Jezus był sprawiedliwy

Podkreśla się często jego miłość i łagodność, ale przeważnie ZUPEŁNIE zapomina się o tym, że był on sprawiedliwy.

Bo może łatwiej jest być łagodnym i udawać pełnego miłości, niż być sprawiedliwym?

Może sprawiedliwość jest niewygodna dla wszystkich wokół, włączając w to osobę, która jest sprawiedliwa?

Jezus przewrotnie pojmował sprawiedliwość - nie potępiał złodziei i zbójów tylko bogaczy których oni napadną za to że przygotowali sobie królestwo z bogactw. Widział w tym sprawiedliwość.

Nie wiem czemu ten temat jest tu i w odniesieniu do Jezusa. Kłopot ze sprawiedliwością ma bardzo szeroki zakres. 

Jezus dostrzegał hipokryzję u ludzi, zwłaszcza tych, którzy starali się wypowiadać w imieniu Boga, tak zwani "uczeni w Piśmie". Dostosowywali sobie treść do swoich potrzeb, potępiali tych, którzy na dobrą sprawę grzeszyli. Jezus nie z zawiści i gniewu miał z nimi na pieńku - każdemu dawał szansę i z nikim na dobrą sprawę nie walczył. Jak to było powiedziane, nienawidzić należy grzechu, a nie grzesznika.

Dziś ludzie gardzą prostytutkami, czy jakimiś żebrakami. Widać w ich postępowaniu niechęć. A sami nazywają siebie chrześcijanami. To takie trochę ironiczne. 

To mi się z jednej strony w Jezusie spodobało, to pozytywne nastawienie. Niemniej jednak nie podoba mi się jego "skrajność" w tym miłowaniu. Gotów byłby wskazać by dać się zabić wrogowi niż zabić wroga. W imię idei, która - gdyby nie ludzka natura, instynkt nakazujący bronić siebie i bliskich - wymarłaby wraz ze wszystkimi chrześcijanami bardzo szybko. I nigdy to chrześcijaństwo by się nie rozprzestrzeniło na odległe terytoria, w tym Polskę. Bo nie można było stosować przemocy.

Tu mi się bardziej podoba nastawienie Mahometa. Zabraniał mordowania, zabraniał krzywdzenia, ale jednocześnie stwierdził, by zabijać tych, którzy chcą zabić ciebie, twoich bliskich, bezbronnych, i tak dalej. Nie tyle zabijać, ale powstrzymywać, i jeśli przeciwnik odpuści, nie można było mu nic zrobić. To bardziej rozsądne podejście.

Koran i hadisy (na hadisach się zbytnio nie znam) zawierają w sobie kilka wytycznych Mahometa odnośnie tego, jak postępować podczas wojny. Mahomet stwierdził, że muzułmanin:

- nie może ściąć drzewa (nie wiem czemu, to trochę dla mnie akurat absurdalne, no ale spoko),

- nie może zabić dziecka,

- nie może zabić kobiety,

- nie może zabić chorego,

- nie może zabić starca,

- nie może zabić zakonnika bądź księdza,

- nie może zniszczyć świątyni, w tym kościoła chrześcijańskiego,

- nie może zniekształcać zwłok w żaden sposób,

- nie może zabijać zwierząt, z wyjątkiem w celach żywieniowych,

- nie może zabijać tych, którzy się poddali,

- musi być dobry dla więźniów (jeńców) i ich karmić,

- nie może zabijać tych, którzy próbują uciec z pola walki,

- nie może narzucać islamu siłą.

Chyba też coś było o tym, by nie niszczył budowli. Ale może walczyć, gdy dzieje się krzywda. To jak dla mnie ciekawsze zasady niż nastawienie chrześcijan z czasów Nerona, którzy dali się zabić wraz z niemowlakami w koloseum, co widać było też w "Quo Vadis". Dla mnie, jako niewierzącego, jest to podejście bardzo naiwne. Tylko Ursus ogarnął, z tego co pamiętam. Oczywiście nie twierdzę, że wszyscy muzułmanie stosują się do tych reguł. Powiedziałbym, że nawet trochę przeciwnie, szczególnie państwa uważające się za liderów muzułmanów, gdzie stosuje się niekiedy barbarzyńskie kary za to czy owo.

Niemniej jednak kompliacja pewnych zasad Mahometa i zasad Jezusa, znalezienie pewnego złotego środka, byłoby dla mnie fajną filozofią w życiu, którą równie fajnie byłoby starać się stosować.

Coś jeszcze chciałem tu dodać, ale mi wyleciało z głowy.

Może chciałeś dodać że nikt do tych zasad się nie stosuje.