mi wstyd, że mi nie wyszło.

Powiedziałam, mu o tym, ze mi zależy, że może terapia - ale on wie wszystko najlepiej i nie będzie się spotykał z jakąś obca osobą, bo to strata czasu i pieniędzy. Wystarczy jak nie będę miała pretensji, będę zawsze miła i zawsze będzie posprzątane...

Szkoda, że nie ma w tym miejsca na moje uczucia...

Co robić? Czy to za mało na rozwód? Wiem, że niektórzy trafiają na patologie i dużo gorsze osoby w życiu, ale mój problem wygląda właśnie tak. Pomóżcie... Czy można i czy warto to ratować? Nie chcę być do końca życia nieszczęśliwa. Uważam, że każdy człowiek zasługuje na miłość i szczęście. A mojemu mężowi do szczęścia wystarcza on sam...