Co to za życie „pozapsychotropowe”? Jest to życie osoby chorującej psychicznie, która rezygnuje w pewnym momencie z leków i co dalej się wydarzy, można zgadywać. Książka ta jest autobiograficznym zapisem przeżyć osoby chorującej psychicznie. Bohater, Karol cierpi na depresję i chorobę afektywną dwubiegunową. Wraz z Karolem badamy życie przeszłe i teraźniejsze w kontekście choroby. Karol za namową psychoterapeuty rozpoczyna pisanie dziennika ze swego dzieciństwa. W tym pamiętniku pojawia się ojciec, który nienawidzi matki Karola i babcia chorująca na Alzheimera. Obie te postacie mają wpływ na życie naszego bohatera. Czy to możliwe, że te postaci wpłynęły na rozwój choroby u Karola? Odpowiedź na takie pytanie jest trudna. W każdym razie, w pewnym momencie Karol ulega namową swej dziewczyny, aby zrezygnować z brania leków psychotropowych, które miałyby spowodować właśnie chorobę. Na efekt nie trzeba długo czekać – Karol trafia do szpitala psychiatrycznego. Przeżycie szpitala jest trudnym doświadczeniem. Pacjenci są traktowani przedmiotowo na oddziale zamkniętym. Życie oddziału podlega rygorowi, przymusowi zażywania leków i codziennemu rytmowi. Karol opisuje swe przeżycia ze szpitala, doznania, które są ciężkie i nieprzyjemne. Historia ta zasługuje na uznanie odwagi autora, który opisuje wszystkie wydarzenia z życia kogoś stygmatyzowanego chorobą psychiczną. Książka może być zaspokojeniem ciekawości ludzi niewiedzących zbyt wiele o świecie chorób psychicznych.