Czy lubicie siebie i za co?

Czy lubicie siebie i za co?

lubię za to , że mam ochotę iść i idę pod prąd wszelkim patologiom w społeczeństwie .

za radość gdy pomagam innym  w  ich życiowych problemach

Hm, sam.nie wiem. Trochę tak, Trochę siak.

Za chęć do życia , bo to nie jest łatwe.

kocham siebie, bo Jestem

Lubię siebie za optymizm i za radosne patrzenie w przyszłość, mimo braku jakichkolwiek przesłanek.

Pff...a ja tam lubię siebie nie "lubieć"  za to jaka jestem.Bo jestem hmm? jednak dziwna.? 

W pewnym stopniu.

Raczej nie, a jeżeli już to chyba za to że nie jestem skończonym debilem... tylko takim nieskończonym.

21 godzin temu, Vertlain napisał:

Raczej nie, a jeżeli już to chyba za to że nie jestem skończonym debilem... tylko takim nieskończonym.

Buhaha jak to zabrzmiało

Lubię w sobie to, że jestem naprawdę niezły prawie we wszystkim, za co się na poważnie zabiorę, bo szybko się uczę. Ale nie przepadam za swoim charakterkiem (nie mylić z charakterem) – łatwo zdarza mi się popłynąć, czasem się dziwię, jak ludzie ze mną wytrzymują, ja sam chyba nie miałbym tyle cierpliwości. ?

Dnia 27.05.2018 o 10:57, Mona napisał:

Czy lubicie siebie i za co?

Nie. Za całokształt.

Za jelita.

za to, kiedy udaje mi się podać rękę osobie zagubionej ..

Tak, za wszystko. Wręcz kocham w sobie wredotę ? W końcu na dłuższą metę taka Św. Tereska, byłaby nie do zniesienia.

Pewne cechy charakteru lubię w sobie,  oczami innych odbierane są jako wady, mimo to nie zamierzam ich zmieniać. 

U mnie to jest deczko inaczej, bo ja siebie nie akceptuję, krytykuję i ogólna wojna wewnętrzna. Lubię ze sobą spędzać czas, ale jestem straszną psychobułą, więc czasami jest ciężko, a czasami śmiesznie. Taki mix wściekłego kundla, rozbiegniętego królika, misia koali i spłoszonego ptaka. Abrakadabra

38 minut temu, Sisi napisał:

Tak, za wszystko. Wręcz kocham w sobie wredotę ? W końcu na dłuższą metę taka Św. Tereska, byłaby nie do zniesienia.

Ty to jesteś taka wredota level początkujący. Krótko mówiąc przebieranka.

Lubie ale trochę to trwało zanim zaczęłam. 

Nie wiem jak to się stało, po prostu przyszło albo powiedziałam dość tego zwyczajnie. Kompletnie zmieniłam nastawienie w życiu, siebie stawiam na pierwszym miejscu w końcu a nie na szarym końcu. Nie można się wiecznie poświęcać dla innych kosztem siebie a jeszcze często bywajac niedoceniona i momentami zdeptana bo komuś się coś należy. Nie, nic się nie należy nikomu... 

Daremnie czekałam aż ktoś dostrzeże pewne rzeczy i uszanuje. 

Im więcej robiłam dla innych kosztem siebie tym bardziej czułam się nieszczęśliwa. Zaprzestałam...niektorzy sobie poszli bo przestali korzystać a inni pewnie stwierdzili ze mi odbiło ?

Tak, odbiło i świetnie się z tym czuję ?

Dla mnie to po prostu zdrowy egoizm. 

Lubię siebie za to, że potykam się i wstaję, ale idę własną dróżką, lubię się za to że nauczyłam się nie przejmować presją otoczenia, lubię się za wiele dobrych decyzji podjętych w życiu, za te złe również, lubię się za to, że wychowałam córki na mądre, samodzielne, kochane dziewczyny, lubię się za to że ciągle łaknę zmian, choć kilka lat temu tak nie było, a jednocześnie mogłabym umrzeć już dzisiaj. Lubię siebie za całokształt, za zachwyt światem, choć nie ludźmi  

Lubię siebie, bo jak nie ja to kto mnie będzie lubić ?

Dnia 15.04.2021 o 17:01, purple napisał:

Lubię siebie, bo jak nie ja to kto mnie będzie lubić ?

A ja z pewnością ?

Gdzieś się podziała? 

8 godzin temu, Arkina napisał:

A ja z pewnością ?

Gdzieś się podziała?

?

Jestem, jestem.